Recensie Netflix-serie 'Pluto'

Regie: Toshio Kawaguchi | Cast (stemmen): Shinshu Fuji (Gesicht), Koichi Yamadera (North No. 2), Yoko Hikasa (Atom), Hidenobu Kiuchi (Brando), Toshio Furukawa (Ochanumizu), Eizou Tsuda (Tenma), Hideyuki Tanaka (Brau 1589), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 56-71 minuten | Jaar: 2023

Pluto is een gele hond, een dwergplaneet in ons zonnestelsel en de Romeinse god van de onderwereld. Naar die laatste wordt verwezen in de gelijknamige animatieserie. Pluto is echter geen drama dat zich afspeelt in de oudheid, maar een sciencefictionverhaal over een toekomst waarin robots en mensen steeds meer op elkaar beginnen te lijken.

Mont Blanc is een van die robots. Deze vriendelijke reus is na zijn dienst in het meest recente wereldconflict een publiekslieveling geworden door zijn inzet voor natuurbehoud en alpinisme. De hele wereld rouwt als Mont Blanc de dood vindt door een mysterieuze orkaan in het Zwitserse hoogland, waarna zijn lichaam in delen verspreid over de bergflanken ligt. Als zijn hoofd in het rampgebied wordt teruggevonden lijkt iemand er twee hoorns in te hebben gestoken. Het tafereel doet denken aan de Gehoornde Koning, een Germaanse variant van de Romeinse Pluto.

Omdat er meer slachtoffers vallen die met worden hoorns versierd (niet alleen robots, maar ook vooraanstaande wetenschappers) zet Europol zijn meest bekwame detective op de zaak: Gesicht. Bij het uitzoeken wie achter de moorden zit stuit hij op een netwerk van spelers die allemaal iets te maken lijken te hebben met een oorlog in Perzië die moest voorkomen dat robots massavernietigingswapens zouden worden.

Pluto is gebaseerd op de gelijknamige Japanse stripboekenreeks die op zijn beurt een uitwerking is van een verhaallijn uit de iconische mangaserie Astroboy. Deze Astroboy speelt onder de naam Atom een belangrijke rol in het plot van Pluto. Hij is een van de meest geavanceerde robots op aarde, maar ook gewoon een kleine jongen die nieuwsgierig naar een slak kijkt die hij in de struiken langs de weg vindt. Robots zijn in dit verhaal namelijk volwaardige individuen, met emoties, dromen, familierelaties (er is een robotadoptiesysteem) en moraal.

De serie brengt de 'menselijkheid' van de robots ondubbelzinnig over door complexe psychologie en uitgebreide achtergrondverhalen, maar ook het vocabulaire waarmee zij worden aangeduid. De robotkinderen die hun ouders zijn verloren in het Perzische conflict worden evenzeer oorlogswezen genoemd als hun lotgenoten van vlees en bloed. Wanneer een omvergeduwd robotweeskind door Gesicht overeind wordt geholpen, is de dankbaarheid van het gehavende, metalen wezentje zo aandoenlijk dat de kijker er een brok van in de keel krijgt. Het is knap dat een getekend robotje dat voor elkaar krijgt. Het uitstekende werk van de stemacteurs helpt daarbij een handje.

Ook visueel is Pluto een traktatie. De kenmerkende Japanse animatiestijl brengt een combinatie van soms wat stijve mimiek en bewegingen, semi-realistische achtergronden en een scherp oog voor detail. De handgetekende personages zijn direct afgeleid van de manga waarop de serie is gebaseerd, maar de verzadigde lijnen worden afgewisseld met 3D-computeranimatie van omgevingseffecten en droomachtige sequenties. Zo zien we de toekomstige skyline van Tokio, een tot de rand gevulde vulkaankrater en prachtige, wuivende tulpenvelden bij Zaandam.

Bloemen spelen sowieso een grote rol. Ze staan, niet verwonderlijk, voor de vruchtbaarheid van een wereld die net een vernietigend conflict achter de rug heeft en waarin robots en mensen samen moeten zien te leven. Liefde tegenover haat. De thematiek doet denken aan Blade Runner en Ghost in the Shell, maar gaat verder: robots hoeven nog maar één stap te zetten in hun ontwikkeling om precies gelijkwaardig aan mensen te worden. De AI in Pluto evolueert, net als dit subgenre van sciencefiction.



Pluto is te zien bij Netflix.