Recensie Netflix-serie 'Tore'

Regie: Erika Calmeyer | Cast: Wiliam Spetz (Tore), Sanna Sundqvist (Linn), Hannes Fohlin (Erik), Peter Haber (Bosse), Karin Bertling (Heidi), Per Svensson (Per), Victor Iván (Viggo), Carlos Romero Cruz (Shady Meat), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 29-34 minuten | Jaar: 2023

Er bestaat geen draaiboek voor rouw. In interviews gaf de Zweedse acteur William Spetz te kennen dat zijn eerste eigen serie niet gaat over rouw maar juist over 'ont-rouwen'. Spetz werd in Zweden op jonge leeftijd bekend met zijn komische sketches op YouTube, terwijl Netflix-kijkers hem wellicht kennen van de serie Quicksand. Met het door hem geschreven Tore laat hij een serieuzere kant van zichzelf zien.

De door Spetz gespeelde hoofdfiguur Tore Holmberg is zevenentwintig, maar niet in staat om op eigen benen te staan. Zijn vader probeert hem dan ook langzaam het huis uit te werken en heeft zelfs plannen om hem te ontslaan van de uitvaartonderneming die hij runt. Tijd om kennis te nemen van zijn ontslag krijgt Tore niet, want zijn vader komt voortijdig te overlijden.

Het is opmerkelijk hoe Spetz het voor elkaar krijgt om met zes afleveringen van amper een halfuur zo veel impact te hebben. Zijn serie is rijk aan thematiek en gelaagde personages die vaak net iets anders doen dan de regels van rouw en filmdrama doorgaans dicteren. Dat begint bij Tore zelf. Net als bij Spetz is zijn homoseksualiteit geen geheim, maar Tore verliest zichzelf in het uitgaansleven, (pogingen tot) seksuele escapades en drugs.

Wanneer het Tore allemaal te veel wordt, zoekt hij zijn heil in een gaybar op een boot. Deze nieuwe toevluchthaven zorgt voor zijn eerste seksuele ervaring, die verloopt zoals dat bij echte mensen gaat: onhandig en twijfelend. De ervaring zit zelfs het randje van aanranding, met een verovering die net wat verder wil gaan dan de bedoeling is.

Het ont-rouwen manifesteert zich ook in de vorm van een eerste echte verliefdheid luisterend naar de naam Erik. Tore weet niet hoe hij toenadering tot deze bloemist moet zoeken, maar de dragqueen van de gaybar weet wel raad. En dan is er nog de moeizame vriendschap met Linn, die steeds verder weg komt te staan van Tores belevingswereld, waardoor het regelmatig flink botst tussen de twee vrienden. Ingegeven door zijn verdriet schreeuwt Tores leven om een radicale omslag waar hij nog helemaal niet klaar voor is.

Tore is op momenten geen gemakkelijke kost en zou in de handen van andere schrijvers en vertolkers wellicht zelfs loodzwaai en deprimerend zijn geworden. Spetz onderzoekt op uiterst ingenieuze wijze thema's als het verlate, door omstandigheden afgedwongen volwassingswordingsproces en het ontvluchten van de zwaarte die het leven kan hebben. Dit alles wordt overgoten met een feelgoodsausje dat geen afbreuk doet aan de ernst van de dilemma's en ontberingen waaraan Tore wordt blootgesteld.

Maar grootste kracht van deze innemende miniserie is toch wel Spetz' vertolking van het titelpersonage, dat niet per se autobiografisch is maar wel parallellen vertoont met zijn eigen leven. Tore is uiterst ontwapenend en kwetsbaar, maar wanneer het leven hem keihard in het gezicht mept is zijn reactie een vorm van ontkenning verhuld als optimisme. Zijn proces leidt naar een volwassen leven, weg van de bescherming van zijn vader, waarin oude bekenden een nieuwe plek innemen en nieuwe vrienden welkom zijn.

De laatste aflevering toont Tore zoals hij het liefst zou willen zijn, met als verschil dat hij nu eens de daad bij het woord voegt. Dat voelt wellicht als een stijlbreuk, maar nodigt juist uit tot een verdere verkenning van het proces dat Tores doormaakt. Het zou zonde zijn als het hierbij zou blijven, dus hopelijk ligt er een twee seizoen in het verschiet.



Tore is te zien bij Netflix.