Recensie Netflix-serie 'Crashing Eid'

Regie: Ali Alsttas, Said Zagha | Cast: Hamza Haq (Sameer), Summer Shesha (Razan), Yasir Alsaggaf (Sofian), Khalid Alharbi (Hasan), e.a. | Afleveringen: 4 | Speelduur: 46-48 minuten | Jaar: 2023

Aangezien het momenteel geen ramadan is, is de timing van Crashing Eid wat twijfelachtig. Echter, het uitgangspunt van deze komedieserie is een klassieker voor alle feestdagen: een man nodigt zichzelf uit voor een viering van het Suikerfeest met zijn aanstaande schoonfamilie, terwijl die door zijn verloofde nog niet over hem blijkt te zijn geïnformeerd.

Om de rest van het verhaal te begrijpen is enige achtergrondinformatie nodig. De Saoedi-Arabische Razan is met haar dochter naar Engeland is verhuisd toen haar eerste huwelijk stukliep. Deze moderne vrouw vraagt haar lief Sameer zelf ten huwelijk en laat zich door haar moeder geen abaya aanpraten als ze daar geen zin in heeft. In culturen waar de collectiviteit belangrijker wordt gevonden dan het individu is het niet makkelijk om je dan staande te houden.

Voer voor herkenbare familieperikelen dus wanneer zij en haar dochter terugkeren naar haar familie in Saoedi-Arabië voor het vieren van het Suikerfeest, zeker wanneer kersverse verloofde Sameer onverwachts op de stoep staat. Razan maakt zich duidelijk zorgen over de goedkeuring van deze man door haar familie, maar waarom precies zal mogelijk niet iedereen begrijpen.

De Brits-Pakistaanse Sameer wordt bij aankomst voor een werknemer aangezien. Een typisch komediemisverstand, maar helaas wel gebaseerd op racisme. In Saoedi-Arabië zijn namelijk veel migranten van Indiase en Pakistaanse afkomst die het soort werk doen waar veel Saoedi-Arabiërs hun neus voor ophalen. Als gevolg van deze scheve verhoudingen vindt er veel discriminatie plaats. Wie daar geen kennis van heeft zal de reden voor het gedrag van Razans familie niet zo snel oppikken.

Nu heeft Nederland ook een geschiedenis van goedkope arbeidskrachten uit het buitenland halen, om ze vervolgens generaties lang met de nek aan te kijken. Zonder met een vervelend vingertje te wijzen kunnen de meeste Nederlanders wel raden welke vergelijking hier kan worden gemaakt. En zo wordt veel in deze serie ineens heel herkenbaar.

Crashing Eid had net zo goed een Nederlandse romantische komedie kunnen zijn. De serie zit vol grappen: fysieke humor, bijdehante puberlol en de welbekende ouderlijke hysterie over een nieuwkomer. Er valt veel te lachen en het racisme wordt naar de achtergrond gedrongen, waarmee de kijker dikwijls vergeet hoe ongepast het gedrag van Razans familie eigenlijk is. Toch weet de serie ook zijn serieuze momenten te pakken.

Heel af en toe steken heftige onderwerpen de kop op. Gelukkig zijn dit geen geïsoleerde scènes die vanwege diversiteitsbeleid zijn toegevoegd en daardoor uit de lucht komen vallen. Deze momenten van diepgang passen goed in het geheel, ondanks de verandering van toon. De makers willen duidelijk naast een vermakelijke serie ook een boodschap of twee overbrengen en doen dat op een mooie manier.

Behalve racisme komen ook huiselijk geweld en de ellende van een echtscheiding aan bod. De gevolgen hiervan drijven op realistische wijze een wig tussen verschillende personages. Zo wordt Razan van alles verweten door haar dochter met betrekking tot haar van haar vervreemde vader. Dit zijn herkenbare, gecompliceerde situaties die je niet snel in een romkom zou verwachten.

En toch doet dit niets af aan de humor. Waarschijnlijk door de compacte lengte zijn de heftigere onderwerpen niet te zwaar en overheersend, maar een mooie aanvulling op het hilarische verhaal. Heel verfrissend is er geen clichématig romkomeinde waarbij de hoofdpersonages op elkaar afrennen voor een semi-romantische speech. Passend bij de rest van het verhaal is het einde volwassen en realistisch, zonder een domper te zijn. Van begin tot eind een aanrader.



Crashing Eid is te zien bij Netflix.