Recensie Netflix-serie 'Carol & the End of the World'

Regie: Luis Grané, Erica Hayes, Mollie Helms | Cast (stemmen): Martha Kelly (Carol), Kimberly Hebert Gregory (Donna), Mel Rodriguez (Luis), Beth Grant (Pauline), Laurie Metcalf (H.R.), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 25-33 minuten | Jaar: 2023

Hoe groter de fictie, hoe meer alles moet kloppen. Schrijver George R.R. Martin bedacht niet slechts het verhaal en de personages voor Game of Thrones, maar creëerde ook diverse continenten en alle flora, fauna en culturen die daarop leven. 'Worldbuilding' noemt men dat. Want als er niet genoeg is nagedacht over de verzonnen realiteit, dan speelt het toneelstuk zich af op een wankele bühne. Zoals bij Carol & the End of the World, waarin de logica te afwezig is om niet af te leiden.

Er raast een planeet af op de aarde, wat betekent dat over minder dan acht maanden onze thuisplaneet wordt verwoest. Terwijl iedereen aan het feesten is, heeft Carol geen idee wat ze moet doen om de resterende tijd van haar leven te vullen. Ze voelt zich niet thuis onder de mensen die zuipen, naaien en extreme sporten uitvoeren – in principe iedereen ter wereld, inclusief haar ouders. Op een dag ontdekt ze een bezigheid die wellicht bij haar past: administratief werk op een kantoor.

Het mag dan wel een animatieserie zijn, maar er klopt weinig van. Dat de wereld geen gewelddadige chaos is geworden is niet realistisch, maar acceptabel. Maar het slaat nergens op dat de mensheid alleen nog maar bezig is met feesten en dromen najagen en toch in leven kan blijven. Want zelfs als iedereen alles eerlijk deelt, zullen de schappen in de supermarkten na enkele dagen leeg zijn. Dat Carols ouders op een cruise gaan betekent kennelijk dat er nog steeds tientallen mensen bereid zijn om als personeel toe te kijken hoe anderen luieren en feesten.

Helaas is er nog een groter probleem om deels af te leiden van deze onlogische setting: een vermoeiend en gortdroog hoofdpersonage. "Hey, pretty mama" is gelinkt aan Johnny Bravo, "Eat my shorts" hoort bij Bart Simpson. Wanneer voortaan in films of series een personage op zeikerige wijze zegt "I don't know", dan denken kijkers die Carol kennen wellicht aan haar.

Als dit het personage is dat bedenker Dan Guterman voor ogen had, dan is Martha Kelly de perfecte actrice om Carol haar stem te geven: een trage en monotone zeur waarvan je je afvraagt of er een schroefje los zit. De eerste helft van het seizoen is Carol een zwart gat voor conversaties. Even lijkt dit bijzonder interessant te gaan worden: een animatieserie met een arthousegevoel over iemand die niet weet wat ze aan moet met het vergaan van de wereld. Maar Carol is echt té pessimistisch, zo'n mens waar niks in zit.

Guterman voelde zich blijkbaar genoodzaakt om naast drama ook platte humor in de serie te stoppen, aangezien die toch al voor volwassenen is. Dit gebeurt vooral in de vorm van mensen die overal constant seks met elkaar hebben. Dat het niet past lijkt Guterman zelf ook door te hebben, aangezien de aanwezigheid hiervan binnen de tien afleveringen steeds meer afneemt.

Daardoor begint de ietwat aparte animatiestijl en de arthousevibe te floreren, wat de serie enige charme geeft. Wat helpt is dat andere personages ook wat aandacht krijgen. Het is een stuk gezelliger zodra Carol niet aanwezig is. In de eerste aflevering komt ze een man tegen die als een blok voor haar valt. Een latere aflevering is volledig aan hem gewijd en toont hoe hij tijdens een roadtrip een band opbouwt met zijn tienerzoon.

Ook Carol wordt levendiger, maar dat gebeurt met lui schrijfwerk. Het kantoor dat Carol ontdekt is de plek waar zich tientallen andere mensen bevinden die hebben ontdekt dat ze gewoon hun tijd willen uitzitten met werk verrichten in plaats van al dat hysterische gefeest. En dan komt Carol die uitgerekend hier gaat snakken naar sociaal contact en zich gaat opdringen aan haar collega's. Zij brengt uiteindelijk wat leven in dit dooie kantoor.

Lekker makkelijk, zo. Het personage dat met rust gelaten wilde worden vindt een plek met anderen die met rust gelaten willen worden. Ze gaat zich met hen bemoeien, wat iedereen spontaan blijkt te verwelkomen en het personage is de held: een stil water dat een diepe grond bleek te hebben. Een aflevering met Carols zus eindigt ermee met dat de zus zegt dat ze altijd zo opkeek tegen Carol, want juffrouw "ik weet niet het" weet altijd zo precies wat ze wil.

En wat is de boodschap precies? Elke introvert wil stiekem extrovert zijn? Elk stil water heeft een diepe grond? Mensen die niet weten wat ze willen zijn het meest interessant? Op al deze vragen is het antwoord nee. Enkele losse afleveringen doen wensen dat dit een serie was met elke aflevering een losstaand verhaal binnen een wereld die vergaat, met mensen die daar ieder op hun eigen manier mee omgaan.

Het wordt al gauw duidelijk dat de laatste aflevering niet over de laatste dag van de mensheid zal gaan en dat Carol & the End of the World nog wat extra seizoenen wil doorgaan. De planeet die op aarde afkoerst wordt neergezet als een mysterieus object en er is een minuscule kans dat de mensheid het zal overleven. Dat doet vrezen dat de uiteindelijke ontknoping net zo suf zal zijn als Carol zelf. En dat is dus extreem suf.



Carol & the End of the World is te zien bij Netflix.