Recensie Netflix-serie 'One Day'

Regie: Molly Manners, Luke Snellin, John Hardwick, e.a. | Cast: Leo Woodall (Dexter), Ambika Mod (Emma), Amber Grappy (Tilly), Brendan Quinn (Callum), Johnny Weldon (Ian), e.a. | Afleveringen: 14 | Speelduur: 19-38 minuten | Jaar: 2024

Voor wie niet van romkoms houdt is er weinig zo irritant als een verhaal over twee mensen die eindeloos om elkaar heen draaien terwijl overduidelijk is dat ze aan het einde samen zullen komen. De titel van de serie One Day zal zulke kijkers onmiddellijk afschrikken, omdat deze de suggestie wekt dat het veertien afleveringen zal duren voordat de hoofdpersonen eindelijk in elkaars armen vallen. Maar ondanks – of misschien zelfs dankzij – het trage tempo is deze serie zeer de moeite waard.

De titel slaat niet op een dag die ooit gaat komen waarop twee om elkaar heen dansende mensen eindelijk een relatie met elkaar aangaan, maar verwijst naar een dag die je levensverloop bepaalt. Elk leven had een drastisch andere kant op kunnen gaan als bepaalde dagen niet hadden plaatsgevonden. Een schijnbaar willekeurige dag kan allesbepalend zijn, zonder dat die te voorspellen is.

Elke aflevering van One Day gaat over één dag, vijftien juli, elk jaar weer, uit het leven van Emma en Dexter, gedurende bijna twintig jaar. Een bijzonder originele verhaalstructuur, die goed tot zijn recht komt in een serie. Het gelijknamige boek werd eerder al bewerkt tot een film, maar die wist de lange zoektocht van de hoofdpersonen naar elkaar en in hun levens zelf niet volledig te vangen.

Het trage tempo past bij de tijdgeest: het verhaal begint in de jaren tachtig, ver voor smartphones, toen films nog over eindeloze gesprekken gingen. Op een rustgevende manier wordt in beeld gebracht hoe Emma en Dexter elkaar ontmoeten en vooral met elkaar praten over van alles en nog wat, zonder dat er echt iets spannends gebeurt. En dat hoeft ook niet. De makers weten de serie uitstekend boeiend te houden met onder andere een goede soundtrack en prachtig camerawerk.

Het beeld loopt over van de mooie locaties en sterke technieken. Een warme dag op het strand wordt voelbaar voor de kijker door perfect in te zoomen op de details. Ook dit geeft de kijker een prettig, relaxt gevoel dat past bij het nostalgische karakter. Ook de hoofdpersonen zijn goed gekozen: Ambika Mod schittert als intrigerende, onconventionele schoonheid in de rol van Emma en het vrij lompe personage Dexter wordt sympathieker door Leo Woodalls frisse mix van intensief acteerwerk en boybandcharme.

Door slechts één dag per jaar te laten zien zitten er flinke gaten in het verhaal, maar dat is niet verwarrend of irritant. De makers weten precies alles te behandelen waar de kijker nieuwsgierig naar is gemaakt. Er wordt goed in het verleden gedoken om alles uit te praten en het niet in beeld brengen van de afloop van interessante gebeurtenissen geeft de serie een uniek gevoel van realiteit. Alsof de kijker zelf op de bank zit met Emma of aan de bar hangt met Dexter om te horen wat er nu weer allemaal is gebeurd.

De twee jonge mensen lopen elkaar voor het eerst tegen het lijf op hun afstudeerfeest en slaan ondanks de aantrekkingskracht elk een andere weg in. Emma is serieus en op zoek naar houvast, terwijl de rijke Dexter flierefluitend door het leven dartelt. Dat deze karakters botsen is voor de kijker heel begrijpelijk gemaakt. Er zijn geen omslachtige drogredenen bedacht om de twee hoofdpersonen niet toe te laten geven aan hun gevoelens. Toch zijn ook die gevoelens erg duidelijk, vooral door het sterke acteerwerk van Mod en Woodall.

Halverwege zakt de serie wat in en slaat de twijfel toe of het trage tempo echt veertien afleveringen lang vol te houden is. Maar wie doorzet wordt rijkelijk beloond met een paar onverwachte wendingen die het verhaal doen opleven. Hierdoor is de opbouw naar de ontknoping heel mooi geworden. En wie het aan het einde droog weet te houden, is vast en zeker een sociopaat. Daarmee is One Day een goede aanrader voor zowel fans van romkoms als mensen die er minder dol op zijn.



One Day is te zien bij Netflix.