Recensie NPO Start-serie 'Dreaming Whilst Black'

Regie: Koby Adom, Joelle Mae David, Jermain Julien, e.a. | Cast: Adjani Salmon (Kwabena), Dani Moseley (Amy), Rachel Adedeji (Funmi), Babirye Bukilwa (Vanessa), Demmy Lapido (Maurice), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 21-26 minuten | Jaar: 2024

Kwabena, een Engelse man van Jamaicaanse achtergrond, ervaart de dualiteit van het dagelijks leven intenser dan de rest. Als zwarte man neemt hij de kijker mee met zijn ervaringen, alles van microagressies tot de verwachtingen van zijn witte kompanen. Zo legt Dreaming Whilst Black zijn dagelijkse realiteit bloot zonder enig rafelrandje uit de weg te gaan. En toch laat de serie ruimte voor de mooie momenten waarop geluk onlosmakelijk centraal staat. Zo daarmee slaagt Dreaming Whilst Black erin om stekende maatschappijkritiek te leveren, zonder daarvoor luchtigheid op te geven.

De kwaliteit van Dreaming Whilst Black ligt enorm hoog. Zowel de dialogen als het acteerwerk blinken uit en vullen elkaar goed aan. Daarnaast getuigen ook het tempo en de compactheid van de afleveringen van een tactische aanpak. Elke seconde wordt benut, zonder dat elke aflevering voelt als een mentale marathon. Hierdoor kijkt de serie lekker weg, maar weet deze ook voldoende inhoudelijks te presenteren om emotioneel te kunnen boeien.

Dreaming Whilst Black stelt overal waar het kan verbroedering centraal en laat daarmee de verbindende factor tussen zwarte mensen van verschillende culturen zien. Door ook met de onderlinge verschillen en verwachtingen te spelen, worden er conflicten geïntroduceerd die niet direct op de voorgrond plaatsvinden. Die worden vervolgens gecontrasteerd met de interne conflicten van Kwabena, zeker in relatie tot zijn culturele achtergrond en professionele ambities.

Naast alle hyperrealistische ervaringen en gebeurtenissen durft Dreaming Whilst Black ook het surrealisme te betrekken. Zo wordt Kwabena constant aangesproken door zijn omgeving en soms dus ook door voorwerpen of wezens die normaliter niet praten. Zo is zijn pasgeboren neefje zijn morele gids bij vraagstukken rondom zijn cultuur en achtergrond en beeldt hij zich meermaals zijn twee uitersten in, waarmee hij dan via de spiegel uitgebreide gesprekken voert.

En het zijn juist de constante verwijzingen naar dromen die Dreaming Whilst Black een eigen draai geven. Als rode draad komt Kwabena terecht in een ongemakkelijke situatie, waarin hij verantwoord kan reageren of zijn echte mening over het onderwerp deelt. Zeker aan het begin van de serie zien we vooral die tweede optie, totdat wordt teruggegaan naar het complexe moment en blijkt dat hij zijn antwoord enkel zat te dromen. Hiermee wordt ook zijn interne ervaring van een situatie creatief in beeld gebracht, zonder er op een afgezaagde voice-over moet worden geleund.

De langlopende verhaallijn over zijn moeizame carrière als filmmaker presenteert ook weer een manier om maatschappijkritiek te leveren door de ridicule aard van het vak bloot te leggen. Zo heeft Kwabena de ambitie om een prachtige romkom te maken gebaseerd op het liefdesverhaal van zijn opa en oma tijdens de Windrush, maar alle witte productiehuizen willen enkel verhalen maken met gigantische conflicten die leunen op racistische stereotypes.

Zo komt hij op een splitsing waar hij moet kiezen of hij zijn droom najaagt of dat hij eerst een verstandige stap zet en een verhaal schrijft over de ontberingen van de zwarte Britten. Daarbij wordt het proces vanuit alle hoeken gevolgd, wat resulteert in een mooie, ronde vertelling van een beginnend filmmaker die knokt voor zijn plek in de industrie.

Het is fijn dat Dreaming Whilst Black zich zo vastklampt aan 'de droom' die de titel verkoopt. Want elke keer dat een grotere droom van Kwabena uitkomt, komen ook zijn kleinere dromen uit. Denk hierbij aan een gezonde relatie instappen of overal de juiste mensen ontmoeten. Maar dit alles wordt ook nog steeds gecontrasteerd met de harde realiteit waarin hij twee keer zo hard moet knokken voor dezelfde dromen als zijn witte mededromers.

Deze wisselwerking tussen genadeloos positief en overrompelend realistisch, met alle rafelrandjes van dien, zorgt voor een unieke kijkervaring. Dreaming Whilst Black zal weinig nieuwe maatschappijkritiek presenteren voor kijkers die er al mee bezig zijn, maar weet de ridiculiteit zo effectief te communiceren dat het geheel niet verveelt. Maar ook de ultramenselijke aard van alle personages brengt luchtigheid met zich mee. Met genoeg elementen waar verschillende mensen op aanslaan zal Dreaming Whilst Black haar publiek ook breed weten te interesseren.



Dreaming Whilst Black is te zien bij NPO Start.