Recensie Apple TV+-serie 'Messi's World Cup: The Rise of a Legend'

Regie: Juan Baldana, Daniel Rosenfeld | Afleveringen: 4 | Speelduur: 44-49 minuten | Jaar: 2024

Lionel Messi is misschien wel de beste voetballer van zijn generatie. Maar er ontbrak iets aan zijn carrière vol glorie, prijzen en indrukwekkende acties: het winnen van de wereldbeker met het elftal van zijn vaderland. Dus nu dat aan het einde van zijn carrière toch nog is gelukt, is het tijd voor een vermakelijke doch oppervlakkige hagiografie in de vorm van Messi's World Cup: The Rise of a Legend.

Een interview met Messi over zijn carrière in het blauwwitte shirt van Argentinië, toegespitst op het wereldkampioenschap eind 2022, vormt de rode draad van deze vierdelige documentaire. Het resultaat is een egodocument dat vooral om zijn uiteindelijke triomf draait. Zijn herhaaldelijke falen op eerdere eindtoernooien komt wel uitgebreid aan bod, door telkens korte terugblikken op eerdere kampioenschappen te contrasteren met uitgebreide verslagen van een aantal wedstrijden op het WK in Qatar.

Maar zijn tekortkomingen tijdens het toernooi worden na de verloren wedstrijd tegen Saoedi-Arabië niet meer genoemd. Hoewel de derde aflevering bijna geheel over de kwartfinale tegen het Nederlands elftal gaat, wordt daarin met geen woord gerept over de opzichtige handsbal die hem een eerste gele kaart had moeten opleveren. Of over de onnodige overtreding waarvoor hij wel werd bestraft. Die gele kaart had zijn tweede moeten zijn, waarmee van het veld zou zijn gestuurd. Dan was het hele sprookje misschien wel voortijdig geëindigd.

Eigenlijk gek dat dit geen onderdeel van het verhaal is, kijkend naar hoeveel Messi wordt vergeleken met Diego Maradona, wiens opzichtige en ook onbestrafte handsbal in 1986 (in een kwartfinale!) juist nog specifiek wordt aangehaald. Ook omdat dit mogelijke obstakel juist de Hollywoodvertelling nog mooier maakt, want het had ook om die reden helemaal mis kunnen gaan, wat de uiteindelijke uitkomst eigenlijk nog onwaarschijnlijker maakt.

Maar zo wilde Messi zelf kennelijk niet zijn verhaal vertellen. Dan was er minder ruimte geweest voor zijn teamgenoten, zijn coach en voetbalcommentatoren (uit Argentinië en uit Engeland) om veren in zijn reet te steken. Hoewel Enzo Fernandez, Angel di Maria, Emiliano Martinez en Lionel Scaloni bij elkaar veel meer aan het woord komen dan Messi zelf, vertellen zij allemaal alleen maar hoe ze alles in dienst stelden om hem 'zijn' wereldbeker te bezorgen.

Deze focus is ook te zien in de terugblikken op eerdere toernooien. Dat Messi op het WK van 2006 in de kwartfinale tegen Duitsland als gevaarlijkste speler op het veld bij een 1-0 voorsprong wordt gewisseld voor een meer verdedigende speler, waarna Duitsland op het laatst 1-1 maakt en dan na penalty's wint? Het komt niet voorbij, want dat is het verhaal van het Argentijnse elftal, niet van Messi alleen. Terwijl dit een mooie parallel zou vormen met de kwartfinale én de finale van 2022, die allebei via penalty's worden gewonnen nadat de tegenstander op het laatst gelijk maakt.

Ook lijkt het alsof Argentinië in 2014 de WK-finale tegen wederom Duitsland alleen maar verliest omdat Messi in de blessuretijd van de verlenging een vrije trap hoog over schiet. Die komt wel drie keer voorbij. Dat in reguliere tijd Gonzalo Higuaín na een mooie pass van Messi een dot van een kans op een op dat moment beslissende 1-0 mist? Het is niet gebeurd in deze versie van de voetbalgeschiedenis.

Wel geslaagd is hoe aflevering twee de lange schaduw van Maradona uiteenzet en vervolgens ingaat op hoe de vele vergelijkingen tussen de twee Argentijnse sterspelers al jarenlang zwaar op Messi wegen, waarna het beruchte WK van 2010 volgt: toen Maradona coach van het nationale elftal werd en Messi torpedeerde tot nieuwe messias, waarna zij smadelijk door (alweer) Duitsland met 4-0 werden vernederd.

Dit werkt als opmars naar hoe Messi en het Argentijnse team in 2022 weer op een sof lijken af te stevenen wanneer ze hun eerste wedstrijd verliezen van Saoedi-Arabië, maar dan hun rug rechten en de twee andere groepswedstrijden en de achtste finale winnen met een herboren Messi aan het roer. De in elke aflevering toegepaste structuur wordt hier het sterkst uitgewerkt. En dan volgt boeman Nederland.

Ondanks de grote aandacht voor het verleden bestaat het gros van de serie uit verslagen van drie wedstrijden: de verloren openingswedstrijd, de kwartfinale tegen Nederland en de finale tegen Frankrijk. Vreemd genoeg wordt in de opbouw naar die finale nauwelijks stilgestaan bij hoe datzelfde team vier jaar eerder Argentinië uitschakelde in de achtste finale, misschien wel de beste wedstrijd van dat toernooi.

Messi's World Cup: The Rise of a Legend eindigt uiteraard met die onverwacht spectaculaire finale, die het onwaarschijnlijke verhaal compleet maakt. Er wordt zelfs eindelijk stilgestaan bij de belangrijke bijdrages van teamgenoten. De focus blijft daarbij vooral op het voetbal en ondanks enkele pogingen tot uitdieping, van het belang van voetbal voor Argentijnen tot een zeer beperkt portret van Messi's privéleven, wordt nooit echt de diepte ingedoken.

Messi is als persoon ook lang niet zo interessant als Maradona en deze documentaire daardoor niet zo boeiend als bijvoorbeeld Asif Kapadia's documentaire Diego Maradona. Voor veel voetballiefhebbers zal het verhaal van Messi op het WK 2022 toch een mooi sprookje zijn dat leuk is om te herbeleven, al is het je als Nederlandse voetbalkijker vergeven als je de serie stopzet na die miraculeuze 2-2 van Wout Weghorst.



Messi's World Cup: The Rise of a Legend is te zien bij Apple TV+.