Recensie Prime Video-serie 'Dead in the Water'

Regie: Niamh Kennedy | Afleveringen: 3 | Speelduur: 45-46 minuten | Jaar: 2024

Chris Farmer en Peta Frampton wilden in de jaren zeventig de wereld verkennen. Alles ging goed, totdat het Britse koppel in Zuid-Amerika ineens van de radar verdween. Enige tijd later kreeg Chris' familie nieuws over wat er aan de hand was. Het duurde vervolgens bizar lang voordat de zaak fatsoenlijk werd opgepakt.

Het contrast tussen hoe Britten zich voor de camera gedragen en hoe Amerikanen dat doen wordt in Dead in the Water direct duidelijk wanneer na wat introducties van Chris' familie de Amerikaanse Vince Boston aanschuift. Zijn manier van praten is drie keer zo dramatisch als die van de Britten. Maar goed, er zal blijken dat hij een waardevolle toevoeging is.

En daar hoeft de kijker niet lang op te wachten. Want waar menig misdaaddocumentaire alles zo lang mogelijk probeert te rekken, bevat Dead in the Water een lekker tempo. In de eerste aflevering wordt iedereen, aanwezig en vermist, geïntroduceerd. De tweede aflevering vertelt wat er aan de hand was met het vermiste Britse stel en hoe degene met informatie zijn best heeft gedaan om die door te geven. Aflevering drie laat zien hoe er eindelijk wat kon worden gedaan en hoe dat afliep.

Vince' vader had een boot waarop hij het Britse stel en zijn twee zoons meenam. Vandaar dat Vince het een en ander kan vertellen. Hij geeft aan dat hij heeft geprobeerd zijn verhaal te delen met de Amerikaanse politie, wat waar blijkt te zijn, maar dat hij daarin totaal niet serieus werd genomen. Een van de redenen daarvoor was dat de vermiste Britse vrouw bijna dezelfde naam had als de beroemde zanger en gitarist Peter Frampton en men dus dacht dat Vince een grapje maakte.

De documentaire laat ook zien hoe Chris' gezin emotioneel getroffen werd. Bij de interviews met zijn moeder en zus is de welbekende 'stiff upper lip' merkbaar aanwezig, maar in hun woorden brengen ze prima over wat voor permanent verdriet zijn afwezigheid heeft veroorzaakt. Familiebijeenkomsten gaan onmogelijk voorbij zonder dat die ene lege stoel opvalt, maar zelfs op normale dagen is er het besef dat je zoon of broer weg is.

Wanneer Chris' zus zich tientallen jaren later beseft dat ze via sociale media de man met de boot zelf kan opzoeken, duurt het niet lang voordat alles komt bovendrijven. Hoe Vince al die tijd zijn best heeft gedaan om de zaak aan het licht te brengen en hoe de kwestie in Engeland niet in behandeling werd genomen omdat het dossier onvindbaar was. Een pijnlijke ontdekking voor de familie. Maar wanneer de zaak dan eindelijk loopt blijkt de ellende nog steeds niet ten einde. Chris' familie krijgt weer zout in hun wond gestrooid en Vince wordt wederom niet serieus genomen.

Dead in the Water brengt dat gevoel van frustratie sterk over zonder te leunen op goedkope trucjes. Dit is dan ook geen documentaire over een waargebeurde misdaadverhaal waar iedereen naar zal kijken om het er vervolgens met elkaar over te hebben. Dit voelt meer als een poging om de persoonlijke ervaring over te brengen in plaats van een uitgerekte productie waarmee de makers kunnen verdienen over de rug van slachtoffers.

Er is helaas geen happy end, maar dat komt niet doordat de makers geen geduld hadden om te wachten op een uitkomst. Het slot van de serie is simpelweg waar de zaak eindigt en daar moet iedereen het mee doen. Omdat Dead in the Water het kort en krachtig houdt kunnen de betrokkenen in ieder geval een beetje hun teleurstelling en verdriet delen met de kijker. En gezien de slotsom is dat ook het enige dat ze konden wensen.



Dead in the Water is te zien bij Prime Video.