Recensie Netflix-serie 'Furies'

Regie: Cedric Nicolas-Troyan, Samuel Bodin, Laura Weaver | Cast: Lina El Arabi (Lyna), Marina Foïs (Selma), Steve Tientcheu (Simon), Quentin Faure (Le Boueux), Jeremy Nadeau (Elie), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 39-50 minuten | Jaar: 2024

Furies is een fantasievolle misdaadserie over een soort sheriff voor de georganiseerde misdaad in Parijs: De Furie. Maar de protagonist van het verhaal is Lyna, een naar eigen zeggen een heel gewoon meisje dat haar uiterste best doet afstand te houden van haar criminele familie, maar door omstandigheden toch in de onderwereld verzeild raakt. Waar dit verhaal naartoe gaat is makkelijk te raden en het verloop daarvan slaat nergens op.

Lyna benadrukt vaak dat ze niet is gemaakt voor een carrière in de criminaliteit en dat ze tegen wil en dank met de onderwereld samenwerkt om de verantwoordelijken voor een aanval op haar familie te vinden. Maar dit lot lijkt eerder zelfgekozen: echt hard probeert ze niet hieraan te ontsnappen. Kinderlijk eenvoudig vindt ze de ongrijpbare Furie en zonder onderbouwde motivatie gaat ze een samenwerking aan. En dat terwijl haar vriend voor de politie werkt. Haar gebrek aan vertrouwen in de Franse autoriteiten krijgt geen uitleg.

De vechtscènes zijn dik aangezet en doen met de toegevoegde swoosh-geluidseffecten denken aan oude kungfufilms. En dat in sfeervol Parijs. Klinkt als een fantastisch concept, maar de uitvoering laat te wensen over. Meestal wordt Lyna in een enkele swoosh tegen de vlakte gewerkt. Ook zijn er opvallend weinig vechtscènes. De serie draait minder om actie dan om vergezochte, belachelijke situaties.

De gebeurtenissen zijn ridicuul. Een spel waarbij de spelers zichzelf met een hamer slaan, waar Lyna aan meedoet zonder schijnbare reden, is op geen enkele manier vermakelijk of noodzakelijk voor het verhaal. Dit is niet slechts onrealistisch, het verpest de toon. Het zal vast de bedoeling van de makers geweest zijn om de serie spannend te maken, maar dit soort scènes werken averechts: de serie wordt er eerder lachwekkend van.

Al na een paar afleveringen is het verhaal niet meer te volgen, zijn de ontelbare personages niet uit elkaar te houden en is alles ondergeschikt gemaakt aan een continue stroom van uit de lucht gegrepen gebeurtenissen. In elke aflevering komt er van alles voorbij dat nauwelijks met de grote lijnen te maken heeft. Het ene na het andere verzinsel wordt sneller naar de kijker gegooid dan Lyna tegen de vlakte wordt geslagen. Al gauw zal de kijker zichzelf met een hamer willen slaan.

Hoewel Lyna een van de weinige personages is met (gepoogde) diepgang, is het moeilijk sympathie voor haar op te brengen. Ze vertelt in een voice-over dat ze opgroeide met de criminaliteit van haar ouders, maar een flashback daarover kon er niet vanaf. Als ze nou als kind op een verpest verjaardagsfeestje tussen de kogels had zitten huilen, had dat toch een betere connectie met de kijker gecreëerd. Er zijn zo weinig scènes met haar ouders dat de dualiteit van die relatie niet overkomt, terwijl dat nou juist de insteek van dit personage leek.

Lyna wisselt vaak van eigenschappen. Dan is ze weer timide, dan plotseling behendig op het boevenpad dat ze zo schoorvoetend toetrad. Het personage gaat, net als het verhaal, alle kanten op en weer terug. Er zijn weinig redenen voor de kijker om deze serie te blijven volgen. Furies bevat zelfs geen echt mooie kiekjes van Parijs. Het is een groot mysterie om welke reden deze serie is gemaakt. Om de waarheid daarover te achterhalen, zouden we Lyna zelf op de zaak moeten zetten. Of juist niet?



Furies is te zien bij Netflix.