'Extraordinary' seizoen 2: nog steeds een heerlijk maffe komedie

Regie: Toby MacDonald, Jennifer Sheridan | Cast: Máiréad Tyers (Jen), Sofia Oxenham (Carrie), Luke Rollason (Jizzlord), Bilal Hasna (Kash), Siobhán McSweeney (Mary), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 28-33 minuten | Jaar: 2024

Het tweede seizoen van Extraordinary begint waar het vorige eindigde: Jen heeft eindelijk het geld bij elkaar gesprokkeld om professionele hulp te krijgen bij het ontwaken van haar unieke superkracht, haar vriendje met geheugenverlies is zijn echtgenote en zoontje tegen het lijf gelopen en Carrie en Kash hebben hun relatie verbroken. Het duurt niet lang voor Jen ontdekt dat haar vriend niet vrijgezel was en dat de professionele hulp therapie blijkt te zijn; het probleem zit kennelijk tussen haar oren.

Doordat het eerste seizoen van Extraordinary niet al te lang geleden verscheen hoeft gelukkig niet diep te worden gegraven om te herinneren hoe het ook alweer zat in deze serie. Of om te beseffen dat dit nog steeds een heerlijk maffe komedie is. Omdat de wereld al helder is neergezet – ieder mens krijgt tijdens de puberteit speciale krachten, wat de meest uiteenlopende gaven zijn – kan dit nieuw seizoen volledig focussen op de personages. Alleen wat externe shots tonen een wandelende reus of mensen die voorbij komen vliegen.

In plaats van een reeks nieuwe figuren te introduceren komen gewoon alle bekenden uit het vorige seizoen terug. Dit tweede seizoen blijft ook niet hangen; de vier hoofdpersonen maken allemaal een ontwikkeling door. Met name Jen, een twintiger die nog steeds geen kracht vertoont. Haar therapeut heeft de gave om haar letterlijk in haar eigen hoofd laten rommelen, waardoor ze er fysiek kan huishouden. Het is niet bijster creatief dat haar hoofd een grote bibliotheek is, maar deze is tenminste wel ingericht naar haar persoonlijkheid.

Jens beste vriendin Carrie lijkt wat beter in haar vel te zitten. Zij is niet langer het stamelende muisje dat een tijdelijk luik is voor overleden mensen, maar nu echt een mens van vlees en bloed. De schrijvers hebben dit personage iets assertiever gemaakt, maar ook vertolkster Sofia Oxenham voegt wat kleine maniertjes toe. Wanneer Carrie bij een cursus aardewerk voor stelletjes (die ze in haar eentje bijwoont) naar twee verliefde mensen kijkt, is ze voor een moment oprecht ontroerd in plaats van dat ze zich uitsluitend ongemakkelijk voelt.

De evolutie van Kash is minder, met name omdat die vergezocht is. Een mens kan absoluut op latere leeftijd ontdekken dat hij nu meer houdt van thee dan van koffie, maar er bestaat ook een bepaalde verandering van smaak die niet zomaar gebeurt. Dat was dan gewoon jarenlange ontkenning, wat dan ook zo dient te worden geïntroduceerd.

Hier en daar blijft Extraordinary wat hangen in het puberale, zoals dat Jens vriendje nog steeds Jizzlord heet. Die naam gaf ze hem toen ze dacht dat hij een kat was in plaats van een mens die daarin kan veranderen. Dat hij niet zijn oude naam terug wil valt te begrijpen, maar het is wat flauw om ervoor te kiezen door het leven te gaan als 'spermameester'.

De acht afleveringen vliegen voorbij. Het plot is niet haastig, maar voelt vlot omdat iedereen bezig is met proberen zichzelf te verbeteren. Geen idee of er een derde seizoen komt, maar de makers pogen er in ieder geval een af te dwingen door te eindigen met een enorme cliffhanger. Omdat seizoen twee op emotioneel gebied zo geslaagd is, zou een derde seizoen waarschijnlijk het laatste moeten zijn. Kash en Carrie zijn inmiddels op een goede plek, Jizzlord komt er in de buurt en een afronding voor Jen kan niet lang meer uitblijven. Hopelijk wordt die haar (en ons) gegund.



Extraordinary is te zien bij Disney+