'Mano de Hierro': een hoog tempo en constant actie

Regie: Lluís Quílez | Cast: Eduard Fernández (Joaquin), Sergi López (Román), Jaime Lorente (Néstor), Chino Darín (Victor), Natalia de Molina (Rocío), Enric Auquer (Ricardo), Raúl Briones (Ariel) e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 47-72 minuten | Jaar: 2024

Een misdaadserie over drugshandelaren die elkaar het licht in de ogen niet gunnen lijkt niets nieuws, maar Mano de Hierro hanteert dit gegeven nét iets anders dan gebruikelijk. En met succes. De constante actie en onverwachte wendingen zorgen voor een flinke spanningsboog, waardoor menig kijker op het puntje van zijn stoel zal zitten.

De familie Manchado heerst over de haven van Barcelona en heeft zo de controle over de drugstransporten. Daarvoor onderhouden ze contacten met verschillende drugshandelaren waartussen zich constant vetes ontwikkelen. Wanneer een lading drugs zoekraakt lopen de gemoederen hoog op en raken de Manchado's betrokken in een bendeoorlog. Een ware familietragedie volgt.

Het tempo van Mano de Hierro ligt ontzettend hoog. Er is constant actie en de personages storten van het ene probleem in het andere. Dit gaat gepaard met veel geweld en koelbloedige slachtpartijen, waarbij de bloederige details niet worden verhuld. De serie grijpt direct de aandacht houdt die goed vast. Er is geen saai moment te bespeuren.

De stemmige belichting en het sombere kleurgebruik versterken de onheilspellende setting. Het verhaal speelt zich grotendeels buiten af, maar toch heerst er constant een drukkende sfeer. De personages zijn gekleed in het zwart en de zon lijkt amper te schijnen. Er is niets dat de kijker afleidt van de kern van het verhaal: het gevecht om de koopwaar, zoals de verloren lading drugs wordt genoemd.

Het plot beperkt zich tot de rode draad. In tegenstelling tot menig misdaadserie bevat Mano de Hierro vrijwel geen uitstapjes naar de privélevens van de personages. Dit is allerminst een gemis, want er gebeurt meer dan voldoende. Net wanneer iets ander de rug is, doemt er alweer iets nieuws op. De verschillende verhaallijnen lopen constant door elkaar, maar toch blijft alles overzichtelijk.

Door middel van terugblikken worden de personages gaandeweg uitgediept. Met name de verhouding tussen de Manchado-broers wordt daarmee langzaamaan steeds duidelijker. Zo vormt zich een steeds duidelijkere verklaring voor hun manier van handelen. Grote baas Joaquin hield zijn broertje Román altijd wat klein en behandelde hem zelf wat denigrerend, wat op latere leeftijd nog effect heeft. Jaime Lorente, bekend van zijn rol als Denver in La Casa de Papel, zet overtuigend een crimineel neer die nergens voor terugdeinst maar ook een zekere charme heeft.

De personages zijn redelijk gelijk aan elkaar, ondanks dat ze elkaars vijanden zijn. Wat vooral opvalt is dat er geen duidelijke hiërarchie is, maar dat van alle betrokken partijen bijna iedereen actief meedoet. Er zijn geen rijke drugsbazen die vanuit hun villa de orders uitdelen. De betrokkenen zijn vrijwel allemaal straatvolk en ze maken allemaal hun handen vuil in de strijd om de koopwaar. Dit maakt Mano de Hierro verfrissend en vernieuwend.



Mano de Hierro is te zien bij Netflix.