'Homicide: New York': truecrimedrama vergeet de echte slachtoffers achter de verhalen

Regie: Dick Wolf | Afleveringen: 5 | Speelduur: 49-57 minuten | Jaar: 2024

Televisiemaker Dick Wolf, voornamelijk bekend van de Law & Order-series, duikt met de truecrimeserie Homicide: New York in een aantal politiezaken uit het verleden. Daarbij staat het perspectief van de agenten centraal door in te gaan op hoe zij de zaken hebben opgelost, maar vooral hoe gaan zij als persoon omgaan met de verschrikkelijke taferelen die ze bij hun werk tegenkomen. Wolf weet hier alleen geen beste balans in te vinden, waardoor de serie vooral draait op goedkope emotie en melodramatische vertelwijzen.

Elke aflevering richt zich op een specifieke moordzaak in New York. In geuren en kleuren vertellen de geïnterviewde agenten hoe zij deze hebben ervaren en opgelost. Homicide: New York probeert zo de mens in het politie-uniform te laten zien, maar schuwt de sappige details van de moordzaken niet. Door deze morele spagaat begint de inhoud enorm te schuren. Want hoewel er volop aandacht is voor de uitermate persoonlijke en pijnlijke ervaringen van de agenten, toont de serie niet altijd dezelfde zorg voor de slachtoffers.

Met weinig nuance worden alle verschrikkelijke daden uitgelegd, waardoor de serie soms meer wegheeft van een aflevering Law & Order: Special Victims Unit dan een documentaire een waargebeurde verhalen met echt leed. De invloed en creatieve blik van Wolf is helaas volop merkbaar; op sommige momenten zou het SVU-deuntje zo ingestart kunnen worden. Maar de ridicule toon van die fictieserie voelt misplaatst in een truecrimeserie.

Dit wordt niet geholpen door de knullige visuele uitbeelding van tijdlijnen. Aan de hand van een 3D-geanimeerde metro gaan de afleveringen langs de verschillende 'stations' van de verhalen. Op deze manier kan Wolf een zo melodramatisch mogelijke aflevering optuigen waarin alle grote onthullingen aan het einde samenkomen. Het is een visuele vorm die voor het gewicht van de verhalen te simpel overkomt en deze eigenlijk ook ondermijnt.

Homicide: New York lijkt vooral een onverhoopte poging om het imago van de politie te verbeteren. Er wordt empathie gewekt door huilende agenten te laten zien en diep in te gaan op hun gevoelens, maar prik door dit dunne oppervlak heen en er blijft maar weinig over. Zo propt de allereerste aflevering op ongemakkelijke wijze de traumatische ervaring van 9/11 in het verhaal. Hoewel dit te verwachten is van een serie over New York, is het niet direct een logische opvolging van de vijfvoudige moord die de aflevering vult. Dergelijk ongemak geeft de serie een goedkope uitstraling.

Als truecrimeserie pur sang zal Homicide: New York zeker aanslaan bij grote liefhebbers van het genre, dankzij de agenten als invalshoek. Maar maar te veel negatieve aspecten van dat genre steken de kop op en behalve de nog niet wereldwijd bekende verhalen presenteert Homicide: New York weinig nieuws. Ideaal voor doorgewinterde kijkers die op zoek zijn naar nieuwe zaken, maar geen verrijking voor het truecrimegenre.



Homicide: New York is te zien bij Netflix.