'Synduality: Noir': behandelt de apocalyps met dermate weinig ernst dat de spanning ver te zoeken is

Regie: Yûsuke Yamamote | Cast (stemmen): Takeo Ootsuka (Kanata), Aoi Koga (Noir), Konomi Inagaki (Ellie), Nagisa Aoyama (Ciel), Yûsuke Kobayashi (Tokio), e.a. | Afleveringen: 24 | Speelduur: 25-26 minuten | Jaar: 2023-2024

Dankzij mysterieuze aliens genaamd Enders is de aarde naar de filistijnen en wat er nog over is van de mensheid woont in losse kolonies. De stoere binken van deze plekken zijn de Drifters, die de wijde wereld intrekken op zoek naar onderdelen, geld en glorie. Daarin worden ze doorgaans bijgestaan door een Magus: een robot die natuurlijk bijna altijd de vorm aanneemt van een knappe jonge vrouw. Kanata droomt ervan een Drifter te worden, maar lijkt hopeloos ongeschikt. Totdat hij de speciale Magus Noir vindt en zo steeds meer zijn mannetje weet te staan.

Synduality: Noir is niet bang om met een heleboel termen te smijten zonder die direct toe te lichten. Sommige van die termen worden duidelijker naarmate de serie vordert, waarmee ze onderdeel zijn van een natuurlijke ontdekkingstocht van de kijker, maar helaas gebeurt het vaker dat ze niet of maar half worden uitgelegd. Ook blijft veel onduidelijkheid bestaan over wat er met aarde is gebeurd, wat de Enders zijn en hoe de wereld precies werkt.

Daarnaast duurt het ongelooflijk lang voordat er een overkoepelend verhaal op gang komt. Driekwart van de serie bestaat uit opvulafleveringen met een pijnlijk gebrek aan ernst of spanning. Hierdoor komt de serie in de problemen wanneer zij in de laatste paar afleveringen alsnog een overkoepelend verhaal propt. Nadat het verhaal zich eerst in een slakkentempo voltrok wordt nu ineens een gigantische inhaalslag gemaakt, waardoor het tempo weer veel te hoog ligt. Door de trage aanloop komen de melodramatische elementen in dit laatste deel niet goed uit de verf.

Dit alles is verpakt in een jasje dat af en toe mooi is, maar vaker niet. De 3D-effecten zijn bijzonder lelijk en werken niet lekker samen met de omgevingen. Ook de personages zijn heel inconsistent; sommige zijn goed gedetailleerd met karakter, andere zijn vlak, saai en slordig geanimeerd. Met hun zwarte gedaantes met paarse accenten zijn de Enders de meest generieke monsters denkbaar.

Er wordt ook te veel geleund op seksuele toespelingen die in hun flauwheid totaal niet grappig zijn. Er zijn grappen over de Magus van Kanata, die hem 'een man gaat maken'. Het ene moment is nog slapper is dan het andere. En natuurlijk is er niet een, maar zijn er twee afleveringen waarin iedereen naar het zwembad gaat. Puur om alle vrouwelijke personages in bikini te tonen. Niet ongebruikelijk in anime, maar wel storend als het zo goedkoop aanvoelt.

Hoewel de 3D-effecten van de machines lelijk zijn, geeft het leuk verzonnen ontwerp ze veel karakter. Ook is er ook een bijzonder pakkende muzieknummer dat steeds meer centraal komt te staan. Maar op narratief vlak heeft Synduality: Noir helaas niet veel meer te vertellen dan een woordensoep van vreemde termen. Met vierentwintig afleveringen geen gebrek aan tijd, maar de invulling ervan voelt als bijzaak. Een apocalyps moet toch spannender kunnen.



Synduality: Noir is te zien bij Disney+.