'Anthracite': Franse thriller maakt het zichzelf te moeilijk

Regie: Julius Berg | Cast: Clément Penhoat (Jaro), Noémie Schmidt (Ida), Camille Lou (Giovanna), Nicolas Godart (Romeo), Kad Merad (Claude), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 45-52 minuten | Jaar: 2024

In een klein dorpje in de Alpen pleegde dertig jaar geleden een sekte massaal zelfmoord. In het heden wordt een vrouw vermoord met kenmerkende gebruiken van deze sekte. Jaro, een nieuweling in het dorp, wordt de zondebok. Voor het bewijzen van zijn onschuld krijgt hij hulp van de excentrieke Ida, die op zoek is naar haar vermiste vader.

Het begin van Anthracite etaleert direct een van de problemen waar deze serie mee kampt. Tijdens een telefoongesprek met haar vader hoort Ida hoe hij overmeesterd wordt en schreeuwt dat ze niet moet komen. Een ogenschijnlijk bijzonder ernstige situatie. Maar blijkbaar niet voor Ida. Zij gaat vervolgens wel naar het dorpje waar haar vader was, om daar vervolgens tegen de inwoners bijdehand en grappig te doen. Als de personages zelf de ernst niet voelen, doet de kijker dat ook niet.

Ida blijft vervolgens de gehele serie een enorm vervelend personage dat met haar misplaatste grappen de spanning ondermijnt. Ook wordt pijnlijk geprobeerd om Anthracite een serie 'van nu' te maken door Ida te koppelen aan internetspeurders. Zij deelt alles online, zodat haar volgers haar kunnen helpen. Net zoals in de documentaireserie Don't F*ck with Cats: Hunting an Internet Killer, maar dan compleet overtrokken. Op meerdere momenten wordt dit gegeven ingezet om tot een aanwijzing te komen en het verhaal vooruit te stuwen, maar dit voelt onverdiend en lui.

Daarnaast maakt Anthracite het zichzelf veel te moeilijk door bizar veel verhaallijnen te hanteren. Er zijn verhaallijnen over de sekte en haar massale zelfdoding, het dorp dat lijnrecht tegenover een groot bedrijf staat dat weer in de mijnen is gaan werken, een personage dat de strijd tegen kanker lijkt op te geven, twee politieagenten met echtelijke problemen, het verleden van de hoofdpersoon dat hem achtervolgt en nog veel meer. Allemaal verhaallijnen met grote thema's die te weinig tijd en een onbevredigend einde krijgen.

Hoofdpersonage Jaro is in tegenstelling tot Ida wel goed uitgewerkt en met een knappe acteerprestatie van Clément Penhoat, beter bekend als de rapper Hatik. Alhoewel zijn achtergrondverhaal te weinig tijd krijgt, wordt er genoeg naar verwezen om de innerlijke strijd te begrijpen in zijn wil om in het dorp een nieuwe start te maken. Ook Camille Lou is goed als de politieagente Giovanna die net iets te veel persoonlijke betrokken is bij de zaak.

Zowel visueel als qua verhaalstructuur speelt Anthracite leentjebuur bij betere werken. Verschillende plotwendingen komen uit andere series en lijken enkel te zijn toegevoegd zodat het verhaal een wending heeft, zonder oog voor logica. Ook shots waarbij iemand mysterieus toekijkt en langzaam wegloopt, zijn direct uit het draaiboekje van een mysterieuze thriller, maar lijken hier willekeurig te zijn toegevoegd. Al deze momenten bij elkaar zorgen voor een rommelig geheel.

Pas in de laatste aflevering wordt het echt spannend en is er zelfs een plotwending die er niet al duidelijk aan zat te komen. Toch is dit allemaal te laat en zijn de rommeligheid, het gebrek aan logica en de luie vertelling van daarvoor te veel om er nog iets om te geven. Met wat meer tijd en een meer gestroomlijnd verhaal had er zeker iets in Anthracite gezeten. Nu is het de trip naar de Alpen helaas niet waard.



Anthracite is te zien bij Netflix.