'The Big Door Prize' seizoen 2: het eerste seizoen op herhaling, inclusief open einde

Regie: Steven Tsuchida, Declan Lowney, Satya Bhabha | Cast: Chris O'Dowd (Dusty), Gabrielle Dennis (Cass), Josh Segarra (Giorgio), Mary Holland (Nat), Aaron Roman Weiner (Beau), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 32-34 minuten | Jaar: 2024

Chris O'Dowd is in veel opzichten de Ierse variant van Paul Rudd. Net als zijn Amerikaanse tegenhanger speelt hij altijd een jofele gast en doet dat altijd op dezelfde manier. Maar het wordt duidelijk dat hij niet eeuwig op dit trucje kan blijven teren. Vooral niet in een serie die zelf ook geen ontwikkeling vertoont.

Seizoen twee van The Big Door Prize pakt de draad direct op na het einde van het eerste seizoen, waarbij een paar mensen die de Morpho-machine uit elkaar wilden halen een uitnodiging kregen voor de volgende stap van het apparaat. Al vrij snel vogelen ze uit hoe dat werkt, maar of dat heldere antwoorden oplevert valt te bezien.

Het tweede seizoen volgt exact dezelfde opzet als het eerste. Dusty, gespeeld door O'Dowd, fungeert nog steeds als hoofdpersoon omdat de makers het gevoel hebben dat een mens die rol moet hebben, terwijl eigenlijk het dorp Deerfield of de Morpho-machine de echte leiding hebben. Waar voorheen elke aflevering draaide om een ander personage dat in de machine kruipt om zijn of haar kaartje te krijgen, is het nu zo dat diezelfde mensen hun kaartje inleveren om meer informatie te winnen.

Dat komt in de vorm van in 8-bitgeanimeerde visioenen op het beeldscherm van Morpho. Deze keer valt er niet te ontkennen dat het ding doelgericht bezig is, want iedereen ziet zichzelf op het scherm en in sommige gevallen zelfs iets wat in hun verleden echt is voorgevallen. Het is niet zo erg als in Lost of het recente From, maar de serie blijft vragen opwekken zonder antwoorden te bieden. Hoe langer dit doorgaat, hoe groter mogelijk de teleurstelling is wanneer de verklaringen worden uitgedeeld.

In ieder geval zijn al die personages interessant genoeg om nog steeds te vermaken en hun persoonlijke ontwikkelingen bieden wat diepgang. Met uitzondering dan van restauranteigenaar Giorgio. Dit personage is op zich leuk geschreven, maar de maniertjes waarvan vertolker Josh Segarra zich bedient werken op de zenuwen, zoals een irritant traag spreektempo.

Giorgio's dialogen behoren grappig zijn, maar ze wekken de lach niet op. De eerste twee afleveringen bevatten ook wat opmerkingen die ongetwijfeld bedoeld zijn als ontzettend lollig. Waarom proberen de makers zo hard? Het is prima om niet hilarisch te zijn. The Big Door Prize is eerder een luchtige serie dan echt een komedie.

De slotaflevering toont weer een speciaal evenement in Deerfield, net zoals de laatste afleveringen van het eerste seizoen. Nergens voor nodig; het voelt inmiddels als een echt bestaand plekje met echte mensen. Behalve dan de relatieproblemen van Dusty en Cass. Ze besluiten om wat tijd los van elkaar door te brengen. Maar wanneer het begint te schuren kiezen de makers voor de makkelijkste uitvlucht en beëindigen het in plaats van door te gaan tot de vonken ervan afvliegen.

Dit tweede seizoen eindigt met een grote cliffhanger die aanstuurt op een derde seizoen. Het boek waar deze serie op is gebaseerd telt minder dan vierhonderd pagina's. Hoe is het mogelijk om daar minimaal drie seizoenen uit te persen? Het is ook niet zo dat het boek unaniem lovend is onthaald. Gemiddeld genomen vinden lezers het gewoon oké.

Dat resulteert in een serie van hetzelfde niveau. Het opvallendste aan het tweede seizoen is dat het een goed uitgevoerde maar haast letterlijke herhaling is van het eerste. Als het derde seizoen dit weer doet, maakt het niet uit hoe interessant de onthullingen of de personages en hun reacties daarop zijn. Dit verhaal gaat nota bene over groei en ontwikkeling.



The Big Door Prize is te zien bij Apple TV+.