'Goodbye Earth': menselijke naïviteit in afwachting van de apocalyps

Regie: Jin-min Kim | Cast: Eun-jin Ahn (Se-kyung Jin), Ah-in Yoo (Sang-eun Yoon), Sung-woo Jeon (Seong-jae Woo), Yoon-hye Kim (In-ah Kang), Kang-hoon Kim (Jin-seo Park) e.a. | Afleveringen: 12 | Speelduur: 47-65 minuten| Jaar: 2024

Een asteroïde is onderweg naar de aarde en zal over tweehonderd dagen inslaan. Door een vergissing in de omvang blijkt het te laat om deze nog van koers te laten veranderen. Terwijl de wereld afstevent op vernietiging ontrafelt Se-kyung een familiegeheim. Hierdoor vindt ze, net voordat alles voorbij is, betekenis in haar leven.

Met sterk schrijfwerk zorgt Goodbye Earth voor een even betrokken als afstandelijke relatie met het hoofdpersonage, voor wie de ontdekkingen over haar familie net zo veel indruk maken als het naderende einde van de wereld. Lange tijd is niet geheel duidelijk of Se-kyung handelt uit de juiste beweegredenen en ook de waarheid achter haar verleden blijft tot het einde een raadsel. Daarmee kunnen makers al snel hun hand overspelen – maak een hoofdpersonage te afstandelijk en de kijker haakt af, maak een personage te sympathiek en het wordt al gauw voorspelbaar – maar deze gematigde dosis onduidelijkheid houdt je constant nieuwsgierig.

Een knap staaltje worldbuilding voorziet niet alleen in esthetische waarde, maar speelt ook een grote narratieve rol. De enorme rijkdom aan details maakt duidelijk dat deze serie is gebaseerd op een boek. Het lijkt erop dat de makers uit waren op een trouwe verfilming en dus zo weinig mogelijk hebben geschrapt, maar Goodbye Earth had best een paar afleveringen korter gemogen. Want waar literatuur met zijpaden en uitgebreide omschrijvingen de betrokkenheid van de lezer kan versterken, is de actieve betrokkenheid van film- of seriekijkers juist meer gebaat bij verhulling.

Talloze scènes ondermijnen onnodig het tempo of trekken de focus weg van de rode draad. De lengte van de voorlaatste aflevering, die zich afspeelt tijdens kerstmis, is bijvoorbeeld compleet onnodig voor de kijkervaring. Hier had strenger mogen worden afgewogen wat wel of niet interessant is voor de dramatiek, want de aflevering bevat wel degelijk enkele belangrijke momenten die invloed hebben op het plot.

Net als in het vergelijkbare Don't Look Up viert de menselijke naïviteit hoogtij. Wanneer wetenschappers verzoeken om nieuwe berekeningen, worden zij geneerd door de hogere machten. Het aanvankelijke nieuws dat de asteroïde lijkt te kunnen worden gestopt, is voor hen immers genoeg. Het is ontnuchterend te zien dat deze denkwijze steeds weer terugkomt in pre-apocalyptische verhalen. De connectie met de realiteit is dan ook makkelijk te maken: het gegeven dat machtgedreven politici zorgen voor machteloze wetenschappers is helaas maar al te bekend.

Hoewel deprimerend is het goed dat series als Goodbye Earth worden gemaakt. Het grootste probleem van de klimaatcrisis is dat het voor ons westerlingen bijna onzichtbaar is. Ja, we zien op televisie de gevolgen in verre landen, maar we zijn te individualistisch om hier echt iets om te geven. Het zichtbaar maken van het probleem is daardoor uiterst belangrijk. Dus hoe slecht dit soort series ook zijn voor je gemoedstoestand, ze zijn meer dan ooit nodig.



Goodbye Earth is te zien bij Netflix.