‘Safe Home’: onzichtbaar geweld wordt in Melbourne aan het licht gebracht

Regie: Anna Barnes | Cast: Aisha Dee (Phoebe), Mabel Li (Jenny), Thomas Cocquerel (Julian), Antonia Prebble (Grace), Virginia Gay (Eve), e.a. | Afleveringen: 4 | Speelduur: 47-49 minuten | Jaar: 2023

Lijkend op de Nederlandse Blijf-van-mijn-lijfhuizen, of sinds 2010 de Oranje Huizen, bestaan er wereldwijd opvanghuizen en juridische instellingen voor slachtoffers van huiselijk geweld. Op deze plekken hangt altijd de geur van bezuinigingen in de lucht, samen met de dreiging van gewelddadige partners of familieleden. In de vierdelige serie Safe Home worden de dagelijkse sores van een Australisch centrum voor huiselijk geweld getoond, waarbij rauwe weergaves van slachtofferleed niet worden geschuwd. Een waarschuwing voor schokkende inhoud is op zijn plaats. Sterker nog, het is exact de bedoeling van de gehele serie.

De overstap van een prestigieus advocatenkantoor naar een centrum voor huiselijk geweld in Melbourne gaat Phoebe Rook niet makkelijk af. Als gevolg van geruchten over bezuinigingen, wordt het PR-groentje aangenomen om het maatschappelijk belang van het centrum te onderschrijven. De noodzaak voor deze marketingbaan maakt direct het doel van Safe Home kristalhelder: de basisbehoefte van een veilig thuis inpeperen bij de kijker. Terwijl Phoebe wordt geconfronteerd met schrijnende slachtofferverhalen in de rechtszaal, worden er ter verduidelijking nog drie verhaallijnen toegevoegd over onzichtbare gevallen van huiselijk geweld.

Safe Home begeeft zich op het raakvlak van werkvloer- en rechtbankdrama, dat zich via de verschrikkelijke situaties van verschillende slachtoffers leent voor uitstapjes naar thriller en horror. De Hongkongse Cherry dreigt haar kinderen te verliezen aan een echtgenoot met losse handjes, de timide Diana wordt door haar manipulatieve man gedwongen om met vervroegd pensioen te gaan, en de jonge Ry wordt het ouderlijk huis uit gezet door haar alcoholistische moeder. Mannen met een goed hart zijn in de serie ver te zoeken, maar gelukkig zijn er in overvloed sterke vrouwen aanwezig met een missie.

Met erbovenop de escalerende affaire van Phoebe, zijn er in de serie genoeg plotlijnen om elkaar in korte tijd af te wisselen. Telkens worden er kleine momenten geënsceneerd waar excessief geweld akelig voelbaar wordt. Safe Home excelleert in het afbeelden van de angsten die de slachtoffers moeten doorstaan. Het emotioneel uitputtende werk laat ook zijn tol achter op de medewerkers, die alsnog iedere dag weer hun cliënten bijstaan. Wat normaliter achter gesloten deuren blijft, wordt in de serie de straat op gesleept en bruut in het gezicht van de kijker geduwd.

De urgentie van de materie is niet te ontkennen. Op het vlak van sociaal engagement scoort de serie ook alle punten, maar dat komt uiteindelijk de kwaliteit van het verhaal niet ten goede. Door de drang om ieder verhaal een plekje te geven, komt het concept nauwelijks verder uit de verf dan ‘een dag uit het leven van’. Dat is jammer, want het centrum barst van de dramatische situaties die nauwelijks met elkaar in contact lijken te staan. Elkaar zien, spreken en begrijpen had deze personages in verbinding kunnen brengen, terwijl ze nu langs elkaar heen moeten lijden.

Om de kijker aan de buis gekleefd te houden, krijgen Phoebe’s ontsporende affaire en de herhalende flashforwards naar een nader te ontdekken moord aanzienlijke schermtijd. Maar een gebrek aan narratieve ontwikkeling maakt de associatie met een diep pessimistische sitcom makkelijker. Dat dit de harde realiteit is van de mensen in beeld, zou deze herhaling moeten kunnen verantwoorden. Juist op dat vlak valt de serie in zijn diepste valkuil. Diens effectiviteit schuilt erin alledaagse vormen van grensoverschrijdend gedrag uit te vergroten tot een onvergeeflijke misdaad. Deze extrapolatie staat juist haaks op het rauwe realisme dat in de serie wordt voorgedaan.

Safe Home grijpt telkens naar dezelfde truc om medeleven op te wekken, maar na de zoveelste keer is het scherpe randje er wel vanaf. Ook de grote twist slaagt er niet in om een nieuw licht te werpen op de boodschap, die in de eerste aflevering al onmiskenbaar was: iedereen kan huiselijk geweld overkomen. De serie biedt zo een zuiver lesje burgerschap, waar series uit publieke fondsen een ster in zijn. Maar een beetje kwalitatieve verdieping in een serie is wel gewenst, dan komt de noodzaak om niet te bezuinigen beter aan.



Safe Home is te zien bij NPO Start.