'House of the Dragon' moet de rokende puinhopen van 'Game of Thrones' herstellen

House of the Dragon was een risico wanneer je bedenkt dat Game of Thrones in meerdere opzichten tragisch eindigde. Het verfilmen van George R.R. Martins 'Vuur & bloed' was, met andere woorden, geen garantie voor succes. Ook kan het publiek gewoon moe worden van een franchise zonder dat er sprake is van slechte kwaliteit.

House of the Dragon heeft tot dusver deze uitdagingen het hoofd weten te bieden en komt goed uit de verf. Er zijn drie factoren die een constructieve voortzetting ondersteunen. De eerste twee zijn het casten van veteraan-acteurs en de nadruk op karakterontwikkeling. Ten slotte wordt er net genoeg geleund op de nostalgie-factor van Game of Thrones waarbij er evenwicht is tussen wat de oorspronkelijke serie was zonder een kopie te worden.

In de oren geknoopt

De bezetting van House of the Dragon heeft, net zoals zijn voorganger, de nodige ervaren acteurs die al behoorlijk wat jaren in het vak zitten. Een aantal voorbeelden hiervan zijn Paddy Considine (koning Viserys), Eve Best (Rhaenys Velaryon), Matt Smith (Daemon Targaryen) en Rhys Ifans (Otto Hightower). Hierdoor verzeker je jezelf van veteranen die in staat zijn om hun rollen genuanceerd te spelen. Dit is sowieso een belangrijke factor in welke serie dan ook, maar helemaal in een verhaal zoals dit in House of the Dragon wordt verteld, dat zo ongeveer drijft op politieke en persoonlijke verwikkelingen.

Wat Game of Thrones zo sterk maakte is het feit dat je als kijker de ontwikkeling van de personages op de voet volgde. De kindacteurs groeiden op en de volwassen acteurs hadden bij tijd en wijle boeiende verhaallijnen, zoals bijvoorbeeld Jaime Lannister (Nikolaj Koster-Waldau). House of the Dragon heeft dit goed in zijn oren geknoopt en gekozen voor driedimensionale personages. Rhaenyra's (Emma D'Arcy) claim op de IJzeren Troon is legitiem, maar ondanks dat kun je vraagtekens zetten bij bepaalde beslissingen die ze neemt. Daemon (Matt Smith) is een calculerende man waarbij je vooral het idee krijgt dat hij alleen maar trouw is aan zichzelf. Het verhaal biedt dus meer dan genoeg ruimte voor nuance en het nader uitwerken van thema's zoals leiderschap, loyaliteit en verraad.

Slap aftreksel

Ten slotte wordt de nostalgie-factor ingezet zonder dat House of the Dragon een slap aftreksel wordt van Game of Thrones. De intro van de serie is op dezelfde leest geschoeid als de oorspronkelijke serie. De bijbehorende muziek is zelfs exact hetzelfde, maar het resultaat is dat van voortborduren. Hetzelfde kan gezegd worden over de cinematografie en de decors. De serie bevat verwijzingen naar Game of Thrones maar doet daarnaast zijn eigen ding. Zo is er een snoeverige Lannister-tweeling (gespeeld door Jefferson Hall) te zien en je leert het 'nieuwe' Huis Velaryon kennen.



Het is op dit moment te vroeg om conclusies te trekken over de serie aangezien er nog maar een seizoen te zien is geweest. Vooralsnog is de franchise op een goede manier voortgezet, vergeleken met het einde van Game of Thrones.

Het tweede seizoen van House of the Dragon gaat op 16 juni van start op HBO Max.