'Outer Range' seizoen 2: probeert dit nou religie op de hak te nemen of te verkopen?

Regie: Gwyneth Horder-Payton, Deborah Kampmeier, Josh Brolin, e.a. | Cast: Josh Brolin (Royal), Lili Taylor (Cecilia), Imogen Poots (Autumn), Lewis Pullman (Rhett), Tamara Podemski (Sheriff Joy), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 42-62 minuten | Jaar: 2024

Laat personages doodserieus en semi-cryptisch praten over de gang van zaken, op die manier zullen kijkers het gevoel krijgen dat ze naar een serie kijken die meer kwalitatief en gelaagd is dan ze begrijpen. Gooi er af en toe wat gekke komedie tegenaan, en niemand zal kunnen zeggen dat de serie zichzelf te serieus neemt. Dit format bestaat al enige tijd, het is typisch iets van de eenentwintigste eeuw. Want mensen trappen er in, ze vallen voor de illusie. Maar ook Outer Range is moeilijk doen over niet bijzonder veel, iets dat in dit tweede seizoen nog duidelijker is.

Het nieuwe seizoen begint waar het vorige eindigde: een kudde buffels kwam uit het mysterieuze gat in het weiland van de familie Abbot, waarbij de vreemde Autumn en Billy Tillerson werden vertrappeld. Zoon Perry Abbot dook het gat in nadat hij leerde dat zijn vermiste echtgenote is verschenen om hun dochter Amy te ontvoeren. Sheriff Joy maakte een wandeling door het gebied en kwam terecht in het jaar 1882.

Een bijzondere status quo van twee jaar geleden, en zelfs een korte samenvatting brengt de kijker niet volledig terug naar het moment van de laatste aflevering. Het is allemaal te lang geleden, en Outer Range is wel apart maar niet memorabel. Ergens is het arrogant van de makers om te denken dat het zo briljant was opgezet dat het nog steeds vers in het geheugen van de kijker zit.

Dat zit het niet, maar het eerste seizoen van Outer Range had dan ook niet meer dan de belofte dat dit mogelijk een topserie zou kunnen zijn. Het kreeg de kans om zich te bewijzen in een tweede reeks afleveringen. Die kregen ze en hebben de makers niet goed benut, want meer dan ooit is het duidelijk dat dit gewoon een hoop vaag geneuzel is met een snufje religie en een kneepje tijdreizen. De meest pijnlijke ontdekking is dat de makers geen idee hebben wat ze met geïntroduceerde personages aan moeten.

De andere Abbot-zoon, Rhett, stond op het punt om zijn dorp en familie te verlaten met zijn nieuwe vriendin. In de eerste aflevering van het tweede seizoen nemen ze daar lekker de tijd voor, door nog even een rondje door de straten te rijden en te overnachten in een motel vlakbij. Want op die manier kan Rhett er net nog achter komen dat zijn nichtje is ontvoerd. Zijn verdere rol in de serie is compleet verwaarloosbaar, tot pas ergens in de laatste paar minuten – en dan op een manier die uit de lucht komt vallen.

Of Billy, een van de Tillersons, de schurken van deze serie. Dat personage maakte nog enige indruk, als de rijke nietsnut die de hele tijd liep te zingen omdat hij een carrière zag in zijn stem. Billy heeft niets anders te doen dan in een ziekbed liggen. In de een-na-laatste aflevering komt hij eindelijk in beweging, maar hij blijkt geen enkele functie te hebben.

Eigenlijk zijn Royal Abbot, zijn vrouw Cecilia en de jongere gast Autumn de enige drie die iets te doen hebben. Zelfs sheriff Joy die vast zit in het verleden heeft amper iets te doen, ondanks dat zij de meest interessante aflevering krijgt: die draait volledig om haar en haar nieuwe leven in eind negentiende eeuw. Het blijft puur in die tijd en het richt zich op één enkele verhaallijn. Dit geeft zoveel meer houvast dan dat gespring tussen personages en dat geneuzel over de gang van zaken.

Daar komt ook nog eens bij dat Cecilia en vooral Royal behoorlijk onvoorspelbare en onsympathieke personages zijn geworden, en Autumn is helemaal van het padje. Hierdoor rijst er wel de vraag: heeft deze serie het doel om religie op de hak te nemen? Autumn leert voor het eerst van het christendom en vindt dat alle kerkbezoekers zich bijzonder onchristelijk gedragen. Cecilia was al erg gelovig, maar wanneer Royal haar verteld dat hij uit het verre verleden naar hier is gereisd via een gat in de grond, vindt ze dat maar ongeloofwaardig klinken.

Door deze nieuwe draai is het onduidelijk wat nou echt de kern van het verhaal is. In het eerste seizoen leek het er even op dat het olie was, hoe rijkdom door gestolen land generaties lang een effect heeft. Want dat mysterieus gat is niet alleen een tijdreismiddel, er zit ook een bepaald zwart goedje in. Maar het idee van olie is van de baan en het draait nog puur om wie er de eigenaar is van het land.

Op alle andere fronten is het een topserie. Het landschap wordt elke aflevering majestueus in beeld gebracht, de acteurs spelen hun inconsistente personages op fantastische wijze, geen kwaad woord over sets en aankleding. De muziek draagt zijn steentje bij aan de mysterieuze sfeer. Maar het gaat helaas nergens over. Het is moeilijk doen om moeilijk te doen, niet omdat er vele lagen zijn die allemaal iets te vertellen hebben. De laatste afleveringen ronden wat verhaallijntjes af, maar wat voor functie hadden die überhaupt? Het is allemaal veel te lui en makkelijk geschreven, om de invulling zo veel mogelijk bij de kijker neer te leggen.



Outer Range is te zien bij Prime Video.