'Una Vida Menos en Canarias': standaard politiewerk op Tenerife

Regie: Inma Torrente, Moisés Ramos | Cast: Ginés García Millán (Luis), Natalia Verbeke (Naira), Paco Marín (Ramón), Sergio Momo (Daniel), Mari Carmen Sánchez (Cruz), e.a. | Afleveringen: 5 | Speelduur: 49-51 minuten | Jaar: 2024

Een rechercheur die zich te goed voelt voor een klein eiland, een charmante collega en de Ierse maffia die zich maar niet laat pakken; het zijn de ingrediënten van Una Vida Menos en Canarias. Het eilandleven geeft nog een beetje een smeuïg tintje aan het voorspelbare plot, maar erg vernieuwend kunnen we deze Spaanse misdaadserie niet noemen.

Rechercheur Luis moet op Tenerife aan de slag, ook al vindt hij zich met zijn jarenlange ervaring stiekem iets te goed voor het politiewerk op dit eiland. Zijn jongere collega's lijken het leven allemaal net iets minder serieus te nemen dan hij. Hij heeft dan ook maar één missie: de Ierse maffia zo snel mogelijk pakken, in de hoop dat hij daarna terug mag naar Madrid.

Elke aflevering draait om een nieuwe moordzaak. De serie doet haar naam dus eer aan: steeds een leven minder op de Canarische Eilanden. Het scenario is niet bepaald vernieuwend, maar de humoristische toon en het typische eilandsfeertje zorgen toch voor wat authenticiteit. Desondanks hadden de makers het eiland veel meer in hun voordeel kunnen laten werken. Wie een zomers tintje verwacht komt namelijk van een koude kermis thuis.

Het verhaal is luchtig, met zo af en toe een vleugje romantiek. Want hoewel Luis zijn nieuwe collega's nogal sceptisch de hand schudt bij hun eerste ontmoeting, leert hij al snel dat zijn nieuwe rechterhand Naira niet mag worden onderschat. Naarmate het verhaal vordert raakt hij steeds meer door haar geïntrigeerd en worden zijn gevoelens voor haar heviger.

Maar ook met deze romance wordt verder niet veel gedaan. Wat een spannend liefdesverhaal had kunnen zijn blijft nu slechts bij een eenzijdige, geheime verliefdheid. Het personage van Naira wordt helaas ook niet verder uitgediept, terwijl de kijker wel meer te weten komt over het privéleven van Luis. Omdat hij kleurenblind is ziet de kijker zo nu en dan de wereld door zijn ogen: in zwart-wit, maar met rode details, zoals een rode jurk of rode lippen. De makers lijken hiermee een origineel element in te brengen, maar het voegt niets toe aan het verhaal.

Het einde laat ruimte voor een voortzetting, wat erop duidt dat de makers mikken op een tweede seizoen. Of dat er komt is op het moment van schrijven echter nog niet bekend. De kijker blijft vooralsnog dus met de nodige vraagtekens zitten vanwege de diverse onbenutte kansen en onafgewerkte zaken.

De moordzaken lijken niet het belangrijkste onderdeel te zijn van het verhaal, maar wat dat dan wel is, is onduidelijk. De oplossingen komen extreem snel en liggen te veel voor de hand. Het spanningselement ontbreekt compleet, omdat de rechercheurs steeds vrijwel direct het antwoord lijken te weten. De kijker hoeft zich dus geen zorgen te maken om de oplossing van de zaak, en kan in zijn luie stoel onderuitzakken.

Toch is Una Vida Menos en Canarias niet per se slecht. Technisch is alles best in orde en door de authenticiteit en goed gedoseerde humor is de serie zeker vermakelijk. Het acteerwerk is goed en de moorden zijn best origineel (een aquariummoord en een vergiftiging op een bruiloft bijvoorbeeld). Prima luchtig vermaak dus.



Una Vida Menos en Canarias is te zien bij Netflix.