Recensie
'Mulligan' seizoen 2: meer van hetzelfde en het was al drie keer niks
Potentieel uitgangspunt blijft steken in oppervlakkige humor en oninteressante persoonlijke verwikkelingen.
Regie: Colin Heck | Cast: Nat Faxon (Matty Mulligan), Tina Fey (Dr. Farrah Braun), Dana Carvey (Senator LaMarr), Daniel Radcliffe (King Jeremy), Chrissy Teigen (Lucy Swan), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 25-28 minuten | Jaar: 2024
Het lijkt alsof Netflix bereid is om elke eigen originele serie een tweede seizoen te geven om zichzelf te bewijzen. Een sympathieke instelling die een onopvallende topserie de kans geeft om toch nog publiek voor zich te winnen, maar als keerzijde heeft dat het ervoor zorgt dat troep als Mulligan meer afleveringen op de streamingsdienst dumpt. Behalve de makers en een piepkleine groep fans is er toch zeker niemand die hierbij gebaat was?
Aan het einde van het eerste seizoen strandde een cruiseschip in Washington, D.C., wat betekende dat er toch nog meer mensen de mislukte buitenaardse invasie hadden overleefd. Het blijkt dat geen van de opvarenden van plan is om van boord te komen, want op het schip is het non-stop feest. Ondertussen lopen de gemoederen hoog op tussen president Mulligan en de Britse koning Jeremy.
Geen idee hoeveel van stemacteurs tegelijkertijd in de opnamestudio aanwezig zijn – er zullen er vast altijd wel minimaal twee tegenover elkaar staan – maar deze mensen zullen ongetwijfeld een hoop lol beleven aan deze klus. Net als de schrijvers wanneer ze gezamenlijk grappen bedenken voor deze animatieserie. Daarbij lijkt men te vergeten dat films en series niet worden gemaakt voor het eigen vermaak, maar voor het publiek.
Want zo voelt ook dit tweede seizoen van Mulligan: als iets wat de makers zelf ontzettend grappig vinden, waarbij het hen niet boeit hoe de kijker erover denkt. Met korte, ongerelateerde "dit is net als die ene keer dat"-momenten speelt de serie soms leentjebuur bij Family Guy en regelmatig komen er echt volstrekt loze losse grappen voorbij. Ook wat popcultuurreferenties, waarvan de meeste verwijzen naar iets van lang geleden.
Het idee van een samenleving die zich opnieuw moet opbouwen kan in theorie de fundering zijn voor een geniale geanimeerde komedie. Iets als Idiocracy, de film van Mike Judge waarin de wereldbevolking in de toekomst zo extreem dom is geworden dat de samenleving aan de rand van de afgrond staat. Ook in Mulligan heeft het volk een leeghoofd verkozen tot president, wat zou kunnen worden gebruikt om te laten zien hoe 'een gewoon, gemiddeld mens' eigenlijk toch niet zo'n ideale leider is.
Maar nee, Mulligan is een irritante klootzak (dat alleen al moet voor humor doorgaan) die door puur dom geluk toch dingen voor elkaar krijgt. Vooral dankzij de hulp van slimmere personages die constant worden afgezeken en om te beginnen al geen prettige figuren zijn. Mulligan wordt bijgestaan door een slinke extreemrechtse Republikein, die in het eerste seizoen al amper werd benut – laat staan ingezet om kritiek te leveren op de huidige knettergekke Amerikaanse Republikeinen – en in dit tweede zo goed als inactief is.
Mulligan is gewoon een slappe sitcom waarin elke aflevering twee of drie verhaallijntjes bevat die tegen het einde zijn opgelost, gevuld met voornamelijk flauwe, platte grappen en wat persoonlijke lijntjes tussen personages. Maar de personages zijn te onecht om enige emotionele band mee te hebben. Hun persoonlijkheden passen veranderen met hoe de wind waait, geheel flexibel voor losstaande grappen.
Ook qua animatie blijft dit nog steeds niets indrukwekkends. Het komt allemaal vlot uit de computer rollen en de pure vrijheid die uniek is voor de gehanteerde stijl wordt voor geen meter benut. De stemmencast wordt in dit nieuw seizoen nog meer bijgestaan door voormalige castleden van Saturday Night Live, wat vrij nietszeggend is voor de gemiddelde Nederlandse kijker, maar wel bijdraagt aan het gevoel dat een ons-kent-ons-clubje het tijdens de opnames vooral de eigen lol doet.
Natuurlijk wordt weer geëindigd met een cliffhanger, maar Netflix kan het hier beter bij laten. Mulligan heeft nu twee seizoen gekregen om zichzelf te bewijzen en is tweemaal gefaald. Het enige pluspunt is dat het storende openingsnummer is ingekort; het zegt wat over het niveau van een komedieserie als de makers denken dat iemand met een irritante stem heel hard 'da da daaa dada daa' te laten zingen een grap is.
Mulligan is te zien bij Netflix.
Het lijkt alsof Netflix bereid is om elke eigen originele serie een tweede seizoen te geven om zichzelf te bewijzen. Een sympathieke instelling die een onopvallende topserie de kans geeft om toch nog publiek voor zich te winnen, maar als keerzijde heeft dat het ervoor zorgt dat troep als Mulligan meer afleveringen op de streamingsdienst dumpt. Behalve de makers en een piepkleine groep fans is er toch zeker niemand die hierbij gebaat was?
Aan het einde van het eerste seizoen strandde een cruiseschip in Washington, D.C., wat betekende dat er toch nog meer mensen de mislukte buitenaardse invasie hadden overleefd. Het blijkt dat geen van de opvarenden van plan is om van boord te komen, want op het schip is het non-stop feest. Ondertussen lopen de gemoederen hoog op tussen president Mulligan en de Britse koning Jeremy.
Geen idee hoeveel van stemacteurs tegelijkertijd in de opnamestudio aanwezig zijn – er zullen er vast altijd wel minimaal twee tegenover elkaar staan – maar deze mensen zullen ongetwijfeld een hoop lol beleven aan deze klus. Net als de schrijvers wanneer ze gezamenlijk grappen bedenken voor deze animatieserie. Daarbij lijkt men te vergeten dat films en series niet worden gemaakt voor het eigen vermaak, maar voor het publiek.
Want zo voelt ook dit tweede seizoen van Mulligan: als iets wat de makers zelf ontzettend grappig vinden, waarbij het hen niet boeit hoe de kijker erover denkt. Met korte, ongerelateerde "dit is net als die ene keer dat"-momenten speelt de serie soms leentjebuur bij Family Guy en regelmatig komen er echt volstrekt loze losse grappen voorbij. Ook wat popcultuurreferenties, waarvan de meeste verwijzen naar iets van lang geleden.
Het idee van een samenleving die zich opnieuw moet opbouwen kan in theorie de fundering zijn voor een geniale geanimeerde komedie. Iets als Idiocracy, de film van Mike Judge waarin de wereldbevolking in de toekomst zo extreem dom is geworden dat de samenleving aan de rand van de afgrond staat. Ook in Mulligan heeft het volk een leeghoofd verkozen tot president, wat zou kunnen worden gebruikt om te laten zien hoe 'een gewoon, gemiddeld mens' eigenlijk toch niet zo'n ideale leider is.
Maar nee, Mulligan is een irritante klootzak (dat alleen al moet voor humor doorgaan) die door puur dom geluk toch dingen voor elkaar krijgt. Vooral dankzij de hulp van slimmere personages die constant worden afgezeken en om te beginnen al geen prettige figuren zijn. Mulligan wordt bijgestaan door een slinke extreemrechtse Republikein, die in het eerste seizoen al amper werd benut – laat staan ingezet om kritiek te leveren op de huidige knettergekke Amerikaanse Republikeinen – en in dit tweede zo goed als inactief is.
Mulligan is gewoon een slappe sitcom waarin elke aflevering twee of drie verhaallijntjes bevat die tegen het einde zijn opgelost, gevuld met voornamelijk flauwe, platte grappen en wat persoonlijke lijntjes tussen personages. Maar de personages zijn te onecht om enige emotionele band mee te hebben. Hun persoonlijkheden passen veranderen met hoe de wind waait, geheel flexibel voor losstaande grappen.
Ook qua animatie blijft dit nog steeds niets indrukwekkends. Het komt allemaal vlot uit de computer rollen en de pure vrijheid die uniek is voor de gehanteerde stijl wordt voor geen meter benut. De stemmencast wordt in dit nieuw seizoen nog meer bijgestaan door voormalige castleden van Saturday Night Live, wat vrij nietszeggend is voor de gemiddelde Nederlandse kijker, maar wel bijdraagt aan het gevoel dat een ons-kent-ons-clubje het tijdens de opnames vooral de eigen lol doet.
Natuurlijk wordt weer geëindigd met een cliffhanger, maar Netflix kan het hier beter bij laten. Mulligan heeft nu twee seizoen gekregen om zichzelf te bewijzen en is tweemaal gefaald. Het enige pluspunt is dat het storende openingsnummer is ingekort; het zegt wat over het niveau van een komedieserie als de makers denken dat iemand met een irritante stem heel hard 'da da daaa dada daa' te laten zingen een grap is.
Mulligan is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
Ben jij van plan Mulligan te gaan kijken?
-
Ja
-
Nee
