Recensie
'Ni Una Más': wat zijn de grenzen van grensoverschrijdend gedrag?
Aangrijpende serie over seksuele moraal in het tijdperk van sociale media doet zichzelf tekort in de afronding.
Regie: Eduard Cortés, Marta Font Pascual, David Ulloa | Cast: Nicole Wallace (Alma), Clara Galle (Greta), Aicha Villaverde (Nata), Teresa de Mera (Berta), Gabriel Guevara (Alberto), Ivan Massagué (docent), José Pastor (David), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 41-48 minuten | Jaar: 2024
Marc Overmars stuurde als leidinggevende bij Ajax ongevraagd dickpics naar vrouwelijke werknemers en werd ontslagen. Erik ten Hag, de huidige trainer van Manchester United die succesvol met Overmars samenwerkte bij Ajax, vond het recent een goed idee het daar nog even over te hebben. Niet over het grensoverschrijdende gedrag van zijn voormalig collega, maar over wat de Amsterdamse club Overmars wel niet had aangedaan. Ajax had zichzelf lelijk in de vingers gesneden door zo'n goede technisch directeur de laan uit te sturen. Wat klopt hier niet?
Ten Hags sentiment wordt geëchood door de moeder van een van de hoofdpersonages in Ni Una Más ('niet nog een'). Zij zadelt haar dochter, die gevangen zit in een toxische relatie, op met de onwijze les: "Mannen zijn allemaal hetzelfde. Soms moet je wat onzin negeren om het totaalplaatje te houden." Ja, bagatelliseren is een terugkerend thema in deze Spaanse serie. Bagatelliseren van ongewenste seksuele avances, van de verantwoordelijkheid van het onderwijs en van de schokkende dingen die op sociale media gebeuren.
De eigenzinnige, zeventienjarige Alma pikt het echter niet langer. In de allereerste scène zien we haar bij de poort van het schoolplein een spandoek ophangen met de tekst 'Pas op, hier houdt zich een aanrander schuil!' De rest van het verhaal speelt zich af in de maanden voor Alma's protestactie. We komen erachter op wie haar spandoek betrekking heeft, maar belangrijker nog: de kijker wordt geconfronteerd met zijn eigen grijze zones. Want wanneer vinden we gedrag nou eigenlijk grensoverschrijdend?
Vrouwelijke empowerment is Alma met de paplepel ingegoten; ze heeft zelfs een tatoeage van het woord 'feminist' op haar rechterzij. Toch vindt ook zij het moeilijk navigeren in een tienerwereld waarin gezonde seksualiteit en ongewenste intimiteit soms amper van elkaar te onderscheiden zijn, zeker wanneer het leven niet zo lekker loopt. Alma en haar vrienden ervaren constant druk van leeftijdsgenoten, sociale media en in het ergste geval ouderen om verder te gaan dan ze eigenlijk willen.
Dit is de voedingsbodem voor enkele plotlijnen die een genuanceerd beeld geven van de verwarrende belevingswereld van adolescenten, die kan bogen op vlotte dialogen en geloofwaardige acteerprestaties. Nicole Wallace is een aansprekende hoofdrolspeler en ook de rollen van Alma's vriendinnen zijn uitstekend gecast: Clara Galle als de springerige Greta en Aicha Villaverde als het derde wiel aan de wagen Nata, die haar vriend veel te ver laat gaan.
Over de moeilijkheid van het leven in de gecompliceerde, moderne wereld verzucht Alma tegen Greta: "Vroeger hingen we de hele dag rond zonder te praten, maar dat deed er niet toe omdat we samen waren. Nu weet iedereen alles over iedereen en ze delen alles. Het is als emotionele porno." In een tijd waarin de grenzen van privacy en intimiteit vervagen, zijn de bewakers van die grenzen juist zo belangrijk. Ni Una Más toont ons een moedige jonge vrouw die deze taak gewetensvol op zich neemt.
Helaas houdt de nuance niet aan tot het einde. Plotlijnen die zich eerder nog grotendeels op natuurlijke wijze ontwikkelen, worden uiteindelijk geforceerd naar elkaar toe geschreven voor een nogal potsierlijke ontknoping. Twee sleutelpersonages komen bijvoorbeeld geheel toevallig naast elkaar in het ziekenhuis terecht. De aandacht verschuift van de grijsgebieden naar een zone van zwart en wit. Aanranding aankaarten en het onderwijssysteem daarop aanspreken is natuurlijk een belangrijke zaak, maar de serie is geloofwaardiger in de kleinere gebeurtenissen, met interacties die niet eenvoudig te duiden zijn.
Desondanks zet Ni Una Más zeker aan het denken. De kijker mag bij zichzelf te rade gaan welke vooroordelen onderhuids leven en welke grenzen hij of zij zelf stelt aan moreel verwerpelijk gedrag. Het antwoord zal niet altijd plezierig zijn. Waarschijnlijk zijn we geen Overmars, maar misschien huist er wel ergens een Ten Hag in ons. Er bestaat niet voor niets het gezegde dat je het kind niet met het badwater weg moet gooien. Alma's verhaal brengt dat treffend aan het licht.
Ni Una Más is te zien bij Netflix.
Marc Overmars stuurde als leidinggevende bij Ajax ongevraagd dickpics naar vrouwelijke werknemers en werd ontslagen. Erik ten Hag, de huidige trainer van Manchester United die succesvol met Overmars samenwerkte bij Ajax, vond het recent een goed idee het daar nog even over te hebben. Niet over het grensoverschrijdende gedrag van zijn voormalig collega, maar over wat de Amsterdamse club Overmars wel niet had aangedaan. Ajax had zichzelf lelijk in de vingers gesneden door zo'n goede technisch directeur de laan uit te sturen. Wat klopt hier niet?
Ten Hags sentiment wordt geëchood door de moeder van een van de hoofdpersonages in Ni Una Más ('niet nog een'). Zij zadelt haar dochter, die gevangen zit in een toxische relatie, op met de onwijze les: "Mannen zijn allemaal hetzelfde. Soms moet je wat onzin negeren om het totaalplaatje te houden." Ja, bagatelliseren is een terugkerend thema in deze Spaanse serie. Bagatelliseren van ongewenste seksuele avances, van de verantwoordelijkheid van het onderwijs en van de schokkende dingen die op sociale media gebeuren.
De eigenzinnige, zeventienjarige Alma pikt het echter niet langer. In de allereerste scène zien we haar bij de poort van het schoolplein een spandoek ophangen met de tekst 'Pas op, hier houdt zich een aanrander schuil!' De rest van het verhaal speelt zich af in de maanden voor Alma's protestactie. We komen erachter op wie haar spandoek betrekking heeft, maar belangrijker nog: de kijker wordt geconfronteerd met zijn eigen grijze zones. Want wanneer vinden we gedrag nou eigenlijk grensoverschrijdend?
Vrouwelijke empowerment is Alma met de paplepel ingegoten; ze heeft zelfs een tatoeage van het woord 'feminist' op haar rechterzij. Toch vindt ook zij het moeilijk navigeren in een tienerwereld waarin gezonde seksualiteit en ongewenste intimiteit soms amper van elkaar te onderscheiden zijn, zeker wanneer het leven niet zo lekker loopt. Alma en haar vrienden ervaren constant druk van leeftijdsgenoten, sociale media en in het ergste geval ouderen om verder te gaan dan ze eigenlijk willen.
Dit is de voedingsbodem voor enkele plotlijnen die een genuanceerd beeld geven van de verwarrende belevingswereld van adolescenten, die kan bogen op vlotte dialogen en geloofwaardige acteerprestaties. Nicole Wallace is een aansprekende hoofdrolspeler en ook de rollen van Alma's vriendinnen zijn uitstekend gecast: Clara Galle als de springerige Greta en Aicha Villaverde als het derde wiel aan de wagen Nata, die haar vriend veel te ver laat gaan.
Over de moeilijkheid van het leven in de gecompliceerde, moderne wereld verzucht Alma tegen Greta: "Vroeger hingen we de hele dag rond zonder te praten, maar dat deed er niet toe omdat we samen waren. Nu weet iedereen alles over iedereen en ze delen alles. Het is als emotionele porno." In een tijd waarin de grenzen van privacy en intimiteit vervagen, zijn de bewakers van die grenzen juist zo belangrijk. Ni Una Más toont ons een moedige jonge vrouw die deze taak gewetensvol op zich neemt.
Helaas houdt de nuance niet aan tot het einde. Plotlijnen die zich eerder nog grotendeels op natuurlijke wijze ontwikkelen, worden uiteindelijk geforceerd naar elkaar toe geschreven voor een nogal potsierlijke ontknoping. Twee sleutelpersonages komen bijvoorbeeld geheel toevallig naast elkaar in het ziekenhuis terecht. De aandacht verschuift van de grijsgebieden naar een zone van zwart en wit. Aanranding aankaarten en het onderwijssysteem daarop aanspreken is natuurlijk een belangrijke zaak, maar de serie is geloofwaardiger in de kleinere gebeurtenissen, met interacties die niet eenvoudig te duiden zijn.
Desondanks zet Ni Una Más zeker aan het denken. De kijker mag bij zichzelf te rade gaan welke vooroordelen onderhuids leven en welke grenzen hij of zij zelf stelt aan moreel verwerpelijk gedrag. Het antwoord zal niet altijd plezierig zijn. Waarschijnlijk zijn we geen Overmars, maar misschien huist er wel ergens een Ten Hag in ons. Er bestaat niet voor niets het gezegde dat je het kind niet met het badwater weg moet gooien. Alma's verhaal brengt dat treffend aan het licht.
Ni Una Más is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
Ben jij van plan om Ni Una Más te gaan kijken?
-
Ja
-
Nee
