Recensie
'Fallen Idols: Nick and Aaron Carter': Amerikaanse popmuziekgrootheden met duistere verledens
Oppervlakkig onderzoek naar de veelbesproken carrières en misstappen van de Carter-broers.
Regie: Natasha Bowler, Tara Malone | Afleveringen: 4 | Speelduur: 43-44 minuten | Jaar: 2024
De levensverhalen van Nick en Aaron Carter bevatten twee elementen die vaker opduiken in de biografieën van kindsterren: uitbuiting en machtsmisbruik. Doordat de documentaire Fallen Idols: Nick and Aaron Carter gaat daar niet bijster kritisch mee omgaat voelt het alsof deze serie, zoals bijna alles in het leven van de Carters, vooral uitbuitend is.
Voor wie niet bekend is met Nick of Aaron Carter: de twee broers werden in de jaren negentig bekend vanwege hun muzikale talent. Nick Carter was niet alleen het jongste lid van de Backstreet Boys, maar ook nog eens de favoriet van hun tienerfans. Zijn idolenstatus maakte de weg vrij voor een muzikale carrière van zijn jongere broertje Aaron, die nóg jongere fans aansprak. De twee broers werden volop samen ingezet, om het familiegevoel en vooral de onschuld extra te benadrukken.
Het komt dan ook als een schok wanneer Nick wordt beschuldigd van seksueel misbruik door een zangeres waar hij twintig jaar eerder mee heeft samengewerkt. Een complex web van aantijgingen en familiedrama is het gevolg. Vooral wanneer Aaron, die op dat moment kampt met een drugsverslaving, zich faliekant tegen zijn oudere broer keert.
Zo ontstaan er in Fallen Idols twee kampen: voor en tegen Nick. De tegenstanders zijn de aanklagers en journalisten die het verhaal hebben gevolgd. Deze lijken zich te kunnen verdedigen en weten gewicht en emotie te geven aan hun ervaringen. Aan de pro-Nick-kant is dit niet het geval. Daar wordt niemand geïnterviewd die dicht bij Nick staat; hij wordt vertegenwoordigd door oude familievrienden, een vervreemde neef en superfans.
Met name de betrokkenheid van die laatste groep is bijzonder, aangezien niets van wat deze mensen te zeggen hebben enig gewicht in de schaal legt. Ze hebben Nick nooit ontmoet, kennen alleen zijn popidoolpersona en idealiseren nog steeds het beeld dat ze van hem hadden toen ze veertien jaar oud waren. Het pro-Nick-kamp voelt hierdoor erg onstabiel en ontoerekeningsvatbaar, vooral wanneer wordt getoond hoe deze fans de vermeende slachtoffers van seksueel misbruik online hebben getreiterd en bedreigd.
Fallen Idols doet er alles aan om Nicks persona te nuanceren. Er mogen dan wel aantijgingen tegen hem zijn, maar hij houdt ook van zijn vrouw en kinderen, dus écht slecht zal hij niet zijn. Alleen wordt in de laatste aflevering alles weer over de negatieve kam geschoren, waardoor het hele fundament van de serie destabiliseert. Het voelt vaak alsof Fallen Idols in vier korte afleveringen te veel wil vertellen.
Dat idee wordt versterkt door het uitstapje dat de serie neemt in de derde aflevering. Wat begon als een documentaire over popcultuur en de schrijnende verhalen van Nick Carters misstappen, is nu enkel geïnteresseerd in de familieaffaires die en plein public hebben plaatsgevonden. Dit wordt vrij letterlijk getoond met een compilatie van Instagram Live-gevechten waar menig internetgebruiker van op de hoogte is.
Ineens gaat het verhaal alleen nog maar over Aaron Carter. Dit is ook het moment waarop duidelijk wordt dat hij in 2022 aan een overdosis is overleden. Zijn verhaal dient enkel om bij te dragen aan de familietragedie. De vele sterftegevallen onder de Carters hebben wat weg van de Von Erich-vloek die recentelijk werd verfilmd als The Iron Claw. De inclusie van het jongste broertje voelt uitbuitend, zeker vanwege zijn overlijden, en lijkt bijna de zwaarte van de aantijgingen te moeten ondergraven.
De serie geeft uiteindelijk niet veel meer verdieping aan het verhaal van deze popidolenfamilie. Alles voelt afstandelijk, waardoor de grote dramatische lijnen vooral als welles-nietesverhalen overkomen. Fallen Idols valt in lijn met alle andere truecrimedocumentaires over popcultuur op HBO Max (denk Jamie vs. Britney: The Father Daughter Trials en House of Hammer). Voor fans van het genre is het een toevoeging aan de kijklijst, voor fans van onderzoeksjournalistiek en popcultuurdocumentaires kunnen deze titel overslaan.
Fallen Idols: Nick and Aaron Carter is te zien bij HBO Max.
De levensverhalen van Nick en Aaron Carter bevatten twee elementen die vaker opduiken in de biografieën van kindsterren: uitbuiting en machtsmisbruik. Doordat de documentaire Fallen Idols: Nick and Aaron Carter gaat daar niet bijster kritisch mee omgaat voelt het alsof deze serie, zoals bijna alles in het leven van de Carters, vooral uitbuitend is.
Voor wie niet bekend is met Nick of Aaron Carter: de twee broers werden in de jaren negentig bekend vanwege hun muzikale talent. Nick Carter was niet alleen het jongste lid van de Backstreet Boys, maar ook nog eens de favoriet van hun tienerfans. Zijn idolenstatus maakte de weg vrij voor een muzikale carrière van zijn jongere broertje Aaron, die nóg jongere fans aansprak. De twee broers werden volop samen ingezet, om het familiegevoel en vooral de onschuld extra te benadrukken.
Het komt dan ook als een schok wanneer Nick wordt beschuldigd van seksueel misbruik door een zangeres waar hij twintig jaar eerder mee heeft samengewerkt. Een complex web van aantijgingen en familiedrama is het gevolg. Vooral wanneer Aaron, die op dat moment kampt met een drugsverslaving, zich faliekant tegen zijn oudere broer keert.
Zo ontstaan er in Fallen Idols twee kampen: voor en tegen Nick. De tegenstanders zijn de aanklagers en journalisten die het verhaal hebben gevolgd. Deze lijken zich te kunnen verdedigen en weten gewicht en emotie te geven aan hun ervaringen. Aan de pro-Nick-kant is dit niet het geval. Daar wordt niemand geïnterviewd die dicht bij Nick staat; hij wordt vertegenwoordigd door oude familievrienden, een vervreemde neef en superfans.
Met name de betrokkenheid van die laatste groep is bijzonder, aangezien niets van wat deze mensen te zeggen hebben enig gewicht in de schaal legt. Ze hebben Nick nooit ontmoet, kennen alleen zijn popidoolpersona en idealiseren nog steeds het beeld dat ze van hem hadden toen ze veertien jaar oud waren. Het pro-Nick-kamp voelt hierdoor erg onstabiel en ontoerekeningsvatbaar, vooral wanneer wordt getoond hoe deze fans de vermeende slachtoffers van seksueel misbruik online hebben getreiterd en bedreigd.
Fallen Idols doet er alles aan om Nicks persona te nuanceren. Er mogen dan wel aantijgingen tegen hem zijn, maar hij houdt ook van zijn vrouw en kinderen, dus écht slecht zal hij niet zijn. Alleen wordt in de laatste aflevering alles weer over de negatieve kam geschoren, waardoor het hele fundament van de serie destabiliseert. Het voelt vaak alsof Fallen Idols in vier korte afleveringen te veel wil vertellen.
Dat idee wordt versterkt door het uitstapje dat de serie neemt in de derde aflevering. Wat begon als een documentaire over popcultuur en de schrijnende verhalen van Nick Carters misstappen, is nu enkel geïnteresseerd in de familieaffaires die en plein public hebben plaatsgevonden. Dit wordt vrij letterlijk getoond met een compilatie van Instagram Live-gevechten waar menig internetgebruiker van op de hoogte is.
Ineens gaat het verhaal alleen nog maar over Aaron Carter. Dit is ook het moment waarop duidelijk wordt dat hij in 2022 aan een overdosis is overleden. Zijn verhaal dient enkel om bij te dragen aan de familietragedie. De vele sterftegevallen onder de Carters hebben wat weg van de Von Erich-vloek die recentelijk werd verfilmd als The Iron Claw. De inclusie van het jongste broertje voelt uitbuitend, zeker vanwege zijn overlijden, en lijkt bijna de zwaarte van de aantijgingen te moeten ondergraven.
De serie geeft uiteindelijk niet veel meer verdieping aan het verhaal van deze popidolenfamilie. Alles voelt afstandelijk, waardoor de grote dramatische lijnen vooral als welles-nietesverhalen overkomen. Fallen Idols valt in lijn met alle andere truecrimedocumentaires over popcultuur op HBO Max (denk Jamie vs. Britney: The Father Daughter Trials en House of Hammer). Voor fans van het genre is het een toevoeging aan de kijklijst, voor fans van onderzoeksjournalistiek en popcultuurdocumentaires kunnen deze titel overslaan.
Fallen Idols: Nick and Aaron Carter is te zien bij HBO Max.
Interessant voor jou
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
Ben jij van plan Fallen Idols: Nick and Aaron Carter te gaan kijken?
-
Ja
-
Nee
