'Sweet Tooth' seizoen 3: de avontuurlijke geest van het eerste seizoen komt weer boven

Regie: Robyn Grace, Jim Mickle, Toa Fraser | Cast: Christian Convery (Gus), Nonso Anozie (Jepperd), Naledi Murray (Wendy), Stefania LaVie Owen (Bear), Adeel Akhtar (Dr. Singh), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 43-50 minuten | Jaar: 2024

Nu Gus en zijn hybride vrienden zijn bevrijd uit de gevangenis kunnen ze weer op zoek naar zowel zijn moeder als een geneesmiddel voor de ziekte die de mensheid uitroeit. Hun vijanden, de Last Men, zijn dood, maar daar stond iemand boven die het nu gemunt heeft op Gus en zijn gezelschap. Want er valt naar het schijnt flink te verdienen aan dat geneesmiddel.

Het derde en laatste seizoen van Sweet Tooth maakt van seizoen twee definitief het buitenbeentje. De serie begon met een reis en eindigt met een reis, terwijl het vorig jaar verschenen middenstuk stilstond door het hoofdpersonage op te sluiten. Tegelijkertijd lijkt het alsof de makers liever iets meer tijd hadden gehad, maar te horen kregen dat ze er een einde aan moesten breien en dus een derde seizoen afleveren dat voelt als een haastklus.

Dat neemt niet weg dat het prettig is om Gus en zijn team weer op weg te zien. Een avonturenserie dient nou eenmaal niet te gaan over opsluiting. In seizoen drie wordt ook de gedachte van Sweet Tooth wat meer benoemd. In de tweede aflevering ontmoeten de helden een gezin dat anti-hybriden is. Gus geeft aan: hoe meer je hybride kinderen leert dat ze zich moeten schamen en verbergen, hoe meer ze jou uiteindelijk gaan haten.

Dit gaat misschien niet over een specifieke bevolkingsgroep, maar heeft zonder twijfel betrekking op het gezeik dat minderheden dagelijks over zich heen krijgen: een andere huidskleur, een andere geaardheid, een ander gender of zelfs raar aangekeken worden op kunstmatige ledematen. De serie geeft aan dat het haten van degenen die anders zijn dan de meesten achterhaald is. Dat is pas een ziekte die mag worden uitgeroeid.

De situatie is zeker niet zwart-wit, want naast goede menselijke personages bevatten deze laatste acht afleveringen ook slechte hybride figuren. Oké, ze zijn agressief geworden omdat ze daarop getraind zijn, maar ze zijn niet voor rede vatbaar. Het is meer de hoofdslechterik die ietwat plat is. Deze Texaanse Cruella de Vil met een Aziatisch uiterlijk is zeker kwaadaardig, maar mist een beetje de kracht om geloofwaardig zo veel invloed over anderen te hebben. Haar oubollige pruik helpt ook niet mee.

Voor de rest is het genieten. Afgezien van wat computereffecten bij baby's wordt voor alle hybride personages nog steeds gebruikgemaakt van praktische effecten. Het is makkelijk te zien dat iets een pop is, maar toch raakt dat steevast dieper dan een geanimeerd personage waarvan het brein weet dat het er niet echt is. Als de sets met behulp van CGI groter zijn gemaakt, dan is dit niet merkbaar. Alleen een in brand gestoken voorwerp in de laatste aflevering is – begrijpelijkerwijs – nep en helaas niet om aan te zien.

Behalve meer thematische directheid bevat dit seizoen ook het meest pijnlijke moment. In de derde aflevering zit Gus op een boot die niet kan varen omdat de ziekte aan boord is. Gus krijgt de opdracht om alle lijken te verzamelen en ze overboord te gooien. Hij stuit daarbij op een dode vader die zijn dode zoontje omhelst en dan wordt het hem even te veel. Behoorlijk heftig voor een familieserie, maar sterk en aangrijpend om Gus' ouderloosheid weer even aan te stippen.

Soms begint een aflevering met iets uit het verleden, maar in plaats van loze seizoensopvuller die het plot stillegt om een personage uit te lichten, blijkt het slechts een kort intro te zijn voordat het verhaal verdergaat waar het gebleven was. We krijgen ook eindelijk een beetje inzicht in het ontstaan van de ziekte, zonder daar al te lang bij te blijven hangen.

In de laatste vier afleveringen wordt minder gereisd, ook al blijven de personages zich nog steeds door een grote regio bewegen. Het stoort niet, want dit is de opbouw naar de grote afsluiter. Die climax is niet daverend, maar wel spannend en meer gericht op emotie dan actie. Vanaf het begin heeft Gus keer op keer te maken gehad met de negatieve kant van mensen en ze keer op keer vergeven. Zijn geduld wordt optimaal getest in de slotaflevering, waarin belangrijke dingen over ons worden benoemd.

Tot en met het laatste moment blijft het ook onvoorspelbaar hoe dit verhaal gaat aflopen. Gaan de hybriden mensen helpen ten koste van zichzelf? Gaan alle mensen alsnog dood aan die ziekte? Het antwoord wordt gegeven, met een afronding die voldoening geeft. En ach, al was het een zwak einde, dan zou dat altijd nog beter zijn dan de serie beëindigen terwijl het verhaal nog liep. Maar gelukkig, het avontuur is ten einde en het was een prachtige en leerzame reis.



Sweet Tooth is te zien bij Netflix.