Recensie
'That '90s Show' seizoen 2: het is nu definitief duidelijk dat dit niet werkt
Probeert nog steeds tevergeefs een nieuwe inhoud in de oude vorm te gieten.
Regie: Gail Mancuso | Cast: Callie Haverda (Leia), Mace Coronel (Jay Kelso), Reyn Doi (Ozzie), Debra Jo Rupp (Kitty), Kurtwood Smith (Red), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 20-24 minuten | Jaar: 2024
Happy Days is een sitcom uit de jaren zeventig die ging over jongens in de jaren vijftig. Dit daverende succes was mogelijk de inspiratiebron voor That '70s Show in de jaren negentig, maar de makers daarvan waren slim genoeg om hun eigen format te bedenken in plaats van hun voorgangers te kopiëren. Waren ze maar ook zo slim geweest bij het ontwikkelen van That '90s Show.
In seizoen twee keert Leia voor de zomer terug naar haar grootouders, Red en Kitty Foreman, om daar weer met haar maatjes om te gaan. En haar vriend Jay, alleen weet die nog steeds niet dat er de vorige keer iets is gebeurd met zijn beste vriend Nate. Niet alleen zij, maar iedereen in de groep moet deze zomer uitpluizen wat ze aan moeten met hun liefdesleven.
En dat is al meteen een minpunt: het gaat onder de jongeren amper over iets anders dan relaties. Ook in de jaren negentig hadden tieners meer te doen dan alleen focussen op verkering. Nog minder dan in het eerste seizoen zien we ze daarmee bezig zijn. In 1996 was elke puber volop bezig met videogames, televisie, film, muziek en talloze andere hobby's. In het hele seizoen vermaakt niemand zich met een Nintendo of wordt er een cd'tje afgespeeld. Popcultuur komt amper ter sprake.
Zelfs met de oudjes gaat het de helft van de tijd over hoe hun huwelijk ervoor staat (hoewel dat prima was, is en blijft). Waarom komen deze twee eigenlijk zo veel aan bod? Het zijn heerlijke personages vertolkt door geweldige acteurs, maar dit is toch een sitcom voor een jonger publiek? In That '70s Show waren ze de ouders en dus was het voor hun thuiswonende kinderen vanzelfsprekend dat ze het met hen aan de stok te krijgen. Ditmaal zijn het de grootouders; sinds wanneer gedragen die zich als vader en moeder?
Dat is het grootste probleem van That '90s Show: de vorm past niet langer. Dezelfde setting maar dan twintig jaar later werkt simpelweg niet. Eric woonde in dat huis en zelfs toen had zijn vader er een probleem mee dat zijn vrienden in de kelder hingen, dus waarom duldt hij Leia's vrienden daar wel? Puur om die set weer te gebruiken.
Wat doen ze daar eigenlijk? In de jaren zeventig werden daar plaatjes gedraaid, ijslolly's gegeten en jointjes gerookt. In de jaren negentig hadden ze daar tv kunnen kijken, videogames spelen en cd's draaien. Maar nee, ze eten ijslolly's en roken jointjes. Want die vriezer stond al op de set en tijdens het roken kunnen ze datzelfde cameratrucje uitvoeren als in de oude serie.
Dat is ook de reden voor de aanwezigheid van opa en oma Foreman (en omdat die twee acteurs ook producent zijn), en opa Pinciotti, Donna's vader. De makers mikken duidelijk op oudere kijkers, want behalve meerdere oude bekenden (Leo, Mitch) komen er meerdere oudere beroemdheden voorbij waar huidige tieners niet voor warm zullen lopen. Het toppunt is Kadeem Hardison (Dwayne Wayne uit A Different World), die zelfs een grapje maakt met zijn iconische bril; iets wat niemand onder de veertig zal begrijpen.
That '90s Show is te veel That '70s Show. De rockmuziek klinkt als typisch jaren zeventig. De scène-overgangen waren met psychedelische achtergronden en wijde broekspijpen toepasselijk voor de jaren zeventig, maar zijn ditmaal allesbehalve typisch jaren negentig. De bekende sets worden op dezelfde manier toegepast, maar dat werkt niet meer. Je kan niet de tienercultuur van de jaren negentig in die van de jaren zeventig proppen.
Een ander aspect dat niet werkt, zijn de personages. De truc met sitcoms is ze bevolken met bijzondere figuren, waarna de humor komt door hoe typisch ze reageren op de situaties waarin ze terechtkomen. Zelfs That '70s Show had de onzekere nerd, het chille buurmeisje, het sexy leeghoofd, et cetera. De meeste personages in deze serie zijn nietszeggend. En dus niet grappig.
Af en toe kan er gegrinnikt worden om een opmerking die zowaar scherp is, alhoewel die meestal uit de mond van Kitty of Red komt. Ook wordt het gevoel van de jaren negentig zelden opgewekt. Heel af en toe gebeurt dat wel en is het prettig (zoals Carmen Electra die al dansend kip paneert op Be My Lover van La Bouche), maar That '90s Show is vooral een niet-komische komedieserie, die hedendaagse jongeren geen enkel beeld geeft van het tijdperk. Dat houdt Netflix echter niet tegen om de volgende reeks afleveringen alweer bijna klaar te hebben.
That '90s Show is te zien bij Netflix.
Happy Days is een sitcom uit de jaren zeventig die ging over jongens in de jaren vijftig. Dit daverende succes was mogelijk de inspiratiebron voor That '70s Show in de jaren negentig, maar de makers daarvan waren slim genoeg om hun eigen format te bedenken in plaats van hun voorgangers te kopiëren. Waren ze maar ook zo slim geweest bij het ontwikkelen van That '90s Show.
In seizoen twee keert Leia voor de zomer terug naar haar grootouders, Red en Kitty Foreman, om daar weer met haar maatjes om te gaan. En haar vriend Jay, alleen weet die nog steeds niet dat er de vorige keer iets is gebeurd met zijn beste vriend Nate. Niet alleen zij, maar iedereen in de groep moet deze zomer uitpluizen wat ze aan moeten met hun liefdesleven.
En dat is al meteen een minpunt: het gaat onder de jongeren amper over iets anders dan relaties. Ook in de jaren negentig hadden tieners meer te doen dan alleen focussen op verkering. Nog minder dan in het eerste seizoen zien we ze daarmee bezig zijn. In 1996 was elke puber volop bezig met videogames, televisie, film, muziek en talloze andere hobby's. In het hele seizoen vermaakt niemand zich met een Nintendo of wordt er een cd'tje afgespeeld. Popcultuur komt amper ter sprake.
Zelfs met de oudjes gaat het de helft van de tijd over hoe hun huwelijk ervoor staat (hoewel dat prima was, is en blijft). Waarom komen deze twee eigenlijk zo veel aan bod? Het zijn heerlijke personages vertolkt door geweldige acteurs, maar dit is toch een sitcom voor een jonger publiek? In That '70s Show waren ze de ouders en dus was het voor hun thuiswonende kinderen vanzelfsprekend dat ze het met hen aan de stok te krijgen. Ditmaal zijn het de grootouders; sinds wanneer gedragen die zich als vader en moeder?
Dat is het grootste probleem van That '90s Show: de vorm past niet langer. Dezelfde setting maar dan twintig jaar later werkt simpelweg niet. Eric woonde in dat huis en zelfs toen had zijn vader er een probleem mee dat zijn vrienden in de kelder hingen, dus waarom duldt hij Leia's vrienden daar wel? Puur om die set weer te gebruiken.
Wat doen ze daar eigenlijk? In de jaren zeventig werden daar plaatjes gedraaid, ijslolly's gegeten en jointjes gerookt. In de jaren negentig hadden ze daar tv kunnen kijken, videogames spelen en cd's draaien. Maar nee, ze eten ijslolly's en roken jointjes. Want die vriezer stond al op de set en tijdens het roken kunnen ze datzelfde cameratrucje uitvoeren als in de oude serie.
Dat is ook de reden voor de aanwezigheid van opa en oma Foreman (en omdat die twee acteurs ook producent zijn), en opa Pinciotti, Donna's vader. De makers mikken duidelijk op oudere kijkers, want behalve meerdere oude bekenden (Leo, Mitch) komen er meerdere oudere beroemdheden voorbij waar huidige tieners niet voor warm zullen lopen. Het toppunt is Kadeem Hardison (Dwayne Wayne uit A Different World), die zelfs een grapje maakt met zijn iconische bril; iets wat niemand onder de veertig zal begrijpen.
That '90s Show is te veel That '70s Show. De rockmuziek klinkt als typisch jaren zeventig. De scène-overgangen waren met psychedelische achtergronden en wijde broekspijpen toepasselijk voor de jaren zeventig, maar zijn ditmaal allesbehalve typisch jaren negentig. De bekende sets worden op dezelfde manier toegepast, maar dat werkt niet meer. Je kan niet de tienercultuur van de jaren negentig in die van de jaren zeventig proppen.
Een ander aspect dat niet werkt, zijn de personages. De truc met sitcoms is ze bevolken met bijzondere figuren, waarna de humor komt door hoe typisch ze reageren op de situaties waarin ze terechtkomen. Zelfs That '70s Show had de onzekere nerd, het chille buurmeisje, het sexy leeghoofd, et cetera. De meeste personages in deze serie zijn nietszeggend. En dus niet grappig.
Af en toe kan er gegrinnikt worden om een opmerking die zowaar scherp is, alhoewel die meestal uit de mond van Kitty of Red komt. Ook wordt het gevoel van de jaren negentig zelden opgewekt. Heel af en toe gebeurt dat wel en is het prettig (zoals Carmen Electra die al dansend kip paneert op Be My Lover van La Bouche), maar That '90s Show is vooral een niet-komische komedieserie, die hedendaagse jongeren geen enkel beeld geeft van het tijdperk. Dat houdt Netflix echter niet tegen om de volgende reeks afleveringen alweer bijna klaar te hebben.
That '90s Show is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
