'The Man with 1000 Kids': schrijnende documentaire over internationale spermadonorfraude

Regie: Josh Allott | Afleveringen: 3 | Speelduur: 40-43 minuten | Jaar: 2024

"Dierenfokken is beter gereguleerd dan internationale spermadonatie." Dat klinkt misschien overdreven, maar de documentaire The Man with 1000 Kids weet dit statement aardig te onderbouwen. In drie afleveringen wordt de internationale spermadonorfraude onderzocht vanuit het perspectief van gedupeerde ouders, met als centrale boef een Nederlander met lugubere obsessies.

Aan het woord komen vooral vrouwen die voor het verwekken van hun kinderen dezelfde spermadonor hebben gebruikt. Dit gebeurde via een niet-gereguleerd traject, middels een 'onafhankelijke' donor en een thuis uitgevoerd inseminatieproces. De uitverkorene is de Haagse Jonathan Jacob Meijer, een pseudo-influencer met lang blond haar en blauwe ogen. Aan elke familie vertelt hij hetzelfde verhaal: hij wil maximaal vijf families helpen en heeft ervoor gekozen om deze familie een kind te schenken. Maar bij een niet-gereguleerd traject is er geen garantie dat een donor de waarheid spreekt over hoeveel kinderen er met zijn zaad zijn verwekt.

Dat maakt dit niet het moment om de schuld bij de ouders te leggen – eerder om te reflecteren op de huidige situatie van de donormarkt – maar The Man with 1000 Kids zet deze moeders toch vrij vaak neer als oppervlakkig. Sommigen nemen de illegale donorroute vanuit de behoefte aan vroegtijdig contact met de donor, voor anderen is het een manier om invloed te hebben op het uiterlijk of de persoonlijkheid van het kind. Maar door veelvuldig de aandacht te vestigen op Meijers Arische uiterlijk geeft de documentaire een vertekend beeld van de intentie van deze moeders.

Wat evenmin helpt is het ongemak dat met de gekozen taal komt. Voor internationaal bereik is het logisch dat de interviews in het Engels zijn afgenomen, maar dit verhindert enige vrijheid van uitdrukking. In hun moedertaal hadden deze vrouwen veel soepeler en dieper op hun emoties in kunnen gaan, in plaats van te hakkelen in steenkolenengels. Dit laatste is mogelijk enkel voor Nederlanders een afleidend aspect, maar is wel het benoemen waard.

Maar wat de gedupeerde ouders vertellen is een van de meest bizarre truecrimeverhalen van de afgelopen jaren. Dit meeslepende en misselijkmakende verhaal plaatst de moeilijke situaties waar ouders met een kinderwens in terechtkomen in perspectief. Naast de interviews zijn er nagespeelde scènes en worden bepaalde zaken in beeld gebracht met Google Earth en emoji's. Deze momenten voegen echter maar weinig toe aan het verhaal, dat prima zonder dergelijke afleidingen kan.

Aan het einde van aflevering twee begint het verhaal écht uit de hand te lopen en wordt de vertelling soms wat warrig. Te veel verschrikkelijke kanten van het verhaal worden belicht, met lang niet altijd concreet bewijs. Hierdoor worden te veel grote onderwerpen in één keer aangehaald, zoals een donorkartel, rassenuitwissing en hervorming van de donorwet. En met twee internationaal opgepikte spermadonorschandalen uit ons kleine kikkerlandje – vergeet gynaecoloog Jan Karbaat niet – verdienen deze laatste onderwerpen eigenlijk hun eigen serie.

Oplettende kijkers zullen merken dat de intro sommige kronkels van het verhaal al meteen blootlegt. Laat dit je vooral niet afschrikken, want deze miniserie is zeker geschikt voor truecrimefans die alle verhalen al kennen. En in de drie afleveringen wordt genoeg verteld dat niet in de intro zit. The Man with 1000 Kids zet aan het denken en presenteert een waarschuwing voor ieder met een kinderwens.



The Man with 1000 Kids is te zien bij Netflix.