'Me': ook superhelden zijn ooit pubers geweest

Regie: Michael Dowse | Cast: Lucian-River Chauhan (Ben), Abigail Pniowsky (Max), Amanda Reid (Carter), Dilshad Vadsaria (Elizabeth), Jessy Yates (Morgan), Ryan Paynter (Al), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 21-26 minuten | Jaar: 2024

Producenten lijken te denken dat het publiek maar geen genoeg krijgt van superhelden, dus zoeken ze naar een nieuwe aanpak om het genre nog te kunnen verkopen. De makers Me vonden het vast erg origineel om nieuw ontdekte superkrachten te koppelen aan de zoektocht van pubers naar hun identiteit. Dat had interessant kunnen zijn, maar de toegepaste youngadultstijl zorgt vooral voor irritatie.

De twaalfjarige Ben moet wennen aan zijn nieuwe gezin – zijn moeder is recentelijk hertrouwd – en op school is hij de kop van jut. Een pestkop heeft het uitsluitend op hem gemunt, maar gelukkig kan zijn oudere stiefzus Max hem af en toe beschermen. Ben worstelt echter vooral met zijn identiteit, want wie is hij eigenlijk? Wanneer hij plots in iemand anders verandert, ontdekt hij dat hij over een superkracht beschikt. Net als X-vrouw Mystique kan hij van gedaante veranderen.

We dringen pas echt het superheldengenre binnen wanneer Ben ontdekt dat er nog meer mensen zijn zoals hij. Een van hen heeft zich tegen zijn soortgenoten gekeerd en heeft het, om nog onduidelijke redenen, op Ben gemunt. Het concept van Me roept constant herinneringen op aan de X-Men-films. En wanneer dit allemaal te nadrukkelijk wordt, duikt er zelfs een groepsleider in een rolstoel op. Alsof de makers open en bloot wilden toegeven waar ze de mosterd vandaan hebben.

Misschien was het idee dat we een flauw aftreksel van X-Men wel door de vingers zouden zien vanwege een moderne verhaalstructuur. Flashbacks en flashforwards zijn schering en inslag in de serie, maar zorgen er wel voor dat showrunner Michael Dowse veel kan vertellen binnen tien afleveringen. De opvallend korte lengte daarvan zorgt voor een hoog tempo, waardoor je het seizoen in een adem uit kan bekijken. Maar irritatie zal je vroeg of laat te beurt vallen, want de youngadultstijl is soms niet te harden.

Je zou het acteren in youngadultfilms en -series kunnen vergelijken met dat van soaps uit de jaren zeventig: elke grimas, elke zucht, elke verandering in de lichaamshouding moet onmiddellijk aangeven welke emotie de acteur wil doorsturen. Subtiel is anders. Tieners zijn heus wel in staat om tussen de regels te lezen, maar de makers van Me hebben kennelijk zo'n lage dunk van hun publiek dat ze ook nog met voice-overs de diepste zielenroerselen van de personages onthullen.

Naast die paternalistische acteerstijl werkt de clichématige karakterisering van ouders of volwassenen op de zenuwen. Vader en moeder bedoelen het altijd goed, verheffen zelden hun stem, zijn constant bezorgd, tonen zich overgevoelig wanneer hun ouderlijke verantwoordelijkheid een deukje krijgt en kussen elkaar nooit, tenzij extreem zedig – seks bestaat vrijwel niet in youngadultverhalen. Deze ouders schenken veel aandacht aan andere kinderen en praten met hen op een manier die niet autoritair wil zijn, maar dat toch wel is. Soms denk je haast dat het podpeople uit Invasion of the Body Snatchers zijn.

De meeste tieners zullen daar niet meteen over struikelen. Toch is het spijtig dat de makers van Me geen moeite hebben gedaan om hun jonge publiek met iets meer respect te benaderen. Ze een product gemaakt dat qua concept en stijl te weinig origineel is en steunt op één interessant ideetje: het ontdekken van een superkracht als metafoor voor het begin van de pubertijd.



Me is te zien bij Apple TV+.