'The Acolyte': honderdtachtig miljoen dollar door de wc gespoeld

Regie: Hanelle M. Culpepper, Alex Garcia Lopez, Leslye Headland, e.a. | Cast: Amandla Stendberg (Mae, Osha), Jung-jae Lee (Master Sol), Dafne Keen (Jecki Lon), Charlie Barnett (Yord Fandar), Carrie-Anne Moss (Indara), Dean-Charles Chapman (Torbin), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 35-45 minuten | Jaar: 2024

Voor mensen die weleens iets nieuws willen, komt Disney+ met iets ouds: een Star Wars-serie die zich afspeelt lang voordat de Skywalkers zich met dat verre sterrenstelsel gingen bemoeien. Honderd jaar voor de gebeurtenissen in de The Phantom Menace moet een voormalige Jedi-leerling een complot tegen enkele kopstukken van deze ridderorde onderzoeken. Het zijn de nadagen van de Hoge Republiek en de Sith kloppen op de poort, maar dat weten onze protagonisten natuurlijk nog niet.

Osha Aniseya verliet de Jedi-orde toen ze een tiener was en werkt nu als mecanicien in de ruimte. Wanneer iemand die sprekend op haar lijkt een Jedi-ridder doodt, wordt ze gearresteerd door twee oude bekenden. Als blijkt dat Osha de moord onmogelijk kan hebben gepleegd, vormt ze een pact met de afgezanten plus haar oude mentor om het mysterie te ontrafelen. Het raadsel van de persoonsverwisseling is overigens al snel opgelost, want Osha's tweelingzus Mae blijkt verantwoordelijk voor de dode Jedi.

De twee zussen dachten van elkaar dat ze overleden waren, maar hebben beiden gelukkig nog exact hetzelfde kapsel als toen ze jong waren (op een paar extensies na), zodat ze indien nodig voor de ander door kunnen gaan. Hoe Osha, die zich op een gegeven moment voor Mae uitgeeft, kan weten dat haar zuster nog steeds een precieze kopie van haar is, is slechts een van de kleinere 'verstoringen' van de Force. Ook in het groot hangt The Acolyte van aperte onlogica en bizarre, onnodige plotwendingen aan elkaar.

Een Jedi-ridder kijkt toe hoe Mae een bar kort en klein slaat alvorens zonder laserzwaard, maar met allerlei kungfubewegingen, in te grijpen en op lullige wijze het onderspit te delven. Een andere Jedi heeft zich teruggetrokken in het bos en wordt daar plotseling op exact hetzelfde moment door twee verschillende partijen opgezocht. De groepen zijn min of meer van elkaars bestaan op de hoogte, maar weten op wonderbaarlijke wijze ook precies waar ze zich ten opzichte van de ander bevinden. Omdat al deze gebeurtenissen naast stompzinnig ook oersaai zijn, staat de kijker een lange zit te wachten.

The Acolyte breit steeds lukraak scènes aan elkaar alsof al het voorgaande niet is gebeurd. Het doet vermoeden dat het script door onbekwame mensen is geschreven; een AI-scenarist zou al die continuïteitsfouten niet maken. Personages veranderen binnen een minuut drie keer van persoonlijkheid en hebben het geheugen van een goudvis, het tempo van een naaktslak en het charisma van een gier die net zijn kop uit een rottend karkas trekt.

Het enige lichtpuntje in deze duisternis is Jung-jae Lee als Jedi-meester Sol. De ster van Squid Game toont meer emotie in zijn linkerneusvleugel dan de rest van de cast bij elkaar. Misschien zelfs wel iets té veel emotie voor een Jedi-meester, maar in elk geval doet dit iets met de kijker. Lee heeft een vet Koreaans accent, maar je kunt ook niet verwachten dat iedereen in dat enorme universum op dezelfde manier praat. Het is jammer dat Lee's kans op eeuwige Star Wars-glorie vergooid wordt aan deze erbarmelijke serie.

The Acolyte krijgt het in de online beoordelingen hard voor de kiezen. De geijkte verklaringen liggen voor de hand: reviewbombing door nostalgisten en anti-wokebrigades gecombineerd met almaar toenemende Star Wars-moeheid snijden een flink stuk taart uit de grafiek. Echter, de meest voor de hand liggende verklaring voor de lage cijfers is simpelweg dat The Acolyte enorm slecht geschreven en geproduceerde televisie is. Het publiek – met al die tegenstrijdige emoties en belangen – weet gemiddeld genomen best wanneer iets kwaliteit heeft (Andor), slecht is (The Book of Boba Fett) of compleet door de ondergrens zakt...

Zelfs het visuele aspect, waarmee het in de meeste Star Wars-series ongeacht het niveau wel goed zit, stelt in The Acolyte teleur. De computergeanimeerde ruimteschepen en gebouwenmassa van de planeet Coruscant zijn ondermaats en veel scènes zijn opgenomen voor plastic aandoende decors. Waarom er vaak kunstmatige locaties, bomen en rotsen zijn gecreëerd terwijl je gewoon in de natuur kan filmen is een raadsel. Waarschijnlijk moest dat gigantische budget gewoon op. Misschien kan Disney+ opnieuw 'een Willowtje' doen en The Acolyte na verloop van tijd stilletjes uit het aanbod verwijderen? "Someone erased it from the archive memory." Alsjeblieft wel, ja.



The Acolyte is te zien bij Disney+.