'Dirty Pop: The Boy Band Scam': Amerikanen zijn weer eens te goedgelovig geweest

Regie: David Terry Fine | Afleveringen: 3 | Speelduur: 41-44 minuten | Jaar: 2024

Dankzij de Backstreet Boys en *NSYNC kon de boybandhype vijfentwintig jaar geleden niemand ontgaan. Beide groepen werden opgetuigd door Lou Pearlman, die naast een succesvolle manager ook een oplichter was die vijfhonderd miljoen dollar aftroggelde van tweeduizend mensen, waaronder heel wat gepensioneerde oudjes in Florida. Dirty Pop: The Boy Band Scam legt uit hoe dat kon gebeuren, maar had daar geen drie afleveringen voor nodig gehad.

De documentaire vertelt een sneu doch gebruikelijk verhaal over ponzifraude, dat enkel onderscheidend is door de aanwezigheid van beroemde boybands. Vandaar dat de eerste twee afleveringen draaien om de opkomst en het succes van die groepen, waarna de derde aan het licht brengt wat er achter de schermen gebeurde. Allemaal niet uniek genoeg om er zo veel aandacht aan te schenken.

Pearlman had al wat louche bedrijven (zoals zeppelinverhuur) toen hij lucht kreeg van het succes van New Kids on the Block, waarna hij zijn eigen boyband opzette: de Backstreet Boys. Terwijl wordt uitgelegd hoe die popformatie van de grond kwam, onder meer door enkele leden, klinkt de gebruikelijke spannende synthesizermuziek. Het zou niet verbazen als die al drie keer eerder in misdaaddocumentaires is toegepast.

En wat is er zo spannend aan dit verhaal dat het gebruik van deze muziek rechtvaardigt? Nogmaals: dit is gewoon de achtergrond van de Backstreet Boys. Die muziek was hooguit op zijn plek geweest bij de passage over een privéoptreden in een restaurant dat gevuld is met Pearlmans potentiële investeerders. Hij zet zijn jongens namelijk in om vertrouwen te wekken.

Zodra zij succes hebben komt *NSYNC om de hoek. Zelfde verhaal, plus wat gemekker over de schaduw van de Backstreet Boys. Uiteindelijk stappen ze allemaal op om verder te gaan onder nieuw management, want Pearlman betaalt niet genoeg. Dat blijkt gewoon te komen door een slechte deal met een Duitse platenmaatschappij die de meeste opbrengsten in eigen zak steekt.

Dat is al halverwege de tweede aflevering. Alles belooft aanhoudend dat er elk moment een grote en choquerende onthulling gaat komen, hoe alles met elkaar verbonden is en op zijn plek gaat vallen. Maar er komt niets. Zelfs niet in die derde aflevering. Financiën waren dubieus, FBI valt binnen, er blijkt sprake van oplichting. De meeste medewerkers hadden geen idee, de boybandleden zeker niet.

Er is behoorlijk wat geld uitgegeven om via kunstmatige intelligentie de inmiddels overleden Pearlman aan het woord te laten. De makers beschikten over zijn stem en beelden waarin hij tegen de camera praat, dus laten ze een gecomputeriseerde Pearlman de woorden uitspreken die hij in een autobiografisch boek schreef. Een hoop moeite voor een documentaire die zo goed als niets te vertellen heeft.

Duizenden mensen zijn hun geld kwijtgeraakt en een vriend van Pearlman pleegde zelfs zelfmoord. Wat hebben de mensen die met hem bevriend waren dan over hem te zeggen? Wat hebben de bandleden te melden nadat ze twee afleveringen lang hebben zitten klagen? Dat Lou een beste vent was. Ja, een oplichter. Maar ach, voor de rest was hij superaardig.

Het komt erop neer dat Pearlman iemand was die het qua uiterlijk niet meezat en zich dan maar geliefd maakte met roem en luxe feestjes, gefinancierd met andermans geld. Vergeet alleen niet dat ook hij manager was van de twee grootste boybands ter wereld. Dat dit enorme succes niet genoeg voor hem was, zien de makers liever door de vingers.

Dirty Pop is mogelijk de meest uitgerekte en nutteloze Netflix-documentaire ooit gemaakt. De serie doet ook niets voor de gedupeerden; die zijn nog steeds hun geld kwijt en worden daar twintig jaar later weer even aan herinnerd. Amerikanen zullen toch eens moeten accepteren dat ze een volk zijn dat zich graag laat oplichten. Ponzifraude, sektes, megakerken: nergens floreren die trucs zo goed als in de VS. Niets nieuws onder de zon.



Dirty Pop: The Boy Band Scam is te zien bij Netflix.