'Land of Tanabata': het grootste mysterie is waarom dit mysterie voor velen nou eigenlijk zo interessant is

Regie: Hayato Kawai, Takahide Sano, Yûsuke Taki | Cast: Kanata Hosoda (Yōji Minamimaru/Nanmaru), Ryōko Fujino (Sachiko Hagshimaru), Hiroshi Mikami (Masami Marukami), Takayuki Yamada (Yoriyuki Marukami), Shuhei Uesugi (Takashi Hagshimaru), e.a. | Afleveringen: 9 | Speelduur: 36-61 minuten | Jaar: 2024

In Land of Tanabata worstelt student Nanmaru met zijn telekinetische krachten en onvermogen die te benutten voor een concrete baan. Helaas is zijn onzekerheid voor de kijker niet erg voelbaar, omdat hoofdrolspeler Kanata Hosoda veel te lekker in zijn vel zit om de timide Nanmaru goed neer te zetten. Dat de overige hoofdpersonen zich vooral bezighouden met de ingewikkelde geschiedenis van Nanmaru's voorouders leidt verder af van de sterkere elementen, zoals de opmerkelijk vormgegeven horror.

Als lange vent met een zelfverzekerde uitstraling komt Nanmaru's kwetsbaarheid en frustratie onoprecht over. Dit stokt de vaak al houterig verlopende dialogen met anderen, die opvallend genoeg vaak dezelfde onzekerheid vertonen wanneer ze uitleg vragen of krijgen. Wat evenmin helpt is de grote hoeveelheid informatie die op de kijker wordt afgevuurd. Dit alles maakt de serie lastig te volgen, vooral in het begin.

Nanmaru's gave om perfect ronde, maar erg kleine gaatjes in allerlei objecten te maken is voor veel personages kennelijk enorm interessant. Leraren en studenten zijn dag en nacht bezig met het bergdorp waar Nanmaru's voorouders woonden en met name een festival dat daar wordt gehouden. Er wordt ellenlang gediscussieerd over de herkomst van het festival, waarom het op een bepaalde dag begint, waarom het zeven dagen duurt, wat er aan de hand is met de vlag en een hoop andere details die vooral aan het begin van de serie geen enkel doel lijken te dienen.

Het is niet helder waarom deze personages zo geboeid zijn door deze specifieke geschiedenis nog voordat ze over Nanmaru's bescheiden talent leren. Wanneer ze het whiteboard er weer eens bij pakken om van alles te analyseren, wekt dit alleen maar meer irritatie op. Zo zijn de mysteries in Land of Tanabata gehuld in een eigen mysterie waarom ze zo interessant zouden moeten zijn. Zelfs wanneer de gaten in grotere vorm opduiken, op vermoorde mensen nota bene, blijft de focus van het onderzoek op het festival liggen.

Gelukkig zijn de horrorelementen bijzonder origineel en lekker gruwelijk weergegeven. De perfect ronde happen uit mensenlichamen die een gedetailleerd kijkje in de menselijke anatomie geven doen zowel de kijker als de personages ineenkrimpen. Helaas zijn er veel te weinig van deze momenten. In het begin lijkt dit nog op te bouwen naar nog afschrikwekkender daden, maar al gauw wordt de focus verlegd naar veel minder goed bedachte en nogal goedkoop vormgegeven fantasy. De maskers zijn soms zelfs lachwekkend en steken vreemd af bij de preciesiehorror.

De meeste hoofdpersonen krijgen erg weinig achtergrond mee. Dat is vooral jammer bij intrigerende personages als Sachiko en Takashi, die veel meer diepgang verdienen dan ze van de makers krijgen. Net als de oorsprong van de telekinetische gave zijn deze personages gehuld in mysterie, maar wat zij lijken te verbergen wekt daadwerkelijk nieuwsgierigheid op. Hun achtergrond is een veel interessanter en menselijker mysterie, dat helaas vooral in de duisternis blijft hangen.

De onduidelijkheden lijken onderdeel van een poging om een dromerige sfeer te creëren, met de gatenmakerij als een metafoor voor een gemis dat enkele hoofdpersonen voelen. Zelfs de horror weerspiegelt dit met slachtoffers die lichaamsdelen moeten missen zoals handen, benen of hart om te werken, bewegen of lief te hebben. Maar die sfeer wordt geneutraliseerd door de overvloedige, droge informatie. Enkele afleveringen lijken eerder een online seminar in Japanse folklore dan een meeslepende serie. Wat overblijft is slechts een vergelijking van de gaten in objecten en de gaten in het verhaal.

Net te veel verhaallijnen krijgen geen behoorlijke afloop en een aantal intrigerend begonnen raadsels wordt nooit beantwoord. Dit lijkt de hoofdpersonen niet in het minst dwars te zitten, wat vreemd afsteekt bij hun eerdere obsessie met de geschiedenis en het festival. Het slot van de serie hervindt nog iets van de metaforen die eerder diepgang beloofden, maar ook ditmaal leiden de onduidelijkheden te veel af. Er had veel meer in Land of Tanabata gezeten als de makers zich hadden toegelegd op de poëtische horror in plaats van de informatieve rubberenmaskerfantasy.



Land of Tanabata is te zien bij Disney+.