'Boiling Point': alles binnen het restaurant is puur goud, alles daarbuiten meer bruin

Regie: Mounia Akl, Philip Barantini | Cast: Vinette Robinson (Carly), Stephen Graham (Andy), Hannah Walters (Emily), Gary Lamont (Dean), Izuka Hoyle (Camille), e.a. | Afleveringen: 4 | Speelduur: 57-58 minuten | Jaar: 2023

In Boiling Point, het serievervolg op de gelijknamige film uit 2021, is voormalig souschef Carly nu de hoofdchef in haar eigen restaurant. Ze heeft meerdere teamleden meegenomen uit het restaurant waar ze is opgestapt, maar dat iedereen in de keuken elkaar kent betekent niet dat alles soepel verloopt. En dat is slechts de werkvloer. Ook daarbuiten blijkt ieder zijn eigen sores te hebben.

De film toonde in 'real time' een drukke avond in een toprestaurant. Volledig handheld gefilmd, wat bijdroeg aan het gevoel dat dit een documentaire betrof. De eerste aflevering van de vierdelige serie is ook zo, maar daarna volgen we de personages wanneer ze naar huis gaan en nemen we een kijkje in hun privélevens. Waar de schrijvers vrijwel perfect weergeven hoe het er in zo'n keuken aan toegaat, hebben ze geen idee hoe ze daarbuiten sterk drama kunnen creëren.

Iemand is alcoholist, iemand is suïcidaal, iemand heeft losse handjes; behalve dat het misschien iets te veel is om realistisch te blijven, zijn het ook behoorlijk clichématige conflicten. Het enige dat afwijkt van de gebruikelijke onderwerpen is de lichamelijke aandoening van een serveerster – die pas in de laatste aflevering wordt geïntroduceerd – maar helaas werkt dit plotpunt eerder op de lachspieren.

Het is ook lastig om het geloofwaardig te houden. In de eerste aflevering verlaat Carly de keuken op een drukke avond omdat haar moeder beweert haar dringend nodig te hebben, ook weet Carly dat dit weer eens vals alarm is. Het is háár restaurant dat net pas is opgezet en een leidinggevende eigenaar loopt niet zomaar weg. Of neem de nieuw aangenomen kok, die zich er bij gebrek aan ervaring maar doorheen bluft: dat kan misschien bij een fastfoodketen, maar niet in een chic restaurant.

Het drama beperkt zich ook telkens tot de aflevering waarin het wordt geïntroduceerd. Carly's moeder heeft nooit meer last van haar been en belt haar nooit meer tijdens werk. De onervaren kok maakt zich nergens meer zorgen over. De alcoholist kampt slechts éénmalig met een terugval. Geen enkel conflict wordt afgerond, maar schuift evengoed opzij om plaats te maken voor een ander.

Gelukkig zijn de meeste scènes gesitueerd in het restaurant, waar de kern en de kracht van deze serie liggen. De stress slaat haast over op de kijker doordat altijd duidelijk is wat er op het spel staat. Het is begrijpelijk dat perfectie een must is en de culinaire creaties die in beeld komen zijn echt kleine meesterwerkjes. Jammer dat WonkaVision nooit is gerealiseerd, zodat de kijker de televisie zou kunnen graaien om het eten eruit te plukken.

De meeste castleden kenden elkaar al en zullen ongetwijfeld op hun gemak zijn geweest, maar los daarvan spelen ze goed. Een van de nieuwe personages wordt gespeeld door Steven Ogg, die naast zijn film- en televisiewerk vooral bekend is vanwege de videogame Grand Theft Auto V, waarin zijn personage zelfs zijn uiterlijk heeft. Die mag hier lekker de Amerikaan met het uiterlijk en gedrag van een subtiele smeerlap uithangen.

Alles buiten het restaurant is simpelweg niet best; het is voornamelijk ongeïnspireerd en inconsistent. Maar alles op de werkvloer is zó smeuïg en spannend dat je het de serie graag vergeeft. De makers hadden kennelijk de intentie om dit het eerste seizoen van vele te laten zijn, aangezien er geen afronding is. Op den duur zullen de stressvolle avonden in de keuken minder indruk gaan maken, dus het is van belang dat de personages driedimensionaal worden en hun persoonlijke verwikkelingen niet te soapachtig. Hopelijk komt dat goed.



Boiling Point is te zien bij NPO Start.