‘Mr. Bigstuff': kort maar krachtige familieherenigingskomedie met een glansrol voor Danny Dyer

Regie: Matt Lipsey | Cast: Danny Dyer (Lee), Ryan Sampson (Glen), Harriet Webb (Kirsty), Adrian Scarborough (Ian), Fatiha El-Ghorri (Aysha), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 22-26 minuten | Jaar: 2024

Vervreemde broers Lee en Glen leiden enorm verschillende levens. Terwijl Glen een verloofde heeft en hoopt op een promotie tot assistent-manager, is Lee het boevenpad opgegaan. In zes afleveringen proberen de twee hun band te herstellen. Met horten en stoten, evenals de nodige humoristische zijwegen, loodst Mr. Bigstuff de kijker door hun verbroken relatie en creëert een hoopvol en bij tijden realistische ervaring voor de twee tegenpolen.

Dat het verhaal niet revolutionair is, zal duidelijk zijn. Mr. Bigstuff lijkt ook niet van plan het sitcomwiel opnieuw uit te vinden, maar wil gewoon de ijzersterke formule van Britse sitcoms terugbrengen en slaagt daar goed in. Zo duurt het verhaal met zes afleveringen van een halfuur precies lang genoeg en blijft het niet hangen bij kleine details. De korte duur zorgt voor goedgevulde afleveringen met een erg fijn tempo.

Hoewel Mr. Bigstuff een korte serie is, laat deze zich niet makkelijk bingen. Door de enorme dichtheid aan verhaallijnen en personageontwikkelingen is de kijker na een paar afleveringen wel verzadigd. Pauzes tussen de afleveringen zijn dan ook aan te raden. Anders stapelen de gebeurtenissen, die wel echt hun schermtijd en volle aandacht van de kijker verdienen, zich op en verdwijnen zij in de serie.

Het voornaamste verkoopargument is de aanwezigheid van Danny Dyer, die geen onbekende zal zijn bij liefhebbers van EastEnders en ook in menig ander Brits drama te zien was. Zijn gebruikelijke type, een norse Cockney-pratende boef met goed hart, wordt enigszins doorgezet in Mr. Bigstuff. Alleen ligt de focus ditmaal op zijn komische timing in plaats van op zijn dramatische acteerkunsten. Dyer heeft zijn hilarische persoonlijkheid al mogen laten zienin verschillende Britse spelshows, maar nooit eerder in zijn acteerwerk. Nu hij die kans krijgt, pakt hij gelijk alle ruimte die hem wordt geboden.

Maar Dyer is zeker niet de enige die lof verdient. Ook schrijver en tegenspeler Ryan Sampson zet een prachtig gelaagd personage neer. Een personage dat meegroeit met de ontwikkelingen, om uiteindelijk anders uit het verhaal te stappen dan hoe hij erin kwam. Uit de uitwerking valt duidelijk op te maken dat er veel liefde en passie in Mr. Bigstuff is gestoken.

Ook de naadloze integratie van inclusie, in al haar vormen, is een verademing in het sitcomgenre. Zo vormen onder andere moslima zonder enig filter Aysha, plus-size verloofde die niet onzeker is over zichzelf Kirsty en de in de kast zittende Ian samen een fijne, allround cast. En hoewel er nooit expliciet een punt wordt gemaakt over deze inclusie, is het fijn die zo prominent op het scherm te zien is.

Het uiteindelijke plot moet vooral zelf worden ervaren, zeker vanwege de onverwachte wendingen. Eén ding wat wel zeker is, is dat Mr. Bigstuff zich goed ingraaft voor een tweede seizoen. Hoewel het nog niet zeker is dat dit er zal komen, biedt het verhaal daarvoor gelukkig genoeg aanknopingspunten. Nu is het enkel afwachten of het publiek meer van Dyers komedie wil zien of dat hij voor eeuwig verbonden blijft aan de Britse televisiedrama's.



Mr. Bigstuff is te zien bij SkyShowtime.