'Selenkay': mooie omgeving, belachelijk verhaal

Regie: Eduardo Pinto, Martin Saban | Cast: Gina Mastronicola (Sofia Rivera), Manuel Ramos (Gael Fénix), Luisina Arito (Flox Rivera), Carolina Kopelioff (Emilia), Valentín Villafañe (Rafael Fénix), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 30-51 minuten | Jaar: 2024

Een tiener die ernaar verlangt normaal te zijn is een uitgemolken concept en bovendien achterhaald: willen kinderen en prepubers niet liever bijzonder zijn, dromend dat ze eigenlijk een geadopteerde prinses zijn? Toch is dit de insteek die Sofia sympathiek moet maken in Selenkay. Waarom zou ze niet normaal zijn? Ze komt net terug van de Zuidpool, waar haar ouders per se wilden wonen om onderzoek te doen, en na jarenlang thuisonderwijs verlangt Sofia naar normaal menselijk contact. Een begrijpelijk verlangen, maar het komt niet over.

Van het sociale isolement en de barre omstandigheden van Antarctica is geen enkel spoor achtergebleven bij de delicate Sofia, die eruitziet als een tot leven gekomen Vogue-cover. Zelfverzekerd en welbespraakt rolt ze moeiteloos met glittermake-up op een perzikhuidje haar nieuwe leven binnen. Het is moeilijk voor te stellen dat ze net nog zat te bevriezen op de Zuidpool. Zelfs pubers die daar niet hebben gewoond hebben doorgaans last van sociale angst en onzekerheid, dus dit maakt van Sofia geen personage waar jonge kijkers zich in kunnen verplaatsen.

Hoofdrolspeelster Gina Mastronicola is duidelijk alleen op haar uiterlijk uitgekozen, want acteren kan ze niet. Niet dat dat opvalt te midden van haar al net zo inhoudsloos overacterende collega's. Ze krijgen ook niet bepaald veel om mee te werken: de meeste personages hebben slechts één karaktertrek die tot vervelens toe eindeloos wordt gerecycled. En wanneer iemand meerdere karaktertrekken wordt gegund, zijn dit onduidelijke eigenaardigheden of tegenstrijdigheden. Dit alles zorgt voor personages waar de kijker zich absoluut niet emotioneel aan kan hechten.

Het verhaal maakt de serie er ook niet beter op. Naast het onoriginele was-ik-maar-een-gewoon-meisjeconcept komt een schare van clichés voorbij, zoals de interessante bad boy, compleet met gothic look en pluk in het gezicht hangend haar. En wat te denken van de concurrent met de gitaar en de beste vriendin zonder eigen persoonlijkheid, die tevens het enige zwarte personage is? Ook is er opvallend veel van andere series en films gekopieerd: naast de overduidelijke Twilight-plagiaat ziet de kijker ook Avatar: De Legende van Aang, The Karate Kid en zelfs animatiefilms Frozen en Elemental voorbijkomen.

Ook de visuele effecten zijn niet indrukwekkend, waardoor de fantasyscènes er knullig en kinderachtig uitzien. Opvallend is dat zowel beeld als geluid weinig intensiteit overbrengen en ondermaats worden ingezet, al is het geen verassing dat de makers van zo'n serie het belang van geluid in actiescènes onderschatten. Het enige positieve punt is de prachtige locatie, waarmee tenminste de titel, een verwijzing naar de idyllische plek Selenkay, passend is.

Naarmate de serie vordert wordt het verhaal rommeliger en onlogischer. Zowel de makers als de hoofdpersonen storen zich hier allerminst aan. Erg vervelend zijn de spannend bedoelde cliffhangers, die opbouwen naar gebeurtenissen die in de volgende aflevering hooguit worden uitgelegd met een paar korte flashbacks, maar meestal worden overgeslagen. Het lijkt haast of de makers hun best doen het toch al gammele verhaal nog meer schade aan te doen. Tegen het einde zijn er nog te veel losse eindjes om het eerste seizoen goed afgerond te kunnen noemen. Weinig kijkers zullen zin hebben in seizoen twee.



Selenkay is te zien bij Disney+.