Recensie
'Terror Tuesday: Extreme': acht opzichzelfstaande verhalen met niet één uitschieter
Thailand heeft de horror ontdekt die ons twintig jaar geleden bang maakte.
Regie: Alisa Pien, Eakasit Thairaat, Chookiat Sakveerakul | Cast: Panisara Rikulsurakan (Milk), Chayanit Chansangavej (Oil), Nat Kitcharit (Bird), Charada Imraporn (Girl Next Door), Narupornkamol Chaisang (Linda), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 38-46 minuten | Jaar: 2024
Een bloemlezing, of het nou een boek, film of serie is, zou van start moeten gaan met een verhaal dat onder een van de beste in de reeks valt. Iedereen die Dan Simmons' Hyperion heeft gelezen zal het hoofdstuk met de Bikura nooit vergeten. Degene die de afleveringsvolgorde van Terror Tuesday: Extreme heeft bepaald, zou ontslagen moeten worden. De eerste drie afleveringen zijn allemaal hetzelfde verhaal met enkel een andere uitkomst aan het einde en sowieso de zwakste van het geheel. Om het bekijken van deze serie interessant te maken kun je beter beginnen bij aflevering vier.
Terror Tuesday was een Thaise radioshow waarin bellers een griezelige anekdote deelden met luisteraars. Terror Tuesday: Extreme is gebaseerd op enkele verhalen die daarin werden verteld. Dat men in Thailand dit soort onzinnige verhalen serieus neemt, sluit mooi aan op de stijl van de serie: het is horror die in het Westen twintig jaar geleden al werd gemaakt.
En die horror had dan weer zijn wortels in Japan: vrouwelijke geesten met een flinke bos haar (meestal nat) die hun demonische gezichten grotendeels bedekten en zich onnatuurlijk voortbewogen terwijl het gekraak van hun botten hoorbaar was. Toentertijd genoeg om klamme handjes van te krijgen, inmiddels achterhaald en zelfs vermoeiend.
Maar Terror Tuesday: Extreme gaat ervoor. De horror is echter niet bijster effectief omdat die vooral leunt op een zeker geloof dat dit je in het echt zou kunnen overkomen, wat voor veel Nederlanders waarschijnlijk niet opgaat. Daar komt nog eens bij dat aflevering twee en drie plotmatig gelijk zijn aan de eerste: een geest komt op een bepaalde manier vrij, iemand binnen het gezin begint zich vreemd te gedragen en blijkt te zijn bezeten, waarna een climax volgt.
Pas vanaf aflevering vier komt de serie wat los dankzij wat variatie. Niet dat het vanaf dat moment allemaal briljant is, maar in ieder geval valt de serie niet meer in herhaling. Er is zelfs een aflevering waarin de horror niet bovennatuurlijk is, maar draait om hoe drugs iemand totaal kunnen laten doorslaan (met een fantastische rol voor een oudere actrice).
De zevende aflevering is mogelijk de beste. Deze begint lekker vlot, bevat een duidelijk conflict en heeft het enige geslaagde en griezelige schrikmoment tijdens een potje verstoppertje. Maar in de laatste vijf minuten slaat men door en wordt het hilarisch. Geen idee of dat bedoeld of onbedoeld is, maar die flauwe plotwending op het einde is zeker opzettelijk.
Helaas, voor ons, voelt het niet erg Thais. Het is generieke en oubollige Aziatische horror die net zo goed uit Zuid-Korea of Japan had kunnen komen. Taiwan is misschien niet het armste land, maar zeker niet rijk en toch wonen heel wat personages in luxe huizen. Het is nota bene uitsluitend het blanke hoofdpersonage uit de laatste aflevering dat kampt met geldproblemen en redelijk sneu woont.
Wanneer het spannend moet zijn wordt het camerawerk goedkoop, maar op neutrale momenten bewijst ook Thailand dat ze op cinematografisch vlak sterker zijn dan wij Nederlanders. De geluidsafdeling gaat helemaal los en zet luide knallen onder elk uitgekauwd schrikmoment. In sommige afleveringen klinkt de achtergrondmuziek als die van Dick Maas ('uit de jaren tachtig' hoeft daar niet aan te worden toegevoegd, want muzikaal is de beste man nooit voorbij dat decennium gegroeid).
Het is een aardig idee om een Thaise horrorserie toe te voegen aan het Nederlandse Netflix-aanbod, maar helaas is deze niet best. Om een korte anekdote uit te rekken tot veertig minuten is er persoonlijk drama aan toegevoegd, maar op een enkeling na staat dat altijd los van het thema en het plot. Gewoon standaard sores als een drugsverslaving of een alleenstaande moeder die zich staande probeert te houden.
En moeders, kennelijk. Slechts eenmaal komt er geen moeder aan bod (maar wel een vader), maar voor de rest leert Terror Tuesday: Extreme ons dat in Thailand moeders levenslang in je nek staan te hijgen en je hebt het maar te accepteren! Eén voordeel: na het zien van deze serie weet iedere Nederlander hoe je in het Thais 'mam' zegt.
Terror Tuesday: Extreme is te zien bij Netflix.
Een bloemlezing, of het nou een boek, film of serie is, zou van start moeten gaan met een verhaal dat onder een van de beste in de reeks valt. Iedereen die Dan Simmons' Hyperion heeft gelezen zal het hoofdstuk met de Bikura nooit vergeten. Degene die de afleveringsvolgorde van Terror Tuesday: Extreme heeft bepaald, zou ontslagen moeten worden. De eerste drie afleveringen zijn allemaal hetzelfde verhaal met enkel een andere uitkomst aan het einde en sowieso de zwakste van het geheel. Om het bekijken van deze serie interessant te maken kun je beter beginnen bij aflevering vier.
Terror Tuesday was een Thaise radioshow waarin bellers een griezelige anekdote deelden met luisteraars. Terror Tuesday: Extreme is gebaseerd op enkele verhalen die daarin werden verteld. Dat men in Thailand dit soort onzinnige verhalen serieus neemt, sluit mooi aan op de stijl van de serie: het is horror die in het Westen twintig jaar geleden al werd gemaakt.
En die horror had dan weer zijn wortels in Japan: vrouwelijke geesten met een flinke bos haar (meestal nat) die hun demonische gezichten grotendeels bedekten en zich onnatuurlijk voortbewogen terwijl het gekraak van hun botten hoorbaar was. Toentertijd genoeg om klamme handjes van te krijgen, inmiddels achterhaald en zelfs vermoeiend.
Maar Terror Tuesday: Extreme gaat ervoor. De horror is echter niet bijster effectief omdat die vooral leunt op een zeker geloof dat dit je in het echt zou kunnen overkomen, wat voor veel Nederlanders waarschijnlijk niet opgaat. Daar komt nog eens bij dat aflevering twee en drie plotmatig gelijk zijn aan de eerste: een geest komt op een bepaalde manier vrij, iemand binnen het gezin begint zich vreemd te gedragen en blijkt te zijn bezeten, waarna een climax volgt.
Pas vanaf aflevering vier komt de serie wat los dankzij wat variatie. Niet dat het vanaf dat moment allemaal briljant is, maar in ieder geval valt de serie niet meer in herhaling. Er is zelfs een aflevering waarin de horror niet bovennatuurlijk is, maar draait om hoe drugs iemand totaal kunnen laten doorslaan (met een fantastische rol voor een oudere actrice).
De zevende aflevering is mogelijk de beste. Deze begint lekker vlot, bevat een duidelijk conflict en heeft het enige geslaagde en griezelige schrikmoment tijdens een potje verstoppertje. Maar in de laatste vijf minuten slaat men door en wordt het hilarisch. Geen idee of dat bedoeld of onbedoeld is, maar die flauwe plotwending op het einde is zeker opzettelijk.
Helaas, voor ons, voelt het niet erg Thais. Het is generieke en oubollige Aziatische horror die net zo goed uit Zuid-Korea of Japan had kunnen komen. Taiwan is misschien niet het armste land, maar zeker niet rijk en toch wonen heel wat personages in luxe huizen. Het is nota bene uitsluitend het blanke hoofdpersonage uit de laatste aflevering dat kampt met geldproblemen en redelijk sneu woont.
Wanneer het spannend moet zijn wordt het camerawerk goedkoop, maar op neutrale momenten bewijst ook Thailand dat ze op cinematografisch vlak sterker zijn dan wij Nederlanders. De geluidsafdeling gaat helemaal los en zet luide knallen onder elk uitgekauwd schrikmoment. In sommige afleveringen klinkt de achtergrondmuziek als die van Dick Maas ('uit de jaren tachtig' hoeft daar niet aan te worden toegevoegd, want muzikaal is de beste man nooit voorbij dat decennium gegroeid).
Het is een aardig idee om een Thaise horrorserie toe te voegen aan het Nederlandse Netflix-aanbod, maar helaas is deze niet best. Om een korte anekdote uit te rekken tot veertig minuten is er persoonlijk drama aan toegevoegd, maar op een enkeling na staat dat altijd los van het thema en het plot. Gewoon standaard sores als een drugsverslaving of een alleenstaande moeder die zich staande probeert te houden.
En moeders, kennelijk. Slechts eenmaal komt er geen moeder aan bod (maar wel een vader), maar voor de rest leert Terror Tuesday: Extreme ons dat in Thailand moeders levenslang in je nek staan te hijgen en je hebt het maar te accepteren! Eén voordeel: na het zien van deze serie weet iedere Nederlander hoe je in het Thais 'mam' zegt.
Terror Tuesday: Extreme is te zien bij Netflix.
Interessant voor jou
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
Ben jij van plan om Terror Tuesday: Extreme te gaan kijken?
-
Ja
-
Nee
