Recensie
'Respira': hectisch Spaanse ziekenhuis hapt naar lucht
Werk en privé lopen voortdurend door elkaar in deze soapachtige Spaanse mix van ER en Grey's Antomy.
Regie: David Pinillo, Marta Font Pascual | Cast: Manu Ríos (Biel), Najwa Nimri (Patricia Segura), Aitana Sánchez-Gijón (Pilar), Blanca Suárez (Jésica), Alfonso Bassave (Lluís), Borja Luna (Néstor), Xoán Fórnas (Quinque), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 40-51 minuten | Jaar: 2024
Een smeuïge ziekenhuisserie gaat er altijd beter in dan het ijskoude bakje vla van de ziekenhuiskeuken. De combinatie van medische dramatiek, persoonlijke en relationele besognes en de hectiek van een ziekenhuis doet het altijd goed. Bovenaan vele favorietenlijstjes van dit televisiegenre staan ER (dat vijftien jaar liep) en Grey's Anatomy (dat na negentien jaar nog steeds loopt). De Spaanse serie Respira is een aangename doch vluchtige combinatie van deze twee Amerikaanse genregenoten, met een vleugje politiek en activisme.
De eerste aflevering trapt namelijk direct af met de aankondiging van een grote ziekenhuisstaking. Het personeel van een openbaar ziekenhuis in Valencia pikt de grote werkdruk en personeelstekorten niet langer. Arts in opleiding Biel moet aanzien dat zijn patiënt op de operatietafel om klokslag twaalf uur weer wordt dichtgenaaid zodat de staking kan aanvangen. De schrijvers en regisseurs zetten vervolgens de klok enkele maanden terug om uit te pakken met een keur aan verhaallijnen met als grote gemene deler de onmogelijkheid van het medisch personeel om werk en privé uit elkaar te houden.
Het zijn situaties en omstandigheden die zich voornamelijk rond de eerstehulpafdeling plaatsvinden. Zo maken we kennis met een aanstormend arts die populair is als influencer, twee vrouwelijke artsen die stiekem een relatie hebben terwijl een van hen zwanger is, een hoofdarts die erachter komt dat haar zoon verdacht wordt van de verkrachting van een meisje dat ze tot haar eigen patiëntenkring rekent en een arts in opleiding die na een seksfeestje een jongen met een overdosis het ziekenhuis inrijdt in de wetenschap dat hij de zoon is van weer een andere basisarts.
Valt het nog te volgen? Ja, eigenlijk best goed. Het zijn soapachtige taferelen die je zelden in het echte leven ziet, maar als fictie moeiteloos kunnen worden geconsumeerd. Het verhaal krijgt zelfs een extra lading wanneer de president van de autonome regio Valencia wordt opgenomen om een behandeling voor borstkanker te ondergaan. Uitgerekend zij is voornemens de zorg te privatiseren, met dit ziekenhuis voorop, en daarmee indirect de aanleiding voor de staking. Maar met haar populariteit onder druk gebruikt ze de opname in een openbaar ziekenhuis als ultieme reputatiestunt.
De schrijvers weten de verhaallijnen uit te rekken over acht afleveringen, maar kunnen niet voorkomen dat deze voornamelijk aan de oppervlakte blijven dobberen. Wat niet helpt is dat vrijwel elk hoofdpersonage wel iets op het persoonlijke vlak met een patiënt of een collega uit te vechten heeft. Van medische ethiek of een moreel kompas is in al deze hectiek nauwelijks sprake. Elke zichzelf respecterende arts zou een stapje terugdoen als het werk te persoonlijk dreigt te worden. Zelfs wanneer dit inzicht eindelijk indaalt hullen de (aspirant-)medici zich liever in rookgordijnen en dekmantels.
De aanwezigheid van Najwa Nimri als een enigszins zelfvoldane maar op momenten ook kwetsbare politica geeft deze achtdelige serie nog enig volume. 'La Presidente', zoals ze veelal wordt aangeduid, laat net zo makkelijk het mes in haar lijf zetten als dat ze in een televisiedebat op verbale wijze de degens met haar behandelend arts kruist. Het is dan ook opvallend dat de boeiendste verhaallijn voornamelijk politiek-maatschappelijk van aard is, met de medische diagnose meer als een complicerende factor. Respira is vooralsnog geboekt voor één seizoen. De serie heeft potentie, maar in acht afleveringen wordt al veel kruit verschoten.
Respira is te zien bij Netflix.
Een smeuïge ziekenhuisserie gaat er altijd beter in dan het ijskoude bakje vla van de ziekenhuiskeuken. De combinatie van medische dramatiek, persoonlijke en relationele besognes en de hectiek van een ziekenhuis doet het altijd goed. Bovenaan vele favorietenlijstjes van dit televisiegenre staan ER (dat vijftien jaar liep) en Grey's Anatomy (dat na negentien jaar nog steeds loopt). De Spaanse serie Respira is een aangename doch vluchtige combinatie van deze twee Amerikaanse genregenoten, met een vleugje politiek en activisme.
De eerste aflevering trapt namelijk direct af met de aankondiging van een grote ziekenhuisstaking. Het personeel van een openbaar ziekenhuis in Valencia pikt de grote werkdruk en personeelstekorten niet langer. Arts in opleiding Biel moet aanzien dat zijn patiënt op de operatietafel om klokslag twaalf uur weer wordt dichtgenaaid zodat de staking kan aanvangen. De schrijvers en regisseurs zetten vervolgens de klok enkele maanden terug om uit te pakken met een keur aan verhaallijnen met als grote gemene deler de onmogelijkheid van het medisch personeel om werk en privé uit elkaar te houden.
Het zijn situaties en omstandigheden die zich voornamelijk rond de eerstehulpafdeling plaatsvinden. Zo maken we kennis met een aanstormend arts die populair is als influencer, twee vrouwelijke artsen die stiekem een relatie hebben terwijl een van hen zwanger is, een hoofdarts die erachter komt dat haar zoon verdacht wordt van de verkrachting van een meisje dat ze tot haar eigen patiëntenkring rekent en een arts in opleiding die na een seksfeestje een jongen met een overdosis het ziekenhuis inrijdt in de wetenschap dat hij de zoon is van weer een andere basisarts.
Gerelateerd nieuws
Valt het nog te volgen? Ja, eigenlijk best goed. Het zijn soapachtige taferelen die je zelden in het echte leven ziet, maar als fictie moeiteloos kunnen worden geconsumeerd. Het verhaal krijgt zelfs een extra lading wanneer de president van de autonome regio Valencia wordt opgenomen om een behandeling voor borstkanker te ondergaan. Uitgerekend zij is voornemens de zorg te privatiseren, met dit ziekenhuis voorop, en daarmee indirect de aanleiding voor de staking. Maar met haar populariteit onder druk gebruikt ze de opname in een openbaar ziekenhuis als ultieme reputatiestunt.
De schrijvers weten de verhaallijnen uit te rekken over acht afleveringen, maar kunnen niet voorkomen dat deze voornamelijk aan de oppervlakte blijven dobberen. Wat niet helpt is dat vrijwel elk hoofdpersonage wel iets op het persoonlijke vlak met een patiënt of een collega uit te vechten heeft. Van medische ethiek of een moreel kompas is in al deze hectiek nauwelijks sprake. Elke zichzelf respecterende arts zou een stapje terugdoen als het werk te persoonlijk dreigt te worden. Zelfs wanneer dit inzicht eindelijk indaalt hullen de (aspirant-)medici zich liever in rookgordijnen en dekmantels.
De aanwezigheid van Najwa Nimri als een enigszins zelfvoldane maar op momenten ook kwetsbare politica geeft deze achtdelige serie nog enig volume. 'La Presidente', zoals ze veelal wordt aangeduid, laat net zo makkelijk het mes in haar lijf zetten als dat ze in een televisiedebat op verbale wijze de degens met haar behandelend arts kruist. Het is dan ook opvallend dat de boeiendste verhaallijn voornamelijk politiek-maatschappelijk van aard is, met de medische diagnose meer als een complicerende factor. Respira is vooralsnog geboekt voor één seizoen. De serie heeft potentie, maar in acht afleveringen wordt al veel kruit verschoten.
Respira is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
Ben jij van plan om Respira te kijken?
-
Ja
-
Nee