'Kameleon': AfroBelg op zoek naar zijn identiteit

Regie: Safi Graauw, Michael Abay | Cast: Noa Tambwe Kabati (Chris), Namzoya Abdulwahid (Kofi), Tama Theophore Kabeya (Blackson), Britt Hellinx (Tina), Skaffa (Murat), Ayana Doucouré (Julia), Marijke Pinoy (Lize), Frank Lammers (Huub), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 24-30 minuten | Jaar: 2024

Kinderen van migranten hebben het niet gemakkelijk in België. Vooral niet in een stad als Antwerpen, waar 'eigen volk eerst' de toon zet. Deze jongeren zoeken naar en worstelen met hun identiteit. Acteur en danser Malik Mohammed, die op twintig kilometer van Antwerpen opgroeide, kan het weten. Hij stak zijn ervaringen in Kameleon, waarvoor hij samen met Kristof Hoefkens het script schreef. Ongebaande paden betreedt deze Vlaamse serie niet, maar er zit zeker authenticiteit in deze dramedie.

Zoals het komedierecept voorschrijft moeten personages geobsedeerd zijn, zodanig dat ze pas functioneren wanneer ze hun doel najagen. Maar daardoor creëren ze chaos in hun wereld. In Kameleon wil de jonge Chris koste wat het kost acteur worden. In feite is hij dat al, maar dan zonder werk. Zijn kleur, herkomst en financiële situatie vormen hindernissen. Voor een AfroBelg – zoals hij zich op zijn T-shirt bekendmaakt – behoort racisme tot het dagelijkse leven. Bovendien woont hij op het Kiel, de sociaalwoonwijk in Antwerpen die geassocieerd wordt met multiculturaliteit, armoede en criminaliteit.

Chris lijdt aan tunnelvisie. Hij luistert naar niemand. Ook niet naar zijn zussen die vinden dat hij een voltijdbaan moet zoeken. Gelukkig heeft hij trouwe jeugdvrienden: optimist Blackson die voor alles een oplossing vindt, amateurrapper Koffi die nog zoekt naar zijn talenten en alleenstaande moeder Tina die vreest dat haar ex haar dochter zal opeisen. Wanneer Chris na een racistisch incident in conflict komt met de plaatselijke crimineel (gespeeld door de perfect gecaste Nederlandse rapper Skaffa), belandt hij in een neerwaartse spiraal die hem steeds verder in de schulden brengt.

De serie begint als Lola Rennt in Guy Ritchie-stijl met invloeden van Patser van regieduo Adil & Bilall. Maar er zijn nog meer echo's van bekende films in de serie – tot zelfs Entrapment. Wanneer Chris dagdroomt, zit je al snel bij Billy Liar. De makers hebben echter vooral naar Alfie en zijn remake gekeken, getuige het rechtstreeks aanspreken van het publiek, het bevriezen van het beeld en dialoogscènes tussen de protagonist en zijn spiegelbeeld. Nieuw is dit zeker niet. Na enkele afleveringen wordt die postmoderne stijl overigens ingeruild voor een meer klassieke.

Inhoudelijk merk je vooral de invloed van Trainspotting, al zijn de vrienden in deze serie engeltjes in vergelijking met de Schotse junkies uit die klassieker. Bet zoals in Danny Boyles film slaan egoïsme en verraad gaten in de saamhorigheid van de groep, maar Kameleon gaat voor een positief coming-of-ageverhaal, zonder hoofdpersoon die op de vlucht slaat voor zijn problemen en de schadelijke invloeden van zijn omgeving. Scenarist Mohammad vindt daarvoor een origineel en optimistisch Neil Simon-achtig alternatief.

Doordat de hoofdpersonages worden getoond met al hun tekortkomingen, worden ze heel menselijk. De meest opvallende vertolking is die van Tama Theophore Kabeya, die als Blackson heel evenwichtig ernst en komedie kan vertolken zonder een seconde te overacteren. Maar enkele randfiguren zijn iets te karikaturaal: de vreemde postbode, de nare pleegvader van Kofi en de familieleden van Chris' vriendin die hun racisme amper verborgen kunnen houden. De 'manager' van Chris ontsnapt daar dan weer aan omdat Frank Lammers in tafelschuimermodus zijn rol ingehouden speelt.

Helaas treft de humor niet altijd doel, omdat sommige grappen te nadrukkelijk of te flauw zijn. Een misplaatste cameo irriteert, een aangebrande mop wordt uitgemolken omdat de makers denken dat de toeschouwers deze niet begrepen heeft, een pratende hond duikt uit het niets op en de castingdame heeft nog nooit van Clint Eastwood gehoord. De serie had ook iets gestroomlijnder gekund; sommige scènes lijken er nogal losjes ingestoken of voegen niets toe aan het verhaal. Maar in haar totaliteit heeft deze serie zeker haar verdiensten. En na aflevering drie ga je zeker niet meer afhaken.



Kameleon is te zien bij Videoland.