Recensie
'The Queen of Villains': een serie over worstelen waarin veel te veel wordt geworsteld
Dit waargebeurde verhaal is vooral interessant voor wie al in het onderwerp geïnteresseerd is.
Regie: Katsuhito Mogi, Kazuya Shiraishi | Cast: Yuriyan Retriever (Kaoru), Erika Karata (Chigusa), Ayame Goriki (Asuka), Nobuko Sendo (Satoko Matsumoto), Takuma Otoo (Shiro Abe), e.a. | Afleveringen: 5 | Speelduur: 62-82 minuten | Jaar: 2024
The Queen of Villains verhaalt over een specifieke niche: de vrouwencompetitie van het showworstelen in Japan tijdens de jaren tachtig. We volgen het leven binnen en buiten de ring van professioneel worstelaar Kaoru Matsumoto, die tijdens deze tijdsperiode furore maakte als een van de afschrikwekkendste slechteriken. Met haar overdadige make-up, stalen kettingen om haar handen en gebruik van allerhande wapens joeg ze menig tegenstander de ring uit (waar het gevecht vaak vrolijk verderging), maar om de top te bereiken moest ze veel doorstaan.
Kaoru's jeugd wordt in een paar scènes treffend neergezet. We zien de moeilijke thuissituatie van het mollige meisje en hoe die tot de fascinatie en uiteindelijke toetreding tot de worstelwereld leidt. De audities, trainingen, sloofbaantjes en debuutwedstrijd passeren allemaal de revue. Kaoru worstelt zich heel langzaam naar boven, want ze is niet knap, niet erg atletisch en vaak ook gewoon te timide voor deze wereld. Vriendinnen uit dezelfde lichting van rekruten worden door organisatoren naar grote populariteit gemanaged, maar Kaoru moet het op een andere manier aanpakken.
De eerste afleveringen van The Queen of Villains vertellen op bekende wijze het verhaal van de nieuweling in een sport, waarbij de kijker samen met de protagonist alle ins en outs ontdekt. Niet alleen de fijne kneepjes van het showworstelen worden getoond, maar ook de marketing, het geld, de nare beslissingen en de gevraagde opofferingen. Enige basiskennis van deze wereld is daarbij hoognodig, want veel zaken worden hooguit impliciet uitgelegd of moeten uit de context worden afgeleid. Termen als 'heel', 'babyface', 'no contest' en 'pinfall' moeten bekend klinken óf even op Wikipedia worden opgezocht.
Halverwege de serie – wanneer Kaoru steeds meer in haar kracht komt – wordt de dynamiek van de eerder geïntroduceerde factoren een stuk interessanter. Haar relatie met gezinsleden, organisatoren, vriendinnen en concurrenten krijgt diepere lagen. We zien nu niet alleen hoe het worstelen haar veranderd heeft, maar vooral hoe Kaoru haar stempel op de worstelwereld drukt. Dat wordt haar door velen echter niet in dank afgenomen. Vanwege haar extreem gewelddadige stijl wordt ze binnen en buiten de ring gehaat. Haar team heet De Alliantie van Extreem Kwaad en Kaoru gaat zich als een regelrechte psychopaat gedragen.
De fysieke, psychische en ethische reis die Kaoru aflegt wordt pakkend uitgebeeld door Yuriyan Retriever. In de beginjaren zien we nog een onhandige, onzekere aspirant, maar zodra ze zich volledig overgeeft aan haar duistere alter ego maakt Retriever overtuigend duidelijk waarom juist deze worstelaar het publiek op de banken kreeg én tegen zich in het harnas joeg, waarna dat publiek steeds meer moeite kreeg de speler van de rol te onderscheiden. Hoe Kaoru omgaat met dit spanningsveld, de wisselwerking met het publiek en de toenemende druk, is een van de belangrijkste thema's van de serie.
Dit betekent echter niet dat The Queen of Villains als karakterstudie of sportserie ook boeiend is voor mensen die niets om de sport geven. Het klinkt misschien vreemd, maar in deze serie over worstelen wordt eigenlijk veel te veel geworsteld. De matches slokken een groot deel van de speelduur op en de confrontaties in de ring zijn voor de doorsnee kijker te lang en te repetitief.
Wat daarbij niet helpt is dat de gevechten er – zeker vóór Kaoru's metamorfose – nogal knullig uitzien. Het is eigenlijk dubbel nep: acteurs spelen acteurs die spelen dat ze vechten. Er zal altijd discussie zijn of showworstelen sport of toneel is, maar in deze serie overtuigen de worstelaars in elk geval vaak niet. De bewegingen zijn traag, de impact van de worsteltechnieken is niet voelbaar en het camerawerk is te tam. Pas wanneer er wapens en bloed in het spel komen, voelt het alsof de acteurs fysiek tot het uiterste gaan.
De aankleding is perfect. De jarentachtigomgevingen, -kostuums en -muziek zorgen voor een fijne, nostalgische sfeer. Er is ook geen anachronistisch taalgebruik of psychologie die te modern aanvoelt. Een zeer verzorgde productie dus die een goede inkijk geeft in een aparte wereld (naast de persoonlijke verhaallijnen is er aandacht voor de ontwikkeling van het bedrijfsmatige aspect van de sport), maar helaas net niet genoeg vermaak biedt om het algemene publiek te onderhouden. The Queen of Villains is in de eerste plaats voor mensen die al geïnteresseerd zijn in Japans vrouwenworstelen.
The Queen of Villains is te zien bij Netflix.
The Queen of Villains verhaalt over een specifieke niche: de vrouwencompetitie van het showworstelen in Japan tijdens de jaren tachtig. We volgen het leven binnen en buiten de ring van professioneel worstelaar Kaoru Matsumoto, die tijdens deze tijdsperiode furore maakte als een van de afschrikwekkendste slechteriken. Met haar overdadige make-up, stalen kettingen om haar handen en gebruik van allerhande wapens joeg ze menig tegenstander de ring uit (waar het gevecht vaak vrolijk verderging), maar om de top te bereiken moest ze veel doorstaan.
Kaoru's jeugd wordt in een paar scènes treffend neergezet. We zien de moeilijke thuissituatie van het mollige meisje en hoe die tot de fascinatie en uiteindelijke toetreding tot de worstelwereld leidt. De audities, trainingen, sloofbaantjes en debuutwedstrijd passeren allemaal de revue. Kaoru worstelt zich heel langzaam naar boven, want ze is niet knap, niet erg atletisch en vaak ook gewoon te timide voor deze wereld. Vriendinnen uit dezelfde lichting van rekruten worden door organisatoren naar grote populariteit gemanaged, maar Kaoru moet het op een andere manier aanpakken.
De eerste afleveringen van The Queen of Villains vertellen op bekende wijze het verhaal van de nieuweling in een sport, waarbij de kijker samen met de protagonist alle ins en outs ontdekt. Niet alleen de fijne kneepjes van het showworstelen worden getoond, maar ook de marketing, het geld, de nare beslissingen en de gevraagde opofferingen. Enige basiskennis van deze wereld is daarbij hoognodig, want veel zaken worden hooguit impliciet uitgelegd of moeten uit de context worden afgeleid. Termen als 'heel', 'babyface', 'no contest' en 'pinfall' moeten bekend klinken óf even op Wikipedia worden opgezocht.
Halverwege de serie – wanneer Kaoru steeds meer in haar kracht komt – wordt de dynamiek van de eerder geïntroduceerde factoren een stuk interessanter. Haar relatie met gezinsleden, organisatoren, vriendinnen en concurrenten krijgt diepere lagen. We zien nu niet alleen hoe het worstelen haar veranderd heeft, maar vooral hoe Kaoru haar stempel op de worstelwereld drukt. Dat wordt haar door velen echter niet in dank afgenomen. Vanwege haar extreem gewelddadige stijl wordt ze binnen en buiten de ring gehaat. Haar team heet De Alliantie van Extreem Kwaad en Kaoru gaat zich als een regelrechte psychopaat gedragen.
De fysieke, psychische en ethische reis die Kaoru aflegt wordt pakkend uitgebeeld door Yuriyan Retriever. In de beginjaren zien we nog een onhandige, onzekere aspirant, maar zodra ze zich volledig overgeeft aan haar duistere alter ego maakt Retriever overtuigend duidelijk waarom juist deze worstelaar het publiek op de banken kreeg én tegen zich in het harnas joeg, waarna dat publiek steeds meer moeite kreeg de speler van de rol te onderscheiden. Hoe Kaoru omgaat met dit spanningsveld, de wisselwerking met het publiek en de toenemende druk, is een van de belangrijkste thema's van de serie.
Dit betekent echter niet dat The Queen of Villains als karakterstudie of sportserie ook boeiend is voor mensen die niets om de sport geven. Het klinkt misschien vreemd, maar in deze serie over worstelen wordt eigenlijk veel te veel geworsteld. De matches slokken een groot deel van de speelduur op en de confrontaties in de ring zijn voor de doorsnee kijker te lang en te repetitief.
Wat daarbij niet helpt is dat de gevechten er – zeker vóór Kaoru's metamorfose – nogal knullig uitzien. Het is eigenlijk dubbel nep: acteurs spelen acteurs die spelen dat ze vechten. Er zal altijd discussie zijn of showworstelen sport of toneel is, maar in deze serie overtuigen de worstelaars in elk geval vaak niet. De bewegingen zijn traag, de impact van de worsteltechnieken is niet voelbaar en het camerawerk is te tam. Pas wanneer er wapens en bloed in het spel komen, voelt het alsof de acteurs fysiek tot het uiterste gaan.
De aankleding is perfect. De jarentachtigomgevingen, -kostuums en -muziek zorgen voor een fijne, nostalgische sfeer. Er is ook geen anachronistisch taalgebruik of psychologie die te modern aanvoelt. Een zeer verzorgde productie dus die een goede inkijk geeft in een aparte wereld (naast de persoonlijke verhaallijnen is er aandacht voor de ontwikkeling van het bedrijfsmatige aspect van de sport), maar helaas net niet genoeg vermaak biedt om het algemene publiek te onderhouden. The Queen of Villains is in de eerste plaats voor mensen die al geïnteresseerd zijn in Japans vrouwenworstelen.
The Queen of Villains is te zien bij Netflix.
Interessant voor jou
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
