'Twilight of the Gods': in deze versie van de noordse mythologie is Thor de schurk

Regie: Andrew Tamandil, Tim Divar, David Hartman, e.a. | Cast (stemmen): Sylvia Hoeks (Sigrid), Stuart Martin (Leif), Rahul Kohli (Egil), Paterson Joseph (Loki), Peter Stormare (Ulfr), Pilou Asbæk (Thor), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 27-42 minuten | Jaar: 2024

Zack Snyder vervolgt zijn Netflix-samenwerking met een animatieserie gebaseerd op de noordse mythologie, waarin een vrouwelijke krijger (met de stem van Sylvia Hoeks) een oorlog tegen de goden start. Het epos is prachtig geanimeerd en durft zowel extreem gewelddadig als erotisch te zijn, maar laat vooral de lelijke kant van de noordse mythen en sagen zien. Daarmee is Twilight of the Gods verrassend authentiek.

Sigrid wil met name wraak op dondergod Thor, die in deze serie allesbehalve een Marvel-held is. Op haar bruiloft komt hij letterlijk binnenvallen, op zoek naar zijn geniepige halfbroer Loki. Nog voordat hij antwoord krijgt, slaat hij de boel al kort en klein. Sigrid zint op wraak en verzamelt een team van stoere krijgers en magiërs om de muren van de godenwereld Asgard voorgoed te laten vallen. In deze akelige wereld zorgen de goden eigenlijk alleen maar voor problemen.

Twilight of the Gods heeft op papier een hoop weg van Blood of Zeus. Ook die Netflix-animatieserie gebaseerd op mythologie (de Griekse) geeft de kijker een origineel personage dat zich een weg baant door de complexe godenwereld, wat gepaard gaat met een hoop geweld, drama en romantiek. Waarin Twilight of the Gods verschilt, is dat de nieuw bedachte personages in deze serie veruit het minst interessant zijn.

Net als in Snyders historistische actiefilm 300 vloeit het bloed als wijn en wordt het extreme geweld enkel overtroffen door de nog explicietere seksscènes. Als we Snyder moeten geloven, waren de Vikingen niet vies van een triootje of twee. Fans van zijn werk kunnen Twilight of the Gods zonder twijfel meteen bingen, want zijn sterkste kwaliteiten zijn goed aanwezig.

De animatie is zelfs nog beter dan die van Blood of Zeus. De hoekige gezichten en landschappen doen denken aan de versierde harnassen en houtsnijwerken die de Vikingtijd overleefd hebben. Hierin schuilt een simpele schoonheid, waardoor de minder realistisch getekende personages des te meer overtuigen. De stijl doet denken aan die van animator Genndy Tartakovsky, die Cartoon Network-klassiekers zoals Samurai Jack maakte.

Helaas zijn Snyders zwaktes ook aanwezig. De regisseur heeft duidelijk meer interesse in het vertellen van de mythen en sagen dan in het uitdiepen van zijn personages of het wisselen van de toon, wat ook een tekortkoming was in zijn Netflix-producties Army of the Dead en Rebel Moon. De helden en de schurken vertellen constant wat ze doen of gaan doen, wat ze voelen en hoe ze denken. Dat klinkt heel logisch als je het zo leest, maar in de praktijk gedragen mensen zich zelden zo. Dat irriteert en gaandeweg gaat zelfs vervelen.

De toon is ook constant hetzelfde. Alles – maar dan ook echt álles – van de veldslagen tot de intieme scènes, wordt episch in beeld gebracht en voorzien van constant aanwezige, zware muziek. Alles is episch en dat gaat wennen, waardoor dramatische scènes gewicht missen. Daardoor geef je uiteindelijk weinig om het lot van Sigrid.

Toch krijgt dit epos een milde aanbeveling. Snyder en de andere makers hebben absoluut interesse in de noordse mythologie, wat Twilight of the Gods een prima introductie maakt in deze wereld. Zelfs de vreemdere details worden niet geschuwd. Zo zie je de bizarre kinderen van Loki langskomen, leer je over de verschillen tussen de aesir en de vanir en krijg je te horen waarom Odin zichzelf ooit ophing aan de boom des levens. Dit maakt serie alsnog fascinerend, behalve wanneer je al bekend bent met deze onderdelen van noordse mythologie. Dan kun je misschien beter een ander Vikingdrama proberen.



Twilight of the Gods is te zien bij Netflix.