'Tutto Chiede Salvezza' seizoen 2: nieuwe personages, zelfde onzin

Regie: Francesco Bruni | Cast: Federico Cesari (Daniele), Ricky Memphis (Pino), Fotini Peluso (Nina), Andrea Pennacchi (Mano), Filippo Nigro (Dottor Mancino), e.a. | Afleveringen: 5 | Speelduur: 48-51 minuten | Jaar: 2024

Voor eenieder die met psychiatrische zorg te maken heeft, is niets irritanter dan een serie die pretendeert psychische problemen bespreekbaar te maken en het tegenovergestelde doet. Seizoen één van Tutto Chiede Salvezza was een mix van vooroordelen bevorderende stereotypes en onrealistische absurditeiten, beledigend voor zowel zorgprofessionals als hun patiënten. Na het belachelijke einde van dat seizoen is het compleet onduidelijk waar een tweede seizoen over zou moeten gaan. Misschien gaan de hoofdpersonen nu eindelijk echt aan de slag met hun psychische klachten?

De grote vraag is natuurlijk of seizoen twee slaagt waar seizoen één faalde: worden psychische problemen nu echt meer bespreekbaar gemaakt? Behalve Danieles poëtische beschrijvingen over hoe somber hij zich voelt, werd er voorheen niet dieper op de materie ingegaan. En Nina's enige verklaring over haar zelfmoordpoging – "Mijn leven is best rot" – kreeg geen enkel vervolg. Dat ze direct daarna aangaf voorlopig te verdwijnen van sociale media was nog zorgwekkend ook.

Maar ook in seizoen twee gaat het teleurstellend weinig over de echte problematiek. Die moet opnieuw wijken voor het achterhaalde idee (groot gemaakt door One Flew Over the Cuckoo's Nest) dat je op een psychiatrische afdeling vooral aan je problemen werkt door onverwachte vriendschappen te sluiten met medepatiënten, die op dezelfde afdeling zitten ondanks dat ze compleet andere zorgbehoeftes hebben. Zowel Daniele als Nina hebben nog steeds veel weerstand om in therapie te gaan of om hulp te vragen. Een tenenkrommend cliché in zowel de fictieve als de echte wereld.

Opnieuw wordt het belang van psychotherapie niet door de makers onderstreept. Dat hoort toch zeker het uitgangspunt te zijn, als het doel is om mensen zover te krijgen dat ze over hun psychische problemen durven te praten. Wordt dan het negatieve effect van niet over je problemen praten hiermee benadrukt? Ook niet. Wat overblijft is dezelfde onzin als in het eerste seizoen omtrent gedrag dat in beginsel niet eens per se met een psychiatrische stoornis te maken heeft.

Met het nieuwe seizoen komen nieuwe personages. Dit zijn veelal slappe aftreksels van de oude of een zouteloze, overbodige toevoeging. Maar ook de personages van seizoen één moeten koste wat het koste worden opgerakeld. De serie wringt zich in allerlei bochten om de patiënten buiten de kliniek samen te brengen. Dit gebeurt vaak op een gekunstelde, zelfs ongepaste manier. Zo is Daniele geen patiënt meer, maar verpleger op dezelfde afdeling waar hij twee jaar eerder verplicht verbleef. Natuurlijk is het aannemelijk dat er ook in Italië een ernstig tekort aan zorgpersoneel is, maar vreemd blijft het wel.

Net als in seizoen één zijn sommige personages duidelijk bedoeld voor een (verplicht) statement tegen homofobie en racisme, maar hebben de scènes met deze personages vaak een tegenovergesteld effect. Seizoen één had nog als excuus dat het boek waarop het gebaseerd was zich afspeelde in de jaren negentig, maar is geen enkele reden om ook het volledig nieuw bedachte vervolgseizoen ook van zulke ouderwetse idioterie te voorzien. Dit valt echter niet per se op omdat de gehele serie doorspekt is met politiek incorrect gedrag, zoals het normaliseren van aanranding en natuurlijk de genoemde belediging voor de gehele psychiatrische zorg.

Lijdzaam moet de kijker toezien hoe Daniele in zijn neerwaartse spiraal de ene na de andere domme keuze maakt, zich afvragend wat dit gedrag met zijn depressie te maken heeft. Zodoende worden er weer nieuwe misverstanden en vooroordelen over een depressieve stoornis het leven in geholpen. Werkelijk het enige wat nut zou kunnen hebben is de verwijzing naar de website Wanna Talk About It? aan het eind van elke aflevering, maar dat is iets wat vele andere series al hebben gedaan.

Al even belachelijk is Danieles plotseling verbeterde gedrag, wat zou moeten bewijzen dat hij ineens wel een goede verpleger zou zijn. Een beetje leuk doen met de irritante nieuwe patiënten moet de illusie creëren dat hij gegroeid is als persoon, terwijl dit helemaal nergens op gebaseerd is. Zo ging het ook in seizoen één en sindsdien is er dus in werkelijkheid helemaal niets veranderd. Wie Tutto Chiede Salvezza bekijkt, zal zich daarna zelf voor psychotherapie moeten aanmelden.



Tutto Chiede Salvezza is te zien bij Netflix.