'The Lord of the Rings: The Rings of Power' seizoen 2: in de ban van de ringen

Regie: Charlotte Brandström, Louise Hooper, Sanaa Hamri | Cast: Morfydd Clark (Galadriel), Charlie Vickers (Sauron/Annatar), Owain Arthur (Prince Durin IV), Charles Edwards (Celebrimbor), Daniel Weyman (The Stranger/Istar), Ciarán Hinds (Dark Wizard), Sophia Nomvete (Princess Disa), Trystan Gravella (Pharazôn), Cynthia Addai-Robinson (Míriel), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 61-76 minuten | Jaar: 2024

Toen het almachtige Amazon van de erven Tolkien de rechten kocht voor een serie over alles wat er aan het smeden van die ene ring en de rijzende macht van Sauron voorafging, was er scepsis alom. Scepsis die omsloeg in teleurstelling. Hoewel het budget nauwelijks onderdeed voor het bnp van een klein land, werd het eerste seizoen van The Lord of the Rings: The Rings of Power niet het succes waarop iedereen rekende of hoopte.

Het is lastig te duiden waarom de serie niet echt wilde beklijven. Er viel namelijk een boel te zeggen voor de ambitieuze aanpak. Elke aflevering had de omvang en productiewaarde van een speelfilm. De decors, kostuums en visuele effecten spatten van het scherm. Het eerste seizoen had een totale lengte vergelijkbaar met die van een filmtrilogie van Peter Jackson en sloot daar ook nog eens prachtig op aan.

Een mogelijke oorzaak voor de lauwe ontvangst van het eerste seizoen is dat het veel uiterlijk vertoon behelsde, maar emotioneel compleet doodsloeg. Het ontbreken van bekende acteurs was best verfrissend, maar de schrijvers moesten alle zeilen bijzetten om personages interessant in te kleuren, vooral met de wetenschap dat bekende figuren als Galadriel, Elrond en Sauron-slayer Isildur het toch wel zouden overleven.

En dan waren er nog de onthullingen. De ultieme slechterik had zich voorgedaan als de menselijke Halbrand. De zonderlinge vreemdeling die bij wijze van meteoorinslag een hobbitstam verraste zou weleens een bekende tovenaar kunnen zijn. Seizoen twee pakt de draad meteen op met een ijzersterke terugblik waarin de gevallen elf Adar een centrale rol speelt. Dat belooft veel goeds.

Ondertussen worden er diverse nieuwe verhaallijnen opgetuigd. De vreemdeling, die zichzelf nu aanduidt als Istar, gaat in het woestijnachtige Rhûn op zoek naar antwoorden en zichzelf. Dwerg Durin gaat de machts- en egostrijd aan met zijn vader, die steeds meer naar de waanzin toetrekt. In eilandstaat Númenor woedt een machtsstrijd. En elvensmid Celebrimbor krijgt na het maken van de drie elvenringen hulp bij het smeden van zeven ringen voor de dwergen en negen ringen voor de mensen.

De mystieke corrumperende krachten van de halve juwelierszaak die J.R.R. Tolkien in zijn boeken introduceerde, blijven een zwak punt in de verder zo zorgvuldig en uitgebreid uitgewerkte mythologie. Toch weten de schrijvers de toxische relatie tussen Celebrimbor en 'afgezant van de Valar' Annatar, oftewel Sauron in elfengedaante, krachtig vorm te geven. Het helpt dat de kijker inmiddels weet welke krachten in de smederij zijn gewerkt en die arme smid geen flauw idee heeft wat hem te wachten staat. Dat Annatar ook de geest kan beïnvloeden wordt doeltreffend uitgewerkt.

De enige grote nieuwkomer in de cast is de Ierse Ciarán Hinds als een van de vijf grote tovenaars wiens missie nog wat obscuur blijft. Ook het aantreden van een bekende uit de oorspronkelijke Tolkien-boeken zal veel fans kunnen bekoren, ook al was hij in geschreven vorm tamelijk irritant. Canadese zanger Rufus Wainwright mocht met zijn krachtige nasale stemgeluid het lijflied van dit personage inzingen.

Seizoen twee van The Rings of Power zet veel stappen in de juiste richting door meer te investeren in de connecties tussen personages, hun achtergronden en hun innerlijke strijd. De nadruk ligt vanzelfsprekend op het herrijzen van Sauron, een personage dat vertolker Charlie Vickers in vergelijking met het vorige seizoen ditmaal een compleet nieuwe dimensie geeft. Secundaire verhaallijnen in het dwergenrijk en in Númenor krijgen ook een grondige behandeling, maar daarmee dreigt de serie plotmatig dicht te slibben.

Het zou overdreven zijn om voortdurend panisch tussen hobbits, mensen, elven en dwergen heen en weer te zappen, maar er zijn afleveringen waarin vooraanstaande personages lang niet te zien zijn. Ook elf Arondir heeft op momenten teleurstellend weinig te doen en een zoekgeraakte Isildur mag zichzelf gelukkige prijzen met een lullige scène. Nee, de balans is soms ver te zoeken. De terugblikken waarmee de afleveringen openen blijken geen overbodige luxe.

Bovendien ligt het zwaartepunt van dit tweede seizoen op de zevende aflevering, waarin niet alleen alles samenkomt, maar ook het cinematografisch hoogstaande gehalte van deze serie nog maar weer eens blijkt. Het aflevering knalt werkelijk van het scherm, maar is eveneens een ware uitputtingsslag waar je echt even een avondje van moet bijkomen.

Waar de moed je bij het eerste seizoen nog wel eens in de schoenen zakte dat zo veel visueel moois zo weinig inhoud kon opleveren, nemen de makers dit keer voorzichtig revanche. Het zal nog wel een jaar of twee wachten zijn voordat we zien hoe het verdergaat. Het werk aan seizoen drie is inmiddels van start gegaan, zij het met een flink verminderd budget. Zou de productie toch nog lijden aan een gebrek aan (zelf)vertrouwen?



The Lord of the Rings: The Rings of Power is te zien bij Prime Video.