'The Franchise': satire op Marvel-praktijken wordt al snel zeurderig

Regie: Sam Mendes | Cast: Himesh Patel (Daniel), Daniel Brühl (Eric), Aya Cash (Anita), Billy Magnussen (Adam), Darren Goldstein (Pat), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 27-29 minuten | Jaar: 2024

Het lijkt soms haast alsof alleen superheldenreeksen nog succesvolle voortbrengen. Grootheden in de cinema, zoals Martin Scorsese, hebben zich al uitgesproken over het verlies van creativiteit ten koste van winst maken, dus wie beter dan Sam Mendes (American Beauty, 1917) om prangend commentaar te leveren op deze miljardenindustrie? Maar in plaats van gevatte satire is The Franchise eerder een acht afleveringen lange klaagzang.

Om de satire in deze serie extra aan te zetten, zijn er acteurs gecast die eerder opdoken in The Boys en Marvel-films. Dit gecombineerd met huidige grootheden uit zowel Britse komedie- en musicalsterren, zorgt voor een unieke cast. Maar zelfs met deze solide basis gaat The Franchise ten onder aan het oppervlakkige en ietwat bittere script.

Het tempo, vooral bedoeld voor humoristisch effect, komt de kijkbaarheid niet ten goede. Het is een unicum dat een serie constant de immersie probeert te breken. Vanaf het eerste moment wordt de spanningsboog van de kijker op scherp gesteld. Moeiteloos schakelt The Franchise over van beelden binnen de serie, naar beelden in de studio waar scènes worden gerepeteerd, naar volledig losstaande beelden van het productieproces. Hoewel dat aan het begin wat aanpassing vergt, went dit snel en zorgt het voor een haast mockumentarykijkervaring.

The Franchise blinkt wel uit in de details. Waar de grote grappen hooguit gegrinnik veroorzaken, zitten de dijenkletsers in de oneliners en reacties. Vooral de vierde aflevering schittert hierin: moeiteloos wordt fysieke komedie afgewisseld af met ijzersterke, compleet onverwachtte oneliners. Misschien nog wel het meest verrassende is dat deze humoristische momenten vaak niet komen van komediegrootheden, maar van acteurs waar je dit het minst van verwacht.

Waar nog meer onderscheiding in wordt gemaakt, is het integreren van een fictieve achter-de-schermeninterviews over het maakproces. Al het commentaar en de nuance wat in de afleveringen had kunnen zitten, wordt nu in een sneltreinvaart op humorische manier toch in het verhaal gewoven. Het speelt in op de trend van bonusscènes waarmee superheldenfilms interesse wekken voor het volgende deel.

Maar deze gevatte sprankels zitten door het geheel heen gepeperd en moeten zich uit een grote tekortkomingen in het scenario werken. Zo zit het oppervlakkige in de afgebeelde scenario's en personages. De scenario's zijn namelijk erg voorspelbaar en gaat nooit echt een kant op. En helaas zit er ook te weinig ontwikkeling in de personages om de aandacht er op een andere manier bij te houden. Dit gecombineerd met de überhaupt al vreemde spanningsboog zorgt voor een redelijk trekkende kijk-ervaring.

Waar veel van de scenario's verwacht zijn, presenteert The Franchise ook een enorm niche verhaal: het is vooral de frustratie rondom het productieproces van een superheldenfilm. Het zal zeker erkenning opwekken bij mensen binnen het werkveld, maar aangezien het meerendeel van de mensen dat niet doet, zijn het vooral veel privé grappen en jargon. Dit is voor even leuk, maar gecombineerd met de unieke vorm van immersie kan The Franchise heel vermoeiend worden als deze in alle rust wordt opgezet.

Net als elke volwaardige superheldenserie, eindigt The Franchise op een grote cliffhanger. Zeker door de spontane climax in actie, is de cliffhanger niet onverwacht. Maar het brengt wat frustratie met zich mee, aangezien de rest van het seizoen nogal voorbijkabbelt. Het voelt alsof de spanningsboog wat groter had kunnen zijn, maar het ligt nu wagenwijd open voor het volgende seizoen.



The Franchise is te zien bij HBO Max.



Lees ook
Recensie Netflix-serie 'Tore'
Innemende en emotionele serie over een twintiger die op geheel eigen wijze het verlies van zijn vader verwerkt.... Lees verder