Recensie
'Tomb Raider: The Legend of Lara Croft': de games waren nooit zo saai
Netflix heeft een paar uitstekende animatieseries gebaseerd op geliefde videogames, maar deze hoort daar niet bij.
Regie: Julie Olson, Giselle Rosser, Cassie Urban | Cast (stemmen): Hayley Atwell (Lara Croft), Charles Devereaux (Richard Armitage), Earl Baylon (Jonah Maiava), Allen Maldonado (Zip), Zoe Boyle (Camilla Roth), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 23-35 minuten | Jaar: 2024
Verfilmingen van videogames zijn in Hollywood niet langer vervloekt tot de middelmaat. Netflix heeft daar zeker een bijdrage aan geleverd, met succesvolle bewerkingen van Castlevania en Arcane. Aldus waren er hoge verwachtingen voor een door Netflix geproduceerde animatieserie gebaseerd op de iconische Tomb Raider-franchise. Het eindresultaat valt echter stevig tegen.
Lara Croft was niet het eerste vrouwelijke hoofdpersonage in een videogame, maar wel de eerste van haar soort die de wereld in vuur en vlam zette. Toen Tomb Raider in 1996 uitkwam voor de eerste PlayStation, sloegen gamers steil achterover van de realistische 3D-animaties en het toffe Indiana Jones-achtige avontuur. Oké, vandaag de dag zien de Tomb Raider-games uit de jaren negentig er spuuglelijk uit (gelukkig zijn er goede remasters beschikbaar), maar dat geldt zeker niet voor de recentere games.
In 2013 kreeg de Tomb Raider-reeks een reboot die uitgroeide tot een nieuwe trilogie, met een serieuzere, grimmigere verhaallijn. Ook kreeg Lara hierin wat meer... ehm, realistischere proporties en een stuk meer persoonlijkheid. Tomb Raider: The Legend of Lara Croft borduurt voort op deze nieuwe trilogie. In deze animatieserie is de Britse avonturier inmiddels een eersteklas archeoloog en grafrover, maar toch slaat het noodlot toe.
Lara moet toezien hoe haar mentor om het leven komt, waarna ze verslagen huiswaarts keert en heel haar hebben en houden in de uitverkoop gooit. Haar dagen als avonturier lijken voorbij, totdat ze lucht krijgt van een complot om met een reeks artefacten de wereld te veroveren. En dus trekt ze de bergschoenen en tanktop weer aan om achter de schurken aan te gaan.
De artefacten die Lara en haar rivaal zoeken hebben magische krachten die de verzamelaar alsmaar sterker maken. Daarmee hebben ze wel erg veel weg van de Infinity Stones uit de Marvel-films. Ook hoef je niet veel James Bond-films te hebben gezien om de schurk te herkennen; je kunt gewoon afgaan op zijn grote grijze baard en prominente litteken. Maar Tomb Raider is nooit bijster origineel geweest, dus deze clichés vallen dit Netflix-avontuur niet echt kwalijk te nemen.
Nee, waar deze serie vooral punten verliest, is in de uitvoering. De acht afleveringen zijn gewoon... saai. Bijna alle bijpersonages zijn totaal inwisselbaar of irritant en de muziek maakt nul indruk. De animatie ziet er op het eerste gezicht prima uit – een mix van anime en Amerikaanse stripboeken – maar de gezichten hebben weinig expressie en met uitzondering van een paar indrukwekkende actiescènes bewegen de lichamen zich houterig, wat er soms ronduit raar uitziet. Best een flater van Netflix, dat een reputatie heeft opgebouwd als leverancier van goede animatie.
De casting van Hayley Atwell (Peggy Carter in de Marvel-films en gelijknamige serie) als Lara is een prima keus en ze doet duidelijk haar best om wat van het hoofdpersonage te maken. Maar het feit blijft dat je beter de Tomb Raider-games kunt spelen dan deze saaie serie je tijd gunnen. Zelfs de Tomb Raider-films met Angelina Jolie zijn leuker. Die hadden tenminste wat zelfspot en meer geslaagde humor.
Er zit veel meer in de Tomb Raider-franchise dan The Legend of Lara Croft laat zien. De eerste games uit de jaren negentig en vroege eenentwintigste eeuw hadden een speelsheid en inventiviteit, omdat de makers grotendeels nieuwe 3D-gamemechanieken aan het ontdekken waren. De nieuwe trilogie is serieuzer en bevat een interessanter geschreven en geacteerde Lara Croft. Maar deze animatieserie volgt het goede voorbeeld van de oude noch de recente games.
Tomb Raider: The Legend of Lara Croft is te zien bij Netflix.
Verfilmingen van videogames zijn in Hollywood niet langer vervloekt tot de middelmaat. Netflix heeft daar zeker een bijdrage aan geleverd, met succesvolle bewerkingen van Castlevania en Arcane. Aldus waren er hoge verwachtingen voor een door Netflix geproduceerde animatieserie gebaseerd op de iconische Tomb Raider-franchise. Het eindresultaat valt echter stevig tegen.
Lara Croft was niet het eerste vrouwelijke hoofdpersonage in een videogame, maar wel de eerste van haar soort die de wereld in vuur en vlam zette. Toen Tomb Raider in 1996 uitkwam voor de eerste PlayStation, sloegen gamers steil achterover van de realistische 3D-animaties en het toffe Indiana Jones-achtige avontuur. Oké, vandaag de dag zien de Tomb Raider-games uit de jaren negentig er spuuglelijk uit (gelukkig zijn er goede remasters beschikbaar), maar dat geldt zeker niet voor de recentere games.
In 2013 kreeg de Tomb Raider-reeks een reboot die uitgroeide tot een nieuwe trilogie, met een serieuzere, grimmigere verhaallijn. Ook kreeg Lara hierin wat meer... ehm, realistischere proporties en een stuk meer persoonlijkheid. Tomb Raider: The Legend of Lara Croft borduurt voort op deze nieuwe trilogie. In deze animatieserie is de Britse avonturier inmiddels een eersteklas archeoloog en grafrover, maar toch slaat het noodlot toe.
Lara moet toezien hoe haar mentor om het leven komt, waarna ze verslagen huiswaarts keert en heel haar hebben en houden in de uitverkoop gooit. Haar dagen als avonturier lijken voorbij, totdat ze lucht krijgt van een complot om met een reeks artefacten de wereld te veroveren. En dus trekt ze de bergschoenen en tanktop weer aan om achter de schurken aan te gaan.
Gerelateerd nieuws
De artefacten die Lara en haar rivaal zoeken hebben magische krachten die de verzamelaar alsmaar sterker maken. Daarmee hebben ze wel erg veel weg van de Infinity Stones uit de Marvel-films. Ook hoef je niet veel James Bond-films te hebben gezien om de schurk te herkennen; je kunt gewoon afgaan op zijn grote grijze baard en prominente litteken. Maar Tomb Raider is nooit bijster origineel geweest, dus deze clichés vallen dit Netflix-avontuur niet echt kwalijk te nemen.
Nee, waar deze serie vooral punten verliest, is in de uitvoering. De acht afleveringen zijn gewoon... saai. Bijna alle bijpersonages zijn totaal inwisselbaar of irritant en de muziek maakt nul indruk. De animatie ziet er op het eerste gezicht prima uit – een mix van anime en Amerikaanse stripboeken – maar de gezichten hebben weinig expressie en met uitzondering van een paar indrukwekkende actiescènes bewegen de lichamen zich houterig, wat er soms ronduit raar uitziet. Best een flater van Netflix, dat een reputatie heeft opgebouwd als leverancier van goede animatie.
De casting van Hayley Atwell (Peggy Carter in de Marvel-films en gelijknamige serie) als Lara is een prima keus en ze doet duidelijk haar best om wat van het hoofdpersonage te maken. Maar het feit blijft dat je beter de Tomb Raider-games kunt spelen dan deze saaie serie je tijd gunnen. Zelfs de Tomb Raider-films met Angelina Jolie zijn leuker. Die hadden tenminste wat zelfspot en meer geslaagde humor.
Er zit veel meer in de Tomb Raider-franchise dan The Legend of Lara Croft laat zien. De eerste games uit de jaren negentig en vroege eenentwintigste eeuw hadden een speelsheid en inventiviteit, omdat de makers grotendeels nieuwe 3D-gamemechanieken aan het ontdekken waren. De nieuwe trilogie is serieuzer en bevat een interessanter geschreven en geacteerde Lara Croft. Maar deze animatieserie volgt het goede voorbeeld van de oude noch de recente games.
Tomb Raider: The Legend of Lara Croft is te zien bij Netflix.
Spannende Netflix Original is direct één van de grootste hits van het jaar
Netflix heeft weer een kijkcijferhit te pakken, aangezien de nieuwste Netflix Original direct op de eerste plaats in de Top 10 staat.
Lees verder
Interessant voor jou
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
