Recensie
'Push': ziekenhuisserie rondom kraamafdeling bevalt niet
Een aaneenschakeling van tragedies zonder overtuigend motief maakt deze Duitse ziekenhuisserie moeilijk uit te zitten.
Regie: Katja Benrath, Mia Maariel Meyer | Cast: Mariam Hage (Nalan), Anna Schudt (Anna), Lydia Lehmann (Greta), Katia Fellin (Dr. Mohn), Katja Hutko (Irina), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 41-45 minuten | Jaar: 2024
Push speelt zich af rondom de afdeling verloskunde van een Duits ziekenhuis. Zoals gebruikelijk in ziekenhuisseries worden de levens van het medisch personeel en de patiënten gevolgd, waarmee je als kijker een glimp krijgt van hoe het er aan toegaat in de geboortezorg. Maar in tegenstelling tot het gebruikelijke, liefelijke beeld van een kraamafdeling, biedt serie een zes afleveringen lang bombardement van het ene na het andere drama.
Wat direct opvalt is de betrokkenheid van de vroedvrouwen. Ze knuffelen veel, houden handen vast, zitten lange uren naast patiënten op bed en gaan zelfs bij hen thuis op bezoek alsof ze elkaar al jaren kennen. Dit geeft een vrij geromantiseerd beeld van de zorgsector, want in werkelijkheid is er vaak helemaal geen tijd voor dit soort persoonlijke aandacht.
Niet alleen patiënten krijgen te maken met verdrietige situaties, zoals vroeggeboortes en zieke baby's, maar ook het personeel heeft flink wat tegenspoed te verwerken. Vooral Anna krijgt ontzettend veel op haar bordje. Midden in een scheiding krijgt ze onterecht een rechtszaak aan haar broek. Wanneer ze ook door haar collega in de steek wordt gelaten, begint ze vanwege de stress medicijnen te stelen.
Voor bijna elk personage zijn er wel heftige en emotionele gebeurtenissen. Al deze problemen krijgen dezelfde grote aandacht, waardoor er nauwelijks onderscheid is tussen de verschillende drama's. Iedereen is in zijn eigen persoonlijke crisis verwikkeld, wat de serie één grote aaneenschakeling van zware emoties maakt. Bij gebrek aan luchtige momenten om de spanning te doorbreken, wordt het geheel erg overweldigend. Een beetje luchtigheid of humor had de serie goedgedaan.
Push focust op de personages en richt zich sterk op hun emoties. Dit komt duidelijk naar voren in de cameravoering, met volop handheld camerawerk en veel close-ups die de intensiteit van de scènes benadrukken. Daarbij worden mensen niet bepaald aantrekkelijk in beeld gebracht. Alles heeft een wat ruwe, bijna lelijke uitstraling. Ook hier overheerst het verstikkende gevoel; het is allemaal net iets te veel. Een beetje afstand was zeker op zijn plaats geweest.
Je kan zeggen dat deze rauwe beelden bijdragen aan het realistische karakter van de serie. In een echt ziekenhuis komen immers ook schrijnende situaties voor. Alleen lijkt Push er niet op uit een diepere laag aan te boren of een discussie op gang te brengen over bijvoorbeeld de overbelaste gezondheidszorg. Waarom er is gekozen om zo'n nadruk te leggen op deze beelden, in plaats van wat hoopvollere of prettigere scènes, is niet helemaal duidelijk.
Pas in de laatste tien minuten wordt de kijker wat lucht en hoop gegund. Een fijne afsluiter, maar het had beter gewerkt wanneer dat eerder in het seizoen was gebeurd. De serie heeft sterke momenten en de acteurs spelen overtuigend hun rol, maar door de constante focus op zware emoties raak je als kijker uiteindelijk een beetje afgestompt. Met wat meer afwisseling tussen heftigheid en hoop had Push meer diepgang kunnen krijgen en was de kijkervaring misschien boeiender geweest.
Push is te zien bij NPO Start.
Push speelt zich af rondom de afdeling verloskunde van een Duits ziekenhuis. Zoals gebruikelijk in ziekenhuisseries worden de levens van het medisch personeel en de patiënten gevolgd, waarmee je als kijker een glimp krijgt van hoe het er aan toegaat in de geboortezorg. Maar in tegenstelling tot het gebruikelijke, liefelijke beeld van een kraamafdeling, biedt serie een zes afleveringen lang bombardement van het ene na het andere drama.
Wat direct opvalt is de betrokkenheid van de vroedvrouwen. Ze knuffelen veel, houden handen vast, zitten lange uren naast patiënten op bed en gaan zelfs bij hen thuis op bezoek alsof ze elkaar al jaren kennen. Dit geeft een vrij geromantiseerd beeld van de zorgsector, want in werkelijkheid is er vaak helemaal geen tijd voor dit soort persoonlijke aandacht.
Niet alleen patiënten krijgen te maken met verdrietige situaties, zoals vroeggeboortes en zieke baby's, maar ook het personeel heeft flink wat tegenspoed te verwerken. Vooral Anna krijgt ontzettend veel op haar bordje. Midden in een scheiding krijgt ze onterecht een rechtszaak aan haar broek. Wanneer ze ook door haar collega in de steek wordt gelaten, begint ze vanwege de stress medicijnen te stelen.
Voor bijna elk personage zijn er wel heftige en emotionele gebeurtenissen. Al deze problemen krijgen dezelfde grote aandacht, waardoor er nauwelijks onderscheid is tussen de verschillende drama's. Iedereen is in zijn eigen persoonlijke crisis verwikkeld, wat de serie één grote aaneenschakeling van zware emoties maakt. Bij gebrek aan luchtige momenten om de spanning te doorbreken, wordt het geheel erg overweldigend. Een beetje luchtigheid of humor had de serie goedgedaan.
Push focust op de personages en richt zich sterk op hun emoties. Dit komt duidelijk naar voren in de cameravoering, met volop handheld camerawerk en veel close-ups die de intensiteit van de scènes benadrukken. Daarbij worden mensen niet bepaald aantrekkelijk in beeld gebracht. Alles heeft een wat ruwe, bijna lelijke uitstraling. Ook hier overheerst het verstikkende gevoel; het is allemaal net iets te veel. Een beetje afstand was zeker op zijn plaats geweest.
Je kan zeggen dat deze rauwe beelden bijdragen aan het realistische karakter van de serie. In een echt ziekenhuis komen immers ook schrijnende situaties voor. Alleen lijkt Push er niet op uit een diepere laag aan te boren of een discussie op gang te brengen over bijvoorbeeld de overbelaste gezondheidszorg. Waarom er is gekozen om zo'n nadruk te leggen op deze beelden, in plaats van wat hoopvollere of prettigere scènes, is niet helemaal duidelijk.
Pas in de laatste tien minuten wordt de kijker wat lucht en hoop gegund. Een fijne afsluiter, maar het had beter gewerkt wanneer dat eerder in het seizoen was gebeurd. De serie heeft sterke momenten en de acteurs spelen overtuigend hun rol, maar door de constante focus op zware emoties raak je als kijker uiteindelijk een beetje afgestompt. Met wat meer afwisseling tussen heftigheid en hoop had Push meer diepgang kunnen krijgen en was de kijkervaring misschien boeiender geweest.
Push is te zien bij NPO Start.
'Nemesis': de zucht naar veel en snel geld als aartsvijand
Regie: Willem Bosch, Aniëlle Webster | Cast: Lies Visschedijk (Sylvia van Maele), Romana Vrede (Lars van Deumen), Peter Blok (Ed Koppers), Florian Regtien (Julius Koppers), Jade Olieberg (Nina Jacobs), Chris Peters (Martin Heezink), e.
Lees verder
Interessant voor jou
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
