Recensie
'Rick and Morty: The Anime': ondoorgrondelijke spin-off mist de boot
Takashi Sano's anime komt rijkelijk laat en kan nauwelijks op eigen benen staan.
Regie: Takashi Sano, Masahiko Yoda | Cast (stemmen): Yōhei Tadano (Rick), Keisuke Chiba (Morty), Hitomi Sasaki (Elle), Akiha Matsui (Summer), Takako Fuji (Beth, Space Beth), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 18-26 minuten | Jaar: 2024
Rick and Morty een sensatie noemen doet de serie te weinig eer aan. De animatiekomedie van Justin Roiland en Dan Harmon was enkele jaren zodanig groot dat je geen winkelstraat door kon lopen zonder er een shirt of sticker van te zien. Misschien wel het hoogtepunt van de populariteit (en het morele dieptepunt) kwam in 2017, toen McDonald's zijn szechuansaus uit de jaren negentig terugbracht omdat de serie daar een grap over had gemaakt. McDonald's-medewerkers moesten omgaan met rijen boze fans toen er niet genoeg pakjes dipsaus bleken te zijn.
Maar dat moment is nu voorbij. Rick and Morty is nog steeds populair en critici zijn nog steeds lovend, maar het is niet meer de hit die het ooit was. Rick and Morty: The Anime, een spin-off van de Japanse animator Takashi Sano, komt dan ook gewoonweg te laat. Vijf of vier jaar geleden had deze animevariant vast een groot publiek bereikt, vooral in de wachttijd tussen twee seizoenen. Maar waar Rick and Morty zelfs op haar dieptepunt kon rekenen op ongeveer vijfhonderdduizend kijkers per aflevering, trok de opener van Rick and Morty: The Anime er minder dan tweehonderdduizend .
Kijkcijfers zijn natuurlijk niet alles, maar ook kwalitatief is de anime niet veel soeps. Het helpt niet dat het verhaal totaal niet op eigen benen kan staan. In de eerste vijf minuten wordt al meteen duidelijk dat deze serie bedoeld is als aanvulling op Rick and Morty. Aan kijkers die daar niet mee bekend zijn wordt niet gedacht. Ook mensen die rond seizoen drie zijn afgehaakt zullen het moeilijk hebben. Personages als Space Beth en Mr. Nimbus kennen zij immers niet.
In Rick and Morty: The Anime kruisen twee verschillende versies van de titelpersonages het pad van de mysterieuze Elle, een meisje van een alienras voor wie tijd een zichtbare dimensie is. Zij ervaart haar verleden, heden en toekomst tegelijkertijd, wat haar een doelwit maakt voor de galactische federatie. Helaas duurt het drie afleveringen voordat dit verhaal een beetje duidelijk wordt. Er zijn namelijk zo veel tijdlijnen, simulaties en hologrammen dat het plot de eerste veertig minuten volkomen ongrijpbaar is. Logisch dat veel kijkers meteen afhaken.
Na aflevering drie kalmeert de serie en wordt het allemaal een stuk beter te volgen. Aflevering vijf is vanwege het relatief eenvoudige plot meteen een van de beste afleveringen. Deze gunt Jerry de schijnwerper: hij ontmoet zijn stoere zelf uit de Cronenberg-dimensie, bemachtigt een ruimtezwaard en vecht met een Yakuza-clan. De sul van de serie begint eindelijk zichzelf te respecteren en weet zelfs een compliment uit Rick te trekken.
De animatie ziet er vaak wat goedkoop uit, maar dat kan worden vergeven omdat voor de grote vechtscènes duidelijk wél geld is uitgetrokken. Het openingsnummer van Otonez en CODE OF ZERO is oprecht geweldig en misschien wel reden genoeg om het bestaan van deze serie te rechtvaardigen. Ook de stemacteurs leveren goed werk. Vooral Yōhei Tadano, die een eigen versie van Rick neerzet zonder te leunen op het typische boeren en hakkelende ritme van Jusin Roiland. Zijn Rick is het type dat Jerry zonder sarcasme een klap op de schouder geeft.
Zo'n reactie zou ondenkbaar zijn van de Rick die wij kennen, wat duidt op het grootste verschil tussen de twee series: de anime bevat geen greintje cynisme, terwijl in de reguliere serie cynisme juist de grote spil achter de komedie is. In Rick and Morty is zo langzamerhand elk personage net zo'n grote klootzak als Rick geworden, omdat iedereen inziet dat het universum inderdaad betekenisloos is. Rick and Morty: The Anime is veel optimistischer en stelt dat er wel degelijk iets is om voor te vechten.
Voor de echte Rick and Morty-fanaat zal dit waarschijnlijk het grootste probleem met de anime zijn: het is geen komedie maar een sciencefictionepos dat ideeën als liefde en rechtvaardigheid oprecht en af en toe zelfs behoorlijk sentimenteel benadert. En dat is prima, want liever een eigenzinnige aanpak dan een directe kopie in een ander jasje. Daarmee slaagt deze spin-off erin een compleet andere draai te geven aan de personages. Maar het roept wel de vraag op wat Sano zag in het bronmateriaal, want Rick and Morty is allesbehalve sentimenteel.
De anime eindigt ook behoorlijk abrupt, met een bizarre laatste aflevering die al het voorgaande negeert. Emotioneel klopt het, alleen kan ik me niet voorstellen dat er veel mensen geraakt worden door deze serie, laat staan dat er een tweede seizoen komt. Ik kan me wel voorstellen dat in het komende seizoen van Rick and Morty ergens een grap zit over wat een slecht idee deze spin-off was. Zoiets kan Dan Harmon gewoon niet laten.
Rick and Morty: The Anime is te zien bij HBO Max.
Rick and Morty een sensatie noemen doet de serie te weinig eer aan. De animatiekomedie van Justin Roiland en Dan Harmon was enkele jaren zodanig groot dat je geen winkelstraat door kon lopen zonder er een shirt of sticker van te zien. Misschien wel het hoogtepunt van de populariteit (en het morele dieptepunt) kwam in 2017, toen McDonald's zijn szechuansaus uit de jaren negentig terugbracht omdat de serie daar een grap over had gemaakt. McDonald's-medewerkers moesten omgaan met rijen boze fans toen er niet genoeg pakjes dipsaus bleken te zijn.
Maar dat moment is nu voorbij. Rick and Morty is nog steeds populair en critici zijn nog steeds lovend, maar het is niet meer de hit die het ooit was. Rick and Morty: The Anime, een spin-off van de Japanse animator Takashi Sano, komt dan ook gewoonweg te laat. Vijf of vier jaar geleden had deze animevariant vast een groot publiek bereikt, vooral in de wachttijd tussen twee seizoenen. Maar waar Rick and Morty zelfs op haar dieptepunt kon rekenen op ongeveer vijfhonderdduizend kijkers per aflevering, trok de opener van Rick and Morty: The Anime er minder dan tweehonderdduizend .
Kijkcijfers zijn natuurlijk niet alles, maar ook kwalitatief is de anime niet veel soeps. Het helpt niet dat het verhaal totaal niet op eigen benen kan staan. In de eerste vijf minuten wordt al meteen duidelijk dat deze serie bedoeld is als aanvulling op Rick and Morty. Aan kijkers die daar niet mee bekend zijn wordt niet gedacht. Ook mensen die rond seizoen drie zijn afgehaakt zullen het moeilijk hebben. Personages als Space Beth en Mr. Nimbus kennen zij immers niet.
In Rick and Morty: The Anime kruisen twee verschillende versies van de titelpersonages het pad van de mysterieuze Elle, een meisje van een alienras voor wie tijd een zichtbare dimensie is. Zij ervaart haar verleden, heden en toekomst tegelijkertijd, wat haar een doelwit maakt voor de galactische federatie. Helaas duurt het drie afleveringen voordat dit verhaal een beetje duidelijk wordt. Er zijn namelijk zo veel tijdlijnen, simulaties en hologrammen dat het plot de eerste veertig minuten volkomen ongrijpbaar is. Logisch dat veel kijkers meteen afhaken.
Na aflevering drie kalmeert de serie en wordt het allemaal een stuk beter te volgen. Aflevering vijf is vanwege het relatief eenvoudige plot meteen een van de beste afleveringen. Deze gunt Jerry de schijnwerper: hij ontmoet zijn stoere zelf uit de Cronenberg-dimensie, bemachtigt een ruimtezwaard en vecht met een Yakuza-clan. De sul van de serie begint eindelijk zichzelf te respecteren en weet zelfs een compliment uit Rick te trekken.
De animatie ziet er vaak wat goedkoop uit, maar dat kan worden vergeven omdat voor de grote vechtscènes duidelijk wél geld is uitgetrokken. Het openingsnummer van Otonez en CODE OF ZERO is oprecht geweldig en misschien wel reden genoeg om het bestaan van deze serie te rechtvaardigen. Ook de stemacteurs leveren goed werk. Vooral Yōhei Tadano, die een eigen versie van Rick neerzet zonder te leunen op het typische boeren en hakkelende ritme van Jusin Roiland. Zijn Rick is het type dat Jerry zonder sarcasme een klap op de schouder geeft.
Zo'n reactie zou ondenkbaar zijn van de Rick die wij kennen, wat duidt op het grootste verschil tussen de twee series: de anime bevat geen greintje cynisme, terwijl in de reguliere serie cynisme juist de grote spil achter de komedie is. In Rick and Morty is zo langzamerhand elk personage net zo'n grote klootzak als Rick geworden, omdat iedereen inziet dat het universum inderdaad betekenisloos is. Rick and Morty: The Anime is veel optimistischer en stelt dat er wel degelijk iets is om voor te vechten.
Voor de echte Rick and Morty-fanaat zal dit waarschijnlijk het grootste probleem met de anime zijn: het is geen komedie maar een sciencefictionepos dat ideeën als liefde en rechtvaardigheid oprecht en af en toe zelfs behoorlijk sentimenteel benadert. En dat is prima, want liever een eigenzinnige aanpak dan een directe kopie in een ander jasje. Daarmee slaagt deze spin-off erin een compleet andere draai te geven aan de personages. Maar het roept wel de vraag op wat Sano zag in het bronmateriaal, want Rick and Morty is allesbehalve sentimenteel.
De anime eindigt ook behoorlijk abrupt, met een bizarre laatste aflevering die al het voorgaande negeert. Emotioneel klopt het, alleen kan ik me niet voorstellen dat er veel mensen geraakt worden door deze serie, laat staan dat er een tweede seizoen komt. Ik kan me wel voorstellen dat in het komende seizoen van Rick and Morty ergens een grap zit over wat een slecht idee deze spin-off was. Zoiets kan Dan Harmon gewoon niet laten.
Rick and Morty: The Anime is te zien bij HBO Max.
Interessant voor jou
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
