'Rivals': sensationele machtspelletjes en verhoudingen in een pre-MeToo-tijdperk

Regie: Elliot Hegarty, Alexandra Brodski, Dee Koppang O'Leary | Cast: David Tennant (Tony Baddingham), Alex Hassell (Rupert Campbell-Black), Nafessa Williams (Cameron Cook), Aidan Turner (Declan O'Hara), Bella Maclean (Taggie O'Hara), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 49-62 minuten | Jaar: 2024

Rivals toont hoe de rivaliteit tussen regionale tv-bons Tony, presentator Declan en voormalig paardensportkampioen en notoir womanizer Rupert de lieflijke Cotswolds opschudt. Het idyllische landschap van deze streek in Centraal-Engeland contrasteert met het laconieke en vlijmscherpe taalgebruik van de inwoners. In de glooiende heuvels laten schuinsmarcheerders geen kans onbenut, maar ook racistische en seksistische oneliners vliegen op de landerijen continu voorbij.

Dankzij minutieuze details, zoals de hits uit 1986, de volumineuze kapsels, de auto's en de telefoons in knalkleuren, kan je de foute opmerkingen in de tv-studio's in de tijdsgeest plaatsen. Daardoor zuigt de serie je mee in de uitbundigheid van dit pre-MeToo-tijdperk. Het is een onverwachte meevaller dat Disney+ niet de Bridgerton-toer opging. Door niets uit deze periode te verdoezelen wordt de kijker vanzelf met de neus op de wantoestanden gedrukt.

Tijdens de eerste drie afleveringen blijft het echter bij die rake oneliners en boeiende esthetiek. De personages lijken eendimensionaal, waardoor sommige kijkers mogelijk niet geboeid zullen zijn. Het is namelijk niet zo gemakkelijk om mee te leven met een stel ziekelijk ambitieuze leeghoofden. Maar vanaf de vierde aflevering komen de eerste barsten in de oppervlakkigheid en volgt een inkijk in de diepere lagen.

Die vierde aflevering toont hoe een wraakzuchtige Declan in zijn liveshow een pijnlijk privégeheim van een interviewgast onthult. De serie speelt hier met de vierde wand, want ook de kijker zit op het puntje van zijn stoel. De spanningsboog maakt het moeilijk om sensatiezucht en anticiperend leedvermaak te onderdrukken. Vanaf dan bouwt elke aflevering de spanning wat verder op, tot het plot The White Lotus-achtige proporties aanneemt. Toegegeven, die laatste serie brengt meer intrige, maar op het vlak van blasé personages en laconieke humor komt de kijker bij Rivals ruimschoots aan zijn trekken.

De ene echtelijke bedrieger is de andere niet: sommigen lopen gelukkig tegen de lamp, terwijl je één personage juist vurig een slippertje gunt. En vrouwen die in de tv-wereld ten prooi vallen aan machtsspelletjes en affaires: waar hebben we dat eerder gezien? Jammer genoeg blijkt dit verhaal nog steeds relevant in de Lage Landen.

Maar Rivals onthult een hypocrisie in het publieke leven die anno 1986 nog veel meer aanwezig was dan nu. Solide huwelijken en heteroseksuele relaties waren een middel om je status te bestendigen en meer macht te verwerven. Net zoals de nieuwe talkshow van de zender zijn ze hier niet meer dan een goed concept. Die gladde houding maakt de personages zo hard dat je niet altijd hoopt op een goede afloop. Daarom is Rivals op zijn minst een 'cringewaardige' serie.



Rivals is te zien bij Disney+.