Recensie
'Shrinking' seizoen 2: Harrison Ford steelt opnieuw de show door zichzelf te spelen
Bij deze Entourage voor softies is brede humor geen prioriteit.
Regie: Zach Braff, Randall Keenan Winston, e.a. | Cast: Jason Segel (Jimmy Laird), Harrison Ford (Paul Rhodes), Jessica Williams (Gaby), Luke Tennie (Sean), Lukita Maxwell (Alice), Christa Miller (Liz), Michael Urie (Brian), Brett Goldstein (Louis), e.a. | Afleveringen: 12 | Speelduur: 33-44 minuten | Jaar: 2024
Wat als elk mens de taak van therapeut op zich nam? Dat is het geïdealiseerde concept van het tragikomische Shrinking. Er zijn in deze sitcom slechts drie psychiaters aan het werk, maar de mensen die hen omringen gedragen zich ook als 'shrinks'. Dat betekent onophoudelijk gepraat, gebots en geanalyseer. Ook het tweede seizoen wordt geschraagd door een donkere ondertoon, terwijl milde (lees: flauwe) humor en een zeer softe (lees: sentimentele) benadering zorgen voor compensatie. De enige die je wel kan doen grinniken, is Harrison Ford.
Dat dit een serie is van Bill Lawence en Brett Goldstein, eerder verantwoordelijk voor Ted Lasso, voel je in de aanpak van de meer dramatische situaties. Maar Shrinking wil iets meer de grens opzoeken: kan je een komedie maken rond de dood, rouwen, trauma's, PTSS en ongeneeslijke ziekten? Aan die erge dingen denk je echter niet bij het bekijken van de serie, want deze thema's worden bedolven onder een het-leven-is-hard-maar-alle-mensen-zijn-o-zo-lief-sfeertje.
In het eerste seizoen belandde hoofdpersoon Jimmy, een van de drie psychiaters van een groepspraktijk, na het dodelijke ongeval van zijn vrouw in een depressie. Hij sloot zich af van zijn tienerdochter en wentelde zich in zelfmedelijden. Begin seizoen twee heeft hij zich wat herpakt, al lapt hij nog steeds – bij wijze van zelftherapie – de deontologische code van zijn baan aan zijn laars. Een van zijn patiënten mag zelfs bij hem komen inwonen. Gelukkig is er zijn mentor Paul om hem bij te sturen. Maar dan stuit Jimmy op de man die zijn vrouw heeft doodgereden.
Het tweede seizoen legt meer nadruk op de mensen die Jimmy omringen: zijn sarcastische mentor Paul (die kampt met de ziekte van Parkinson), zijn dochter Alice (die vaak impulsief reageert), zijn collega Gaby (met wie hij een seksuele relatie begon), zijn patiënt Sean (die zijn agressie niet te baas kan) en zijn buurvrouw Liz (die zich met alles bemoeit). Blijkbaar vonden Lawrence en Goldstein al die nevenpersonages enorm interessant, want ze hebben voor hen extra plotlijnen bedacht. Dat resulteert in een seizoen van twaalf afleveringen in plaats van de gebruikelijke acht.
Het is prima dat Lawrence en Goldstein niet geïnteresseerd zijn in dijenkletsers of gemakkelijke grappen, maar het alternatief is niet zo indrukwekkend. De serie vervalt nu vooral in flauwe toestanden. Je zou soelaas kunnen verwachten van het opduiken van Brett Goldstein, die als Roy Kent de show stal in Ted Lasso, maar zijn anti-Roy Kent is zo grappig als een eindeloos twijfelende schaker. Giet daar nog een uiterst sentimentele saus overheen en je krijgt een wereld die ver van de realiteit staat.
Gelukkig is er de onnavolgbare Harrison Ford als Jimmy's mentor, weinig anders hoeft te doen dan zijn knorrige en kurkdroge zelf zijn. Een subtiele grimas van Harrison als pointe is immens geestiger dan al het halfgrappige gesticuleer van Jason Segel als onorthodoxe therapeut Jimmy, het hysterische gedoe van Michael Urie als clichéhomo Brian – extreme verwijfdheid als 'grap' behoort kennelijk nog steeds niet tot het verleden – en het onophoudelijke gezwam van Jessica Williams als Gaby.
Door een gebrek aan focus, echte geestigheden en realistische personages – ze zijn zo immens goed én kwetsbaar én lief dat je er duizelig van wordt – valt Shrinking uiteindelijk tussen wal en schip. Het zou goed zijn om na dit tweede seizoen een punt te zetten, maar Lawrence en Goldstein zijn naar verluidt al met een derde seizoen bezig. Het is alleen niet duidelijk waarom. In aflevering twaalf wordt namelijk alles afgerond. Maar goed, als je een reden zoekt om dit seizoen en het volgende te zien, dan is het wel Ford.
Shrinking is te zien bij Apple TV+.
Wat als elk mens de taak van therapeut op zich nam? Dat is het geïdealiseerde concept van het tragikomische Shrinking. Er zijn in deze sitcom slechts drie psychiaters aan het werk, maar de mensen die hen omringen gedragen zich ook als 'shrinks'. Dat betekent onophoudelijk gepraat, gebots en geanalyseer. Ook het tweede seizoen wordt geschraagd door een donkere ondertoon, terwijl milde (lees: flauwe) humor en een zeer softe (lees: sentimentele) benadering zorgen voor compensatie. De enige die je wel kan doen grinniken, is Harrison Ford.
Dat dit een serie is van Bill Lawence en Brett Goldstein, eerder verantwoordelijk voor Ted Lasso, voel je in de aanpak van de meer dramatische situaties. Maar Shrinking wil iets meer de grens opzoeken: kan je een komedie maken rond de dood, rouwen, trauma's, PTSS en ongeneeslijke ziekten? Aan die erge dingen denk je echter niet bij het bekijken van de serie, want deze thema's worden bedolven onder een het-leven-is-hard-maar-alle-mensen-zijn-o-zo-lief-sfeertje.
In het eerste seizoen belandde hoofdpersoon Jimmy, een van de drie psychiaters van een groepspraktijk, na het dodelijke ongeval van zijn vrouw in een depressie. Hij sloot zich af van zijn tienerdochter en wentelde zich in zelfmedelijden. Begin seizoen twee heeft hij zich wat herpakt, al lapt hij nog steeds – bij wijze van zelftherapie – de deontologische code van zijn baan aan zijn laars. Een van zijn patiënten mag zelfs bij hem komen inwonen. Gelukkig is er zijn mentor Paul om hem bij te sturen. Maar dan stuit Jimmy op de man die zijn vrouw heeft doodgereden.
Het tweede seizoen legt meer nadruk op de mensen die Jimmy omringen: zijn sarcastische mentor Paul (die kampt met de ziekte van Parkinson), zijn dochter Alice (die vaak impulsief reageert), zijn collega Gaby (met wie hij een seksuele relatie begon), zijn patiënt Sean (die zijn agressie niet te baas kan) en zijn buurvrouw Liz (die zich met alles bemoeit). Blijkbaar vonden Lawrence en Goldstein al die nevenpersonages enorm interessant, want ze hebben voor hen extra plotlijnen bedacht. Dat resulteert in een seizoen van twaalf afleveringen in plaats van de gebruikelijke acht.
Het is prima dat Lawrence en Goldstein niet geïnteresseerd zijn in dijenkletsers of gemakkelijke grappen, maar het alternatief is niet zo indrukwekkend. De serie vervalt nu vooral in flauwe toestanden. Je zou soelaas kunnen verwachten van het opduiken van Brett Goldstein, die als Roy Kent de show stal in Ted Lasso, maar zijn anti-Roy Kent is zo grappig als een eindeloos twijfelende schaker. Giet daar nog een uiterst sentimentele saus overheen en je krijgt een wereld die ver van de realiteit staat.
Gelukkig is er de onnavolgbare Harrison Ford als Jimmy's mentor, weinig anders hoeft te doen dan zijn knorrige en kurkdroge zelf zijn. Een subtiele grimas van Harrison als pointe is immens geestiger dan al het halfgrappige gesticuleer van Jason Segel als onorthodoxe therapeut Jimmy, het hysterische gedoe van Michael Urie als clichéhomo Brian – extreme verwijfdheid als 'grap' behoort kennelijk nog steeds niet tot het verleden – en het onophoudelijke gezwam van Jessica Williams als Gaby.
Door een gebrek aan focus, echte geestigheden en realistische personages – ze zijn zo immens goed én kwetsbaar én lief dat je er duizelig van wordt – valt Shrinking uiteindelijk tussen wal en schip. Het zou goed zijn om na dit tweede seizoen een punt te zetten, maar Lawrence en Goldstein zijn naar verluidt al met een derde seizoen bezig. Het is alleen niet duidelijk waarom. In aflevering twaalf wordt namelijk alles afgerond. Maar goed, als je een reden zoekt om dit seizoen en het volgende te zien, dan is het wel Ford.
Shrinking is te zien bij Apple TV+.
Interessant voor jou
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
