Recensie
'Paris Has Fallen': geen Amerikaanse, maar een Franse beschermengel
Gehaaste spin-off doet bij vlagen terugverlangen naar de films met Gerard Butler.
Regie: Hans Herbots, Oded Ruskin | Cast: Tewfik Jallab (Vincent), Ritu Arya (Zara), Sean Harris (Jacob), Emmanuelle Bercot (Juliette), Paul Gorostidi (Lucas), e.a.| Afleveringen: 8 | Speelduur: 42-44 minuten | Jaar: 2024
Hoe zouden de producenten van Paris Has Fallen gebrainstormd hebben over de meerwaarde van een Gerard Butler-loze spin-offserie? Na drie films (een vierde deel is al behoorlijke tijd in preproductie) over de eervolle reddingsacties van geheim agent Mike Banning volgt er nu een op papier overbodige spin-offserie. Olympus, Londen en Angel zijn al gevallen: daar kon Parijs kennelijk ook nog wel bij.
Beschermengel Banning is in deze on-Amerikaanse uitvoering vervangen door Vincent, een al even ernstige bodyguard die verantwoordelijk is voor de veiligheid van de Franse presidente. Al in de eerste aflevering droppen de scenaristen een bommetje: de speciaal agent staat haar niet alleen terzijde, de twee hebben ook een affaire.
De explosieve opener start op een feest dat wordt bijgewoond door de Franse minister van Defensie. Een danser die met een brede lach zijn grime toont blijkt met een dubbele agenda in de Britse ambassade te zijn gearriveerd. Als de eerste schoten worden gelost, schuiven de vele politieke vips hun wijntjes verschrikt aan de kant. Omdat de internationale betrekkingen in het geding zijn, wordt Vincent na de aanslag gekoppeld aan MI6-agente Zara. De eerste dode is dan al gevallen.
Hoewel het scenario en de rolverdeling in Paris Has Fallen volledig schatplichtig zijn aan de filmreeks, voelt deze spin-off toch aan als een vreemde eend in de bijt. Het is onmogelijk om Vincent in actie te zien en niet aan Butlers heldenrol te denken, maar de acteur zelf is in geen velden of wegen te bekennen en komt alleen op de aftiteling voorbij, als producent.
Met een bestek van acht afleveringen zou er meer dan genoeg ruimte moeten zijn voor zorgvuldige verhaallijnen en karakterontwikkelingen. Het serieformat biedt de makers ruimte die hun collega's straks bij Night Has Fallen (als die film er ooit komt) niet hebben. Juist daarom is het teleurstellend dat Paris Has Fallen zucht onder een haastige aanpak. Showrunner Howard Overman overdrijft in zijn schijnbare poging een vlot verteltempo na te streven: het zorgt alleen maar voor een dertien-in-een-dozijn-effect.
Ritu Arya (bekend van The Umbrella Academy) is voor de wat beperkt acterende Tewfik Jallab (het karige Engels helpt niet) een leuke tegenspeler, maar de introductie van haar persoonlijke achtergrond is ondermaats. Al haar emoties worden opgehangen aan haar relatie met tegenpool Thea, die nog geen enkele weet heeft van Zara's gevaarlijke bestaan en gebukt gaat onder een zware drugsverslaving. De geforceerde dialogen die de twee geheim agenten tussen de bedrijven door over hun privélevens voeren ("Tot mijn twaalfde was ik bang voor een nucleaire oorlog; toen keek ik naar Jaws") zijn af en toe tenenkrommend.
De interessantste inhoudelijke prikkel is dat de serie een draai geeft aan de hypocrisie die maar wat vaak leidend is in het handelen van machthebbers. De presidente die in Paris Has Fallen het volk te woord staat wordt gedwongen om te kiezen tussen het bewaren van haar goede imago en het welzijn van de natie. Het plotverloop wijkt hiermee voor een deel af van het onbeschaamde patriottisme dat we kennen van de filmreeks.
Wanneer het schrijfwerk in een actieserie wat te kort door de bocht gaat, is het nog wat aanlokkelijker om de aandacht te verleggen naar de algehele setting en de gekozen opnamelocaties. Waar de vooral qua vorm verbluffende franchisefilm John Wick 4 de omgeving van de Sacré-Cœur en de Arc de Triomphe optimaal benutte, blijven de makers van Paris Has Fallen te veel hangen in generieke decors. Een symbolisch tafereel onder de boog van de Eiffeltoren ontlokt vanwege de opzichtige framing een glimlach: als een volleerd Joker verbrandt de slechterik van dienst een enorme zak met contant geld.
Na een wat voorspelbaar middenstuk, waarin de gekrenkte terrorist een voor een zijn beoogde slachtoffers afwerkt, wordt de serie richting zijn stressvolle ontknoping in ieder geval weer ouderwets spannend. Ergernissen rond ongeloofwaardige ontwikkelingen liggen in die fase ook op de loer, maar vooruit, dat hoort er in licht actievermaak misschien ook een beetje bij. Wat dat betreft is het dan ergerlijker dat de gedoodverfde held van het verhaal geheel volgens het boekje mag optreden en daarbij alle clichés nog eens zorgvuldig afvinkt. Kan Gerard Butler dan toch met een gerust hart met pensioen.
Paris Has Fallen is te zien bij Videoland.
Hoe zouden de producenten van Paris Has Fallen gebrainstormd hebben over de meerwaarde van een Gerard Butler-loze spin-offserie? Na drie films (een vierde deel is al behoorlijke tijd in preproductie) over de eervolle reddingsacties van geheim agent Mike Banning volgt er nu een op papier overbodige spin-offserie. Olympus, Londen en Angel zijn al gevallen: daar kon Parijs kennelijk ook nog wel bij.
Beschermengel Banning is in deze on-Amerikaanse uitvoering vervangen door Vincent, een al even ernstige bodyguard die verantwoordelijk is voor de veiligheid van de Franse presidente. Al in de eerste aflevering droppen de scenaristen een bommetje: de speciaal agent staat haar niet alleen terzijde, de twee hebben ook een affaire.
De explosieve opener start op een feest dat wordt bijgewoond door de Franse minister van Defensie. Een danser die met een brede lach zijn grime toont blijkt met een dubbele agenda in de Britse ambassade te zijn gearriveerd. Als de eerste schoten worden gelost, schuiven de vele politieke vips hun wijntjes verschrikt aan de kant. Omdat de internationale betrekkingen in het geding zijn, wordt Vincent na de aanslag gekoppeld aan MI6-agente Zara. De eerste dode is dan al gevallen.
Hoewel het scenario en de rolverdeling in Paris Has Fallen volledig schatplichtig zijn aan de filmreeks, voelt deze spin-off toch aan als een vreemde eend in de bijt. Het is onmogelijk om Vincent in actie te zien en niet aan Butlers heldenrol te denken, maar de acteur zelf is in geen velden of wegen te bekennen en komt alleen op de aftiteling voorbij, als producent.
Gerelateerd nieuws
Met een bestek van acht afleveringen zou er meer dan genoeg ruimte moeten zijn voor zorgvuldige verhaallijnen en karakterontwikkelingen. Het serieformat biedt de makers ruimte die hun collega's straks bij Night Has Fallen (als die film er ooit komt) niet hebben. Juist daarom is het teleurstellend dat Paris Has Fallen zucht onder een haastige aanpak. Showrunner Howard Overman overdrijft in zijn schijnbare poging een vlot verteltempo na te streven: het zorgt alleen maar voor een dertien-in-een-dozijn-effect.
Ritu Arya (bekend van The Umbrella Academy) is voor de wat beperkt acterende Tewfik Jallab (het karige Engels helpt niet) een leuke tegenspeler, maar de introductie van haar persoonlijke achtergrond is ondermaats. Al haar emoties worden opgehangen aan haar relatie met tegenpool Thea, die nog geen enkele weet heeft van Zara's gevaarlijke bestaan en gebukt gaat onder een zware drugsverslaving. De geforceerde dialogen die de twee geheim agenten tussen de bedrijven door over hun privélevens voeren ("Tot mijn twaalfde was ik bang voor een nucleaire oorlog; toen keek ik naar Jaws") zijn af en toe tenenkrommend.
De interessantste inhoudelijke prikkel is dat de serie een draai geeft aan de hypocrisie die maar wat vaak leidend is in het handelen van machthebbers. De presidente die in Paris Has Fallen het volk te woord staat wordt gedwongen om te kiezen tussen het bewaren van haar goede imago en het welzijn van de natie. Het plotverloop wijkt hiermee voor een deel af van het onbeschaamde patriottisme dat we kennen van de filmreeks.
Wanneer het schrijfwerk in een actieserie wat te kort door de bocht gaat, is het nog wat aanlokkelijker om de aandacht te verleggen naar de algehele setting en de gekozen opnamelocaties. Waar de vooral qua vorm verbluffende franchisefilm John Wick 4 de omgeving van de Sacré-Cœur en de Arc de Triomphe optimaal benutte, blijven de makers van Paris Has Fallen te veel hangen in generieke decors. Een symbolisch tafereel onder de boog van de Eiffeltoren ontlokt vanwege de opzichtige framing een glimlach: als een volleerd Joker verbrandt de slechterik van dienst een enorme zak met contant geld.
Na een wat voorspelbaar middenstuk, waarin de gekrenkte terrorist een voor een zijn beoogde slachtoffers afwerkt, wordt de serie richting zijn stressvolle ontknoping in ieder geval weer ouderwets spannend. Ergernissen rond ongeloofwaardige ontwikkelingen liggen in die fase ook op de loer, maar vooruit, dat hoort er in licht actievermaak misschien ook een beetje bij. Wat dat betreft is het dan ergerlijker dat de gedoodverfde held van het verhaal geheel volgens het boekje mag optreden en daarbij alle clichés nog eens zorgvuldig afvinkt. Kan Gerard Butler dan toch met een gerust hart met pensioen.
Paris Has Fallen is te zien bij Videoland.
Interessant voor jou
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
