'Don't Come Home': wisselt meermaals van genre, via een onlogisch verhaal

Regie: Woottidanai Intarakaset | Cast: Woranuch BhiromBhakdi (Varee), Pitchapa Phanthumchinda (Inspecteur Fah), Cindy Sirinya Bishop (Panida), Japan Ploypaphas Fonkaewsiwaporn (Min), Tui Thiraphat Sajakul (Yutthachai), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 40-49 minuten | Jaar: 2024

Er valt flink te verdienen met YouTube. Toen men dat in sommige Aziatische landen doorkreeg, leidde dat tot 'clickfarms': kanalen met inhoud die hartstikke nep is maar evengoed miljoenen views oogsten. Het Thaise Don't Come Home lijkt hiervan een Netflix-equivalent. Het is namelijk een onzinnig samenraapsel van diverse andere series van de streamingsdienst, gemaakt op beledigende domme manier.

Varee vlucht van haar gewelddadige man. Ze neemt haar toevlucht tot het leegstaande huis dat officieel nog eigendom is van haar overleden moeder, waar haar dochtertje Min al gauw een dreigende schim zegt te zien. Maar nog voordat Varee kan uitvinden of dat echt zo is of dat ze het verzint, raakt Min vermist. Tegelijk met een inspecteur, maar apart van elkaar, ontdekt ze wat er is gebeurd.

Dit had een film kunnen zijn. Maar er valt meer te verdienen aan meerdere afleveringen, dus wordt de boel zo ver uitgerekt dat het verhaal alle kanten op gaat. Aflevering één: een geestverhaal met Varee als hoofdpersoon. Aflevering twee: een psychologische thriller met de inspecteur als hoofdpersoon. En nee, daar eindigt het niet voor de serie, maar wel voor deze recensie om spoilers te voorkomen. Er komt in ieder geval nog een derde bij die de taak van hoofdpersoon op zich neemt.

De makers hebben een schandalig lage dunk van hun publiek, getuige de tweede aflevering. Die draait volledig om de vraag of dochtertje Min er echt was of dat moeder Varee alleen is en haar kind hallucineert. Hier wordt serieus een hele aflevering aan gewijd. Maar als Min er niet echt zou zijn, dan houdt dat in dat we kijken naar een waanbeeld dat waanbeelden zag. Min zag de geest die herhaaldelijk achter Varees rug verscheen en verdween voordat Varee een kans had die ook te zien.

Overigens mikken die eerste drie afleveringen vooral op horror en thriller, dus onweert het elke nacht. Zodra de serie omslaat naar weer een ander genre zijn de dagelijkse stormen ineens verdwenen. De nieuw geïntroduceerde verhaallijn is bijzonder flauw en lijkt 'geïnspireerd' door de Duitse Netflix-serie Dark, terwijl de muziek klinkt als die van Stranger Things.

In plaats van het nieuw geïntroduceerde mysterie even te laten sudderen, wordt de uitleg volledig prijsgegeven. Het is aldus makkelijk te voorspellen hoe dit verhaal gaat aflopen. Daarbij moet overigens een hoop voor lief worden genomen. De 'wetenschap' achter wat er gaande is, is gelijk aan die van een goedkope sciencefictionfilm uit de jaren vijftig waarin iemand in een witte laboratoriumjas willekeurige knopjes op een oplichtend paneel indrukt.

Als Don't Come Home een overkoepelend thema heeft, dan is het niet helder wat dat precies is. De serie lijkt te gaan over moederschap, maar er is ook iets over vrouwenonderdrukking en tegen het einde komt de inspecteur uit het niets met een monoloog over machtswellustige mannen. Misschien zorgt een cultuurverschil voor onduidelijkheid, maar de kans is groter dat dit simpelweg het gevolg is van slecht schrijfwerk.

Het tempo ligt laag. Door de lange blikken, pauzes tussen zinnen en onnodige scènes is het verhaal soms niet vooruit te branden. Het eerste beeld in de eerste aflevering is meesterlijk en veelbelovend, maar enkele seconden later is er al een teleurstellende overdaad aan horrorclichés. De kwaliteit van acteren is altijd lastig om in te schatten wanneer dat gebeurt in een onbekende taal, maar er mag zeker worden gezegd dat de actrice die de inspecteur speelt, Pitchapa Phanthumchindra, voelbaar de beste in de cast is.

Er zullen vast mensen zijn die dit een geniaal doordachte serie vinden, maar dat doet er niets aan af dat Don't Come Home bestaat uit ideeën uit andere series die aan elkaar worden geregen via een onlogisch verhaal dat slecht wordt verteld. Netflix wil nieuwe content en Thailand blijkt bereid die te leveren zolang er geen eisen worden gesteld wat betreft originaliteit en logica.



Don't Come Home is te zien bij Netflix.