Recensie
'Asalto al Banco Central': mainstream 'Dog Day Afternoon' binnen Spaanse context
Deze complotthriller biedt een melodramatische duik in de niet zo fraaie overgang van fascistisch Spanje naar een democratische staat.
Regie: Daniel Calparsoro | Cast: Maria Pedraza (Maider), Miguel Herrán (José Juan Martínez Gómez), Hovik Keuchkerian (Berni), Isak Ferriz (Paco), Roberto Álamo (Emilio Alonso Manglano), Juan José Ballesta (Cuevas), Óscar Rabadán (Leopoldo Calvo-Sotelo), e.a. | Afleveringen: 5 | Speelduur: 36-54 minuten | Jaar: 2024
De realiteit blijft een belangrijke inspiratiebron voor miniseries. Asalto al Banco Central handelt over een spectaculaire bankoverval in 1981. Het boeiende aan deze complotthriller is echter niet de overval, maar de politieke context. De gebeurtenis vond plaats in het Spanje dat het fascistische Franco-regime achter de rug had. De eerste stappen naar een democratie waren gezet. Toch probeerden fascistische officieren de klok terug te draaien. Asalto al Banco Central brengt een gefictionaliseerd verslag van de mogelijke link tussen die overval en de politieke chaos van toen. Alleen spijtig dat Costa-Gavras deze serie niet gemaakt heeft.
Op 23 februari 1981 trok Antonio Tejero met tweehonderd Guardia Civil-officieren het Spaanse Congres binnen en gijzelde er de parlementsleden. Hij wilde uit onvrede met de evolutie naar een democratie een junta installeren. Maar omdat koning Juan Carlos weigerde zijn steun te geven was de coup even snel afgelopen als hij begonnen was. Exact drie maanden later drongen twaalf mannen de Banco Central op de Plaça de Catalunya in Barcelona binnen. Ze gijzelden driehonderd klanten en eisten de vrijlating van de veroordeelde Tejero. Maar Tejero wilde niets met de overval te maken hebben.
De versie van de overheid luidt dat de twee incidenten niets met elkaar te maken hebben en dat de overvallers enkel uit waren op geld. Maar de serie poneert dat de twee onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Een heel interessante stelling waar de Griekse regisseur en peetvader van de politieke cinema Costa-Gavras (Z, L’Aveu, État de siège , Missing) briljante dingen mee gedaan zou hebben. Deze productie koos helaas voor een meer commerciële benadering, met wat melodrama, clichés en popsongs die enkel dienen om het tijdperk te weerspiegelen.
Asalto al Banco Central kent twee protagonisten. Aan de ene kant is er de fictieve Maider, een journaliste die de volledige waarheid wil uitspitten. Ze is als de Irina Shayk-versie van Veronica Guerin. Aan de andere kant is er het personage van José Juan Martínez Gómez, de leider van de overvallers (die overigens nog steeds leeft). De insteek van de serie volgt min of meer zijn versie van de politieke machinaties achter de overval. Interessant volgens die theorie is de rol die Emilio Alonso Manglano, mogelijk de machtigste man van Spanje in de jaren tachtig, in het complot speelde.
Maider werd zo geplukt uit Hollywoodfilms van de jaren zeventig, maar zoals veel hedendaagse protagonisten voorzien van een trauma. De makers wilden blijkbaar per se een fotomodelachtige heldin uit een stripverhaal om het zeer controversiële personage van Gómez te counteren. Gómez, die bekend stond als een onverbeterlijke leugenaar, begon zijn carrière als beroepsdief, maar werd onder Franco gerekruteerd door de geheime dienst om aan ontvoeringen en afpersingen deel te nemen. Na een celstraf zag hij het licht als anarchist. Asalto al Banco Central probeert hem een beetje sympathiek te maken, maar het is duidelijk onmogelijk met hem te identificeren.
Asalto al Banco Central fascineert zeker als zwaar geromantiseerde complotthriller/geschiedenisles. De makers hebben echter een kans laten schieten. De serie zou nog steeds spannend zijn geweest indien ze de clichés hadden laten vallen en iets dichter bij de feiten waren gebleven. Maar ze dachten dus vooral commercieel en mainstream. Alleen al het feit dat de drie belangrijkste acteurs, Maria Pedraza, Miguel Herrán en Hovik Keuchkerian, belangrijke rollen hadden in de heistserie La Casa de Papel wijst er toch op dat ze eerder genreliefhebbers willen bereiken, dan een beperkter publiek geboeid door politiek en geschiedenis.
Asalto al Banco Central is te zien bij Netflix.
De realiteit blijft een belangrijke inspiratiebron voor miniseries. Asalto al Banco Central handelt over een spectaculaire bankoverval in 1981. Het boeiende aan deze complotthriller is echter niet de overval, maar de politieke context. De gebeurtenis vond plaats in het Spanje dat het fascistische Franco-regime achter de rug had. De eerste stappen naar een democratie waren gezet. Toch probeerden fascistische officieren de klok terug te draaien. Asalto al Banco Central brengt een gefictionaliseerd verslag van de mogelijke link tussen die overval en de politieke chaos van toen. Alleen spijtig dat Costa-Gavras deze serie niet gemaakt heeft.
Op 23 februari 1981 trok Antonio Tejero met tweehonderd Guardia Civil-officieren het Spaanse Congres binnen en gijzelde er de parlementsleden. Hij wilde uit onvrede met de evolutie naar een democratie een junta installeren. Maar omdat koning Juan Carlos weigerde zijn steun te geven was de coup even snel afgelopen als hij begonnen was. Exact drie maanden later drongen twaalf mannen de Banco Central op de Plaça de Catalunya in Barcelona binnen. Ze gijzelden driehonderd klanten en eisten de vrijlating van de veroordeelde Tejero. Maar Tejero wilde niets met de overval te maken hebben.
De versie van de overheid luidt dat de twee incidenten niets met elkaar te maken hebben en dat de overvallers enkel uit waren op geld. Maar de serie poneert dat de twee onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Een heel interessante stelling waar de Griekse regisseur en peetvader van de politieke cinema Costa-Gavras (Z, L’Aveu, État de siège , Missing) briljante dingen mee gedaan zou hebben. Deze productie koos helaas voor een meer commerciële benadering, met wat melodrama, clichés en popsongs die enkel dienen om het tijdperk te weerspiegelen.
Gerelateerd nieuws
Asalto al Banco Central kent twee protagonisten. Aan de ene kant is er de fictieve Maider, een journaliste die de volledige waarheid wil uitspitten. Ze is als de Irina Shayk-versie van Veronica Guerin. Aan de andere kant is er het personage van José Juan Martínez Gómez, de leider van de overvallers (die overigens nog steeds leeft). De insteek van de serie volgt min of meer zijn versie van de politieke machinaties achter de overval. Interessant volgens die theorie is de rol die Emilio Alonso Manglano, mogelijk de machtigste man van Spanje in de jaren tachtig, in het complot speelde.
Maider werd zo geplukt uit Hollywoodfilms van de jaren zeventig, maar zoals veel hedendaagse protagonisten voorzien van een trauma. De makers wilden blijkbaar per se een fotomodelachtige heldin uit een stripverhaal om het zeer controversiële personage van Gómez te counteren. Gómez, die bekend stond als een onverbeterlijke leugenaar, begon zijn carrière als beroepsdief, maar werd onder Franco gerekruteerd door de geheime dienst om aan ontvoeringen en afpersingen deel te nemen. Na een celstraf zag hij het licht als anarchist. Asalto al Banco Central probeert hem een beetje sympathiek te maken, maar het is duidelijk onmogelijk met hem te identificeren.
Asalto al Banco Central fascineert zeker als zwaar geromantiseerde complotthriller/geschiedenisles. De makers hebben echter een kans laten schieten. De serie zou nog steeds spannend zijn geweest indien ze de clichés hadden laten vallen en iets dichter bij de feiten waren gebleven. Maar ze dachten dus vooral commercieel en mainstream. Alleen al het feit dat de drie belangrijkste acteurs, Maria Pedraza, Miguel Herrán en Hovik Keuchkerian, belangrijke rollen hadden in de heistserie La Casa de Papel wijst er toch op dat ze eerder genreliefhebbers willen bereiken, dan een beperkter publiek geboeid door politiek en geschiedenis.
Asalto al Banco Central is te zien bij Netflix.
Interessant voor jou
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
