Recensie
'Tulsa King' seizoen 2: deze oude vos verliest niet zijn streken, maar wel zijn charme
Ondanks een onveranderd schrijversteam komt de lat een stuk lager te liggen.
Regie: Craig Zisk, Joshua Marston, David Semel | Cast: Sylvester Stallone (Dwight Manfredi), Domenick Lombardozzi (Chickie), Dana Delany (Margaret), Jay Will (Tyson), Max Casella (Armand), Garrett Hedlund (Mitch), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 36-43 minuten | Jaar: 2024
Met Tulsa in de titel mag van een serie zeker worden verwacht dat deze Amerikaanse stad er onderdeel van is. In het eerste seizoen van Tulsa King was dat zeker het geval. Maffiabaas Dwight moest wennen aan de gang van zaken in deze kleinere en minder progressieve plaats dan zijn thuisstad New York. Ook was er aandacht voor een plekje op een plein met een raar geluidsfenomeen. Seizoen twee schenkt geen aandacht meer aan Tulsa. Het is slechts een van de minder belangrijke gebreken.
Was het eerder nog genieten om te zien hoe Dwight stukje bij beetje zijn nieuwe handel opbouwde, nu hij die heeft lijkt er niet veel aan toe te voegen. De meeste energie gaat zitten in het behouden van de vergaarde rijkdom. Terwijl Dwight zich in de rechtbank moet verdedigen tegen aanklachten van de FBI duiken er twee nieuwe concurrenten op die een deel van zijn imperium opeisen. Ondertussen moet hij in zijn privéleven ruimte maken voor zijn dochter, die met haar twee zoons is ingetrokken, en zijn steeds serieuzere relatie met paardenranchhouder Margaret.
Vrijwel alle opvallende pluspunten van Tulsa King lijken in het tweede seizoen te zijn verdwenen. Voorheen bevatte vrijwel elke scène iets dat de aandacht erbij hield. Niet dat elk moment geniaal was, maar er was altijd net dat beetje extra. Het tweede seizoen is zeker niet slecht geschreven, maar komt wat generiek over.
Te beginnen bij de man zelf. Ja, Dwight is een gangster. Maar hij pakte het charmant genoeg aan om het hart van de kijker te winnen. In seizoen twee is hij helaas niet meer zo charmant. Ten eerste omdat het personage wat momenten heeft waarop hij een ronduit nare maffiagast is. Ten tweede omdat Sylvester Stallone lijkt te hebben besloten dat Dwight cooler is wanneer hij hem speelt als een foute gangster.
Als coproducent heeft Stallone Frank Grillo binnengehaald om de cast te versterken. Net als hij een Amerikaan met een Italiaanse achtergrond die vooral bekendstaat als bikkel in actiefilms, maar op de momenten waarop hij in beeld verschijnt wordt duidelijk waarom Grillo zelden rollen heeft in films of series met dieper drama.
Grillo speelt een van de slechteriken. Dit seizoen heeft er namelijk vier. Grillo speelt het hoofd van een criminele organisatie in Kansas die zonder duidelijke reden van mening is dat Tulsa zijn territorium is. Ook is er een groep Aziaten met een concurrerende wietplantage, die in het eerste seizoen niet werd genoemd. En er is nog steeds de familie in New York die meent recht te hebben op het inkomen dat Dwight genereert.
De vierde is Thresher, de enige driedimensionale tegenstander, die door Neal McDonough goed wordt neergezet. Thresher heeft al rijkdom vergaard met olie, maar wil ook in de wiethandel voet aan de grond krijgen. Hij wil graag de coole gangster spelen, maar heeft dit eigenlijk niet in zich. Dat Dwight het weer op moet nemen tegen andere criminelen die hun territorium opeisen voelt erg ongeïnspireerd.
In de tweede aflevering zit de rechtszaak. Dwight wil geen advocaat en verdedigt zichzelf. Erg flauw. Nog flauwer is hoe simpel hij de zaak wint en vrijuit mag gaan. Wat is er met het schrijversteam gebeurd dat het niveau zo is afgezakt? Er ging even een gerucht dat scenarist Terence Winter niet meer wilde samenwerken met bedenker Taylor Sheridan, maar beide heren zijn nog steeds betrokken bij Tulsa King.
Zelfs het wrange drama rondom Tyson, de jongeman die Dwights chauffeur en assistent wordt ondanks zorgen van zijn familie, wordt losgelaten. Halverwege het seizoen bereikt dit plotlijntje een punt waarop het kan worden uitgesponnen tot een groter dramatisch subplot, maar de makers kiezen voor de meest makkelijke (en ongeloofwaardige) uitvlucht en ronden het af.
Tulsa King is niet langer een veelbelovende serie, maar drama van gemiddeld niveau. De serie ziet er goed uit, bevat professionele acteurs (waaronder wat grotere namen) en boeit genoeg om door te kijken, maar maakt geen grote indruk meer en raakt minder diep. Dat geldt ook voor de laatste aflevering, waarvoor Stallone deels het scenario schreef. Leuk, zo'n spannende cliffhanger, maar Tulsa King moet de lat toch echt terugleggen waar die eerst lag.
Tulsa King is te zien bij SkyShowtime.
Met Tulsa in de titel mag van een serie zeker worden verwacht dat deze Amerikaanse stad er onderdeel van is. In het eerste seizoen van Tulsa King was dat zeker het geval. Maffiabaas Dwight moest wennen aan de gang van zaken in deze kleinere en minder progressieve plaats dan zijn thuisstad New York. Ook was er aandacht voor een plekje op een plein met een raar geluidsfenomeen. Seizoen twee schenkt geen aandacht meer aan Tulsa. Het is slechts een van de minder belangrijke gebreken.
Was het eerder nog genieten om te zien hoe Dwight stukje bij beetje zijn nieuwe handel opbouwde, nu hij die heeft lijkt er niet veel aan toe te voegen. De meeste energie gaat zitten in het behouden van de vergaarde rijkdom. Terwijl Dwight zich in de rechtbank moet verdedigen tegen aanklachten van de FBI duiken er twee nieuwe concurrenten op die een deel van zijn imperium opeisen. Ondertussen moet hij in zijn privéleven ruimte maken voor zijn dochter, die met haar twee zoons is ingetrokken, en zijn steeds serieuzere relatie met paardenranchhouder Margaret.
Vrijwel alle opvallende pluspunten van Tulsa King lijken in het tweede seizoen te zijn verdwenen. Voorheen bevatte vrijwel elke scène iets dat de aandacht erbij hield. Niet dat elk moment geniaal was, maar er was altijd net dat beetje extra. Het tweede seizoen is zeker niet slecht geschreven, maar komt wat generiek over.
Te beginnen bij de man zelf. Ja, Dwight is een gangster. Maar hij pakte het charmant genoeg aan om het hart van de kijker te winnen. In seizoen twee is hij helaas niet meer zo charmant. Ten eerste omdat het personage wat momenten heeft waarop hij een ronduit nare maffiagast is. Ten tweede omdat Sylvester Stallone lijkt te hebben besloten dat Dwight cooler is wanneer hij hem speelt als een foute gangster.
Als coproducent heeft Stallone Frank Grillo binnengehaald om de cast te versterken. Net als hij een Amerikaan met een Italiaanse achtergrond die vooral bekendstaat als bikkel in actiefilms, maar op de momenten waarop hij in beeld verschijnt wordt duidelijk waarom Grillo zelden rollen heeft in films of series met dieper drama.
Grillo speelt een van de slechteriken. Dit seizoen heeft er namelijk vier. Grillo speelt het hoofd van een criminele organisatie in Kansas die zonder duidelijke reden van mening is dat Tulsa zijn territorium is. Ook is er een groep Aziaten met een concurrerende wietplantage, die in het eerste seizoen niet werd genoemd. En er is nog steeds de familie in New York die meent recht te hebben op het inkomen dat Dwight genereert.
De vierde is Thresher, de enige driedimensionale tegenstander, die door Neal McDonough goed wordt neergezet. Thresher heeft al rijkdom vergaard met olie, maar wil ook in de wiethandel voet aan de grond krijgen. Hij wil graag de coole gangster spelen, maar heeft dit eigenlijk niet in zich. Dat Dwight het weer op moet nemen tegen andere criminelen die hun territorium opeisen voelt erg ongeïnspireerd.
In de tweede aflevering zit de rechtszaak. Dwight wil geen advocaat en verdedigt zichzelf. Erg flauw. Nog flauwer is hoe simpel hij de zaak wint en vrijuit mag gaan. Wat is er met het schrijversteam gebeurd dat het niveau zo is afgezakt? Er ging even een gerucht dat scenarist Terence Winter niet meer wilde samenwerken met bedenker Taylor Sheridan, maar beide heren zijn nog steeds betrokken bij Tulsa King.
Zelfs het wrange drama rondom Tyson, de jongeman die Dwights chauffeur en assistent wordt ondanks zorgen van zijn familie, wordt losgelaten. Halverwege het seizoen bereikt dit plotlijntje een punt waarop het kan worden uitgesponnen tot een groter dramatisch subplot, maar de makers kiezen voor de meest makkelijke (en ongeloofwaardige) uitvlucht en ronden het af.
Tulsa King is niet langer een veelbelovende serie, maar drama van gemiddeld niveau. De serie ziet er goed uit, bevat professionele acteurs (waaronder wat grotere namen) en boeit genoeg om door te kijken, maar maakt geen grote indruk meer en raakt minder diep. Dat geldt ook voor de laatste aflevering, waarvoor Stallone deels het scenario schreef. Leuk, zo'n spannende cliffhanger, maar Tulsa King moet de lat toch echt terugleggen waar die eerst lag.
Tulsa King is te zien bij SkyShowtime.
Interessant voor jou
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
